Λίγο πριν ρίξει αυλαία η παράσταση “Δεσποινίς Τζούλια” σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κωχ, ολοκληρώνουμε το δικό μας “αφιέρωμα – τριλογία ” στη συγκεκριμένη παράσταση συνομιλώντας με την Δανάη Κλάδη που ενσαρκώνει την Κριστίν, στο γνωστό έργο του Αυγούστου Στρίντμπεργκ. Η συζήτησή μας δεν θα μπορούσε να περιστρέφεται γύρω από κάτι άλλο πέραν της υποκρισίας που χαρακτηρίζει το ρόλο της Κριστίν αλλά και το εκτόπισμα που έχει ο ρόλος της στη διαμόρφωση της συνθήκης του έργου.
Θεωρείς την Κριστίν ειλικρινή ή υποκρίτρια; Ποιες είναι οι δυναμικές που δημιουργούνται λόγω της συμπεριφοράς της ηρωίδας που ενσαρκώνεις;
Η Κριστίν είναι τόσο υποκρίτρια, όσο και οι άλλοι δύο χαρακτήρες του έργου. Η συνείδησή της, όμως, είναι καθαρή γιατί δεν συνειδητοποιεί την υποκρισία της. Αυτό δεν συμβαίνει άραγε σε όλους μας; Εκτός κι αν μιλάμε για συνειδητή υποκρισία ή για κάποιο οργανωμένο σχέδιο. Αλλά δεν λειτουργούν έτσι οι σχέσεις των ανθρώπων, αλλιώς όλα θα ήταν πολύ απλά. Οι δυναμικές που δημιουργούνται από τη συμπεριφορά της Κριστίν είναι δυναμικές ανταγωνισμού, ζήλιας, υπακοής, σεβασμού, σιγουριάς για τη θέση του καθένα και τη σχέση των τριών τους και εντέλει επιτρέπουν στο να συμβεί η ερωτική πράξη.
Πόσο υποκριτής πιστεύεις ότι μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος; Συμπεριφερόμαστε με ειλικρίνεια προς τον περίγυρό μας; Νομίζεις ότι είναι σύνηθες κάποιος να εκφράζει συγκεκριμένες πολιτικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις, ενώ στην πραγματικότητα υποκρίνεται;
Πολύ. Όλοι είμαστε υποκριτικές και ειλικρινείς, καλοί και κακοί και πολλά άλλα. Όσον αφορά την πολιτική ή τη θρησκεία, αυτά έχουν γίνει συνώνυμα της υποκρισίας. Αλλά πολύ συνειδητά. Κι εκμεταλλεύονται τη μη συνειδητοποίηση των υπολοίπων που νομίζουν ότι είναι δίκαιοι, σωστοί και ηθικοί.
Πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος της Κριστίν στην εξέλιξη του έργου;
Είναι απόλυτα καθοριστικός γιατί, παρόλο που κανείς από τους άλλους δύο δεν την έχει υπολογίσει, εκείνη είναι που δίνει τέλος στο σχέδιο της φυγής τους. Η προσπάθειά τους σε όλο το έργο να εκπληρώσουν το όνειρό τους ή έστω να σωθούν ακυρώνεται μέσω της Κριστίν.
Πιστεύεις ότι η Κριστίν έχει την ίδια ανάγκη για φυγή με τους άλλους δύο ήρωες; Πώς κρίνεις το γεγονός ότι είναι η πρώτη που φεύγει; Είναι εύκολο για τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα «κλουβιά» που δημιουργούν γύρω τους οι συνθήκες, οι ανάγκες, οι τάξεις;
Η Κριστίν δεν έχει ανάγκη φυγής. Της αρκεί αυτό που είναι, έχει αποδεχτεί το γεγονός ότι είναι υπηρέτρια. Ότι θα παντρευτεί τον Ζαν και θα κάνει οικογένεια. Δεν έχει βλέψεις για κάτι άλλο, γιατί έχει εναποθέσει την ευτυχία της μετά θάνατον. Αλλά αν της αλλάξεις αυτή την κανονικότητα μπορεί να γίνει αδίστακτη. Η Κριστίν δεν φεύγει. Η Κριστίν πηγαίνει στην εκκλησία όπως θα έκανε έτσι κι αλλιώς, απλά πριν πάει, παίρνει εκδίκηση. Φυσικά και δεν είναι καθόλου εύκολο να αφήσουμε τη συνήθειά μας και τα κλουβιά μας. Ο φόβος για το άγνωστο, για να μην χάσουμε ακόμα και κάτι καλό που ήδη έχουμε, μας κάνει να αποδεχόμαστε, να δικαιολογούμε και να αγαπάμε τις φυλακές μας. Γι’αυτό και όταν ο άνθρωπος αποφασίζει να τις σπάσει, ή πρέπει να είναι τρομερά γενναίος ή να μην έχει πια τίποτα να χάσει. Γι’αυτό και οι εξουσίες σήμερα μας παίρνουν πολύτιμα πράγματα από τη ζωή μας, αλλά μας δίνουν και κάτι μικρό για να μας ξεγελάσουν. Έτσι κι εμείς νομίζοντας ότι αυτό το κάτι έχει αξία λέμε ευχαριστώ φοβούμενοι μην το χάσουμε.
