Damn, you got me Whiplash -ed

Η ταινία της εβδομάδας είναι το γνωστό σε όλους – ελπίζω- Whiplash, με πρωταγωνιστές τους Milles Teller -κλασσικά αντιπαθητικός τύπος ανεξαρτήτως ταινίας-, τον βραβευμένο με Όσκαρ B’ ανδρικού για τούτη την ταινία J.K.Simmons και…τώρα σοβαρά, όλοι οι άλλοι είναι λιγάκι περιττοί. Πριν αρχίσω την ανάλυσή μου εδώ στο TFC Magazine, να τονίσω ότι είναι η δεύτερη φορά που την βλέπω και παρ’ όλα αυτά με άγχωσε πάλι. Δεν είναι τυχαίες οι τόσες υποψηφιότητες και τα βραβεία, σας προειδοποιώ.

Η υπόθεση; Ένας νέος μουσικός με πολλές φιλοδοξίες προσπαθεί να αποκτήσει την αιώνια φήμη και δόξα. Οπότε αποφασίζει πως στο πρόσωπο του J.K.Simmons βρήκε τον μέντορά του. Κλασσικός top-dog, ο κύριος Φλέτσερ -μέντορας είναι αντιπαθητικός, προσβλητικότατος, εμμονικός με την τελειότητα και πορευόμενος με ένα μόνο motto στην ζωή του: γίνε ο καλύτερος or get the fuck out. Αλλά το να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου αποδεικνύεται ανατρεπτικά -ή και όχι- το απόλυτο δίκοπο μαχαίρι.

Mε μουσικές jazz και πρωταγωνιστή drummer, εμένα με κέρδισε από την αρχή. Ωστόσο, ο τυπάς είναι το αντίστροφο από αυτό που θες. Μοναχικός, δεν κολλάει και πολύ με το περιβάλλον του, δεν πολυμιλάει σε άνθρωπο και έχει καλύτερο φίλο του τον μπαμπά του. Κάνει κάποιες προσπάθειες να ξεφύγει κάπως από την περιθωριοποίηση του και -για λίγο- τα καταφέρνει.

Όταν όμως έχεις μεγάλα όνειρα, πως τολμάς να τα θέλεις όλα;

Ομολογώ ότι το επίπεδο της πειθαρχίας που περιγράφεται στην ταινία με νευρίασε εντελώς. Πες με τεμπέλα, μη μαθημένη στα ζόρια, o,τι θες βασικά. Mπροστά μου πάλι, καλό θα ήταν όχι γιατί θα κάνουμε αναπαράσταση της σκηνής με τον Φλέτσερ να πετάει οργισμένος πράγματα. Αλλά ολόκληρο το “είναι” μου αντιδρούσε σε σκηνές που απεικονίζεται ότι οφείλεις να σωπαίνεις όταν σε υποβιβάζει κάποιος πιο έμπειρος, γιατί “αδαή νεανία” είναι “για το καλό σου”. Είναι άραγε φυσιολογικό, αναμενόμενο ή και αναγκαίο το να φθείρεσαι ψυχικά ξανά και ξανά, γιατί κάποιος σου ορίζει πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αποκτήσεις αυτό που ονειρεύεσαι; Πόσα πράγματα θα πρέπει να υπομείνεις, πόσες προσβολές, πόσες θυσίες και συμβιβασμούς; Δεν ακούγεται οξύμωρο το να “συμβιβάζεσαι” με τόσες κακουχίες, μόνο και μόνο για να μην “συμβιβαστείς” εν τέλει στο μέλλον σου;

Αξίζει να είσαι φιλόδοξος; Οκ, ναι. Κάλλιστα κάποιος θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει, τονίζοντας ότι η φιλοδοξία είναι αυτή και μόνο αυτή που θα σε οδηγήσει σε αυτό που μοιραία και αναπόφευκτα οφείλεις να γίνεις. Όπως δείχνει και στο Whiplash, το να επιθυμείς κάτι για σένα τόσο πολύ, σχεδόν εμμονικά, είναι αυτομάτως αυτό που θα σε ξεχωρίσει απ’την μάζα και θα δώσει την πολυπόθητη αξία στην ύπαρξη σου που διακαώς αποζητάς. Το να έχεις όνειρα σε μια κοινωνία λίγο πολύ κορεσμένη από τύπους σαν κι εσένα είναι ρίσκο και ανάθεμα εάν ρισκάρει πλέον κανείς . Κι αν το θέλεις τόσο, τότε το αναμενόμενο είναι θα θυσιάσεις τα πάντα. Να μην σταματήσεις πουθενά και να μην τα παρατήσεις για κανέναν.

Ναι, αλλά ποιος ορίζει το μέτρο; Αν υπάρχει δηλαδή.

Πότε θα καταλάβεις ότι δίνεις κομμάτια του εαυτού σου, χάνεις στιγμές ηρεμίας που αργότερα θα εκτιμήσεις, πως η εμμονή ορίζει εσένα και όχι εσύ πια τον εαυτό σου; Πόσο θα ματώσεις, πόσο θα πατήσεις πάνω στους άλλους, πόσο θα θυσιάσεις την προσωπική σου ευτυχία κι ας μην νομίζεις πως αυτή πραγματικά είναι -όλα movie references, να ξέρετε. Πόσες φορές θα επικαλεστείς πως “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”; Πόσο αξίζει να πάρεις την πολυπόθητη αναγνώριση που θες;

Κι αν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θες, θα μείνεις ο ίδιος ή θα αλλάξεις ανεπανόρθωτα; Θα είσαι ο ίδιος όπως πριν ή η φθορά που προκάλεσες θα σου θυμίζει για πάντα αυτά που ανεπανόρθωτα έχασες, όλα για έναν σκοπό που εσύ εξ ορισμού αποφάσισες πως θα είναι η μέγιστη επιτυχία ή η πιο λαμπρή αποτυχία σου; Πώς θα το διαχειριστείς αυτό; Γιατί σίγουρα δεν ορίζεις τους ανθρώπους γύρω σου τόσο εύκολα όπως τα όνειρά σου. Κι αν δεν το κάνεις εσύ, πιθανότατα θα προχωρήσουν την ζωή τους και πιθανότατα χωρίς εσένα.

I guess the big question is, do you really want it?

Θα το αφήσεις να μονοπωλήσει την ζωή σου; Έτσι κι αλλιώς, μια μεγάλη ανακάλυψη κρύβεται συνήθως πίσω από μια συσσωρευμένη απογοήτευση για οοοοόλες τις προηγούμενες αποτυχίες σου. Είναι εφικτό να τα έχεις όλα; Ή όσο θεωρείς ότι το καταφέρνεις απλά πείθεις τον εαυτό σου να συμβιβαστεί με την μετριότητα; Είναι όντως αυτό το πολυπόθητο “μέτρο” που στόχευες ή απλώς μια ψευδαίσθηση;