Συντάκτης: Χρήστος Χριστακίδης
Καλησπέρα και καλώς ήρθατε στο TFCinema. Με αφορμή την πολυδιαφημιζόμενη “Δουνκέρκη”, το πρώτο άρθρο της νέας σεζόν είναι αφιερωμένο σε έναν κύριο που εδώ και είκοσι περίπου χρόνια έχει αλλάξει την έβδομη τέχνη και μας έχει χαρίσει ιστορίες που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό, αν και αμφιβάλλω αν θα τις ξεχάσουμε ποτέ (το ΣΤΑΡ θα βοηθήσει σίγουρα σ’αυτό). Όσοι από εσάς έχετε ακούσει ή διαβάσει κάπου το όνομα αλλά αναρωτιέστε για το ποιος είναι ο κύριος ονόματι Κρίστοφερ Νόλαν, η απορία θα σας λυθεί ρίχνοντας μια ματιά στις παρακάτω ταινίες.
Ο Νόλαν ξεκίνησε από πολύ νεαρός στο Λονδίνο να γράφει και να σκηνοθετεί ο ίδιος τις ταινίες του. Κυρίως φιλμ μικρού μήκους μέχρι το 1998, όταν και κυκλοφόρησε η πρώτη του ταινία με τίτλο “The Following”(1998). Απέσπασε καλές κριτικές και βραβεία, βοηθώντας τον 28χρονο τότε Λονδρέζο να τραβήξει κάποια βλέμματα πάνω του. Ήταν το “Memento”(2000) όμως, που έγραψε μαζί με τον αδερφό του, που τον καθιέρωσε στο νέο αίμα των πολλά υποσχόμενων δημιουργών.
Το “Memento” δεν είναι μια ταινία -όπως άλλωστε και οι περισσότερες του Νόλαν- που μπορείς να τη δεις νυσταγμένος, για να περάσει η ώρα ένα σαββατόβραδο επειδή η τηλεόραση έχει μόνο “Στην Υγειά μας”. Πρέπει να είσαι αφοσιωμένος και να αφήσεις αυτήν τη -μοναδική στο είδος της- ταινία να σε καθηλώσει.
Είναι μια ταινία που εναλλάσσεται μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος, του άσπρου και του μαύρου, ανάποδα και κανονικά στη ροή του χρόνου, με τον εξαιρετικό Γκάι Πιρς(“The Hurt Locker”,“L.A. Confidential”), να υποδύεται με τόση μαεστρία έναν άνθρωπο που θέλει να βρει τον δολοφόνο της γυναίκας του αλλά χάνει τη μνήμη του κάθε λίγα λεπτά. Ιδιοφυές σενάριο, εξαιρετικά δομημένη ταινία, χωρίς νοηματικά κενά, το “Memento” θέλει σκέψη αλλά αξίζει τον χρόνο σου.
Έξι χρόνια μετά το “Memento, και ένα χρόνο μετά την πρώτη ταινία της τριλογίας του ανθρώπου-νυχτερίδα (“Batman Begins”2005), βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το “The Prestige”(2006). Μια ταινία που απασχόλησε αρκετά το κοινό και τους κριτικούς εκείνη τη χρονιά αποσπώντας μάλιστα και δύο υποψηφιότητες για όσκαρ. Με τους Κρίστιαν Μπέιλ και Χιου Τζάκμαν να είναι εξαιρετικοί, ως αντίπαλοι μάγοι που διαγωνίζονται για το ποιος θα πετύχει την καλύτερη οφθαλμαπάτη. Προφανώς και η ταινία δεν είναι τόσο απλή, προφανώς και πρέπει να τη δεις και δεύτερη φορά για να την καταλάβεις (για τον Νόλαν μιλάμε), αλλά η ταχύτητα της, η καλοδουλεμένη σκηνοθεσία και η ανατροπή στο τέλος της, την έχουν προσθέσει σε κάθε ταινιοθήκη που θέλει να σέβεται τον εαυτό της.
Τον Ιούλιο του 2008 έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους η δεύτερη ταινία της τριλογίας του Μπάτμαν, με τίτλο “The Dark Knight”, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Νόλαν. Μια ταινία που θα άλλαζε ριζικά την ιστορία των comicbook movies. O Κρίστιαν Μπέιλ επέστρεψε στον ρόλο του Μπρους Γουέιν-Μπάτμαν αλλά αυτήν τη φορά έπρεπε να αντιμετωπίσει όχι τον εξαιρετικό Λίαμ Νίσον ως Ρας Αλ Γκουλ(spoiler alert) αλλά τον αψεγάδιαστο Χιθ Λέτζερ ως Τζόκερ. Ο αδικοχαμένος Λέτζερ, υπό την καθοδήγηση του Νόλαν, μας χάρισε μία οσκαρική ερμηνεία που θα μείνει αξέχαστη. Αλλά αυτή η ερμηνεία αξίζει ένα αφιέρωμα από μόνη της.
Ο Τζόκερ του Λέτζερ μπορεί να έπαιξε μεγάλο ρόλο στην επιτυχία της ταινίας και στις εισπράξεις του box office (1 δισ. δολάρια), αλλά η σκηνοθεσία του Νόλαν έκανε μία σκοτεινή ταινία (και τριλογία) να “λάμψει”. Το απίστευτο κάστινγκ, τα εξαιρετικά σκηνικά, οι άρτια χορογραφημένες σκηνές δράσης αλλά και η ελάχιστη χρήση CGI δείχνουν το μεράκι που είχε ο Νόλαν στην ενσάρκωση του υπερήρωα. Είδαμε για πρώτη φορά έναν Μπάτμαν πιο ρεαλιστικό και ανθρώπινο. Αποτελεί μάλιστα γεγονός ότι θα ακούσεις μέχρι και τους πιο φανατικούς DC haters να κατατάσσουν την ταινία, και κατ’επέκταση την τριλογία, σε μια από τις καλύτερες όλων των εποχών.
To “Inception” των τεσσάρων όσκαρ και των οκτώ υποψηφιοτήτων βγήκε στις αίθουσες τον Αύγουστο του 2010 σε σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή του Νόλαν. Είναι μία ταινία που ο ίδιος δούλευε για εννέα χρόνια. Σε συνέντευξη του είχε αναφέρει πως πάντοτε τον ενθουσίαζαν τα όνειρα και το γεγονός ότι το μυαλό μας ταξιδεύει και δημιουργεί καινούριους κόσμους και ιστορίες. Αυτό το ταξίδι του μυαλού προσπάθησε να επιτύχει και στην ταινία.
Η ταινία είναι τόσο περίπλοκη, που από τη μία κοντεύει να κουράσει τον θεατή, αλλά από την άλλη του δημιουργεί την ανάγκη να την ξεμπλέξει, γι΄αυτό άλλωστε θέλει να την ξαναδεί και να την ξαναδεί. Το γεγονός ότι έβγαινες από το σινεμά πιστεύοντας ότι βρίσκεσαι σε μία διαφορετική πραγματικότητα, μας δείχνει ότι το “Inception” στις 2 ώρες και τα 30 λεπτά που κρατάει όχι μόνο σε καθηλώνει, αλλά σε καταπίνει ολόκληρο. Ρόλοι πραγματικά γραμμένοι πάνω στους ηθοποιούς, σκηνοθεσία αηδιαστικά καλοδουλεμένη, με απίστευτα εφέ και αψεγάδιαστο ήχο, και ένα τέλος που όμοιό του δεν θα ξαναδούμε, φέρνουν το “Inception” στην κορυφή όλων των watchlists.
Στο “Interstellar”(2014) o Νόλαν συνεργάστηκε και πάλι με τον αδερφό του Τζόναθαν στο σενάριο της ταινίας. Ακολουθώντας το ίδιο περίπου στυλ με το “Inception”, ο Νόλαν περιγράφει το πώς μια ομάδα αστροναυτών ταξιδεύει μέσα από μια πύλη στον χρόνο, με σκοπό να βρει πλανήτες που είναι βιώσιμοι. Μέσω λοιπόν από αυτό το ταξίδι ο Νόλαν προσπάθησε να ορίσει την αγάπη. Ναι, καλά διαβάσατε! Ο Νόλαν προσπάθησε να ορίσει το τι είναι αγάπη. Μέσω της ανθρώπινης δύναμης και της ελπίδας, μέσω της ύπαρξης του καθενός στο σύμπαν και ενός εξωπραγματικού ταξιδιού. Μία ταινία που κρατάει λίγο λιγότερο από τρεις ώρες και θέλει γερό στομάχι. Συγκινητική αλλά και τρομακτική σε κάποια σημεία. Με έναν πολύ ουσιαστικό Μάθιου ΜακΚόναχι, αλλά και μία εξωπραγματική Τζέσικα Τσάστεϊν (έρωτας) που αδικήθηκε από την ακαδημία, καθώς δεν της δόθηκε ούτε η υποψηφιότητα.
Και φτάνουμε στη φετινή και πολυαναμενόμενη “Δουνκέρκη”. Μία ταινία που πολλοί περίμεναν περισσότερο και από το φινάλε του “Game of Thrones”. Στο μεγάλο αυτό hype προφανώς έπαιξε μεγάλο ρόλο και η απορία του κοινού για το πως ο Νόλαν θα εξιστορήσει για πρώτη φορά γεγονότα πολέμου. Πώς λοιπόν το έκανε; Εξαιρετικά, όπως πάντα! Μια ταινία που δείχνει πραγματικά όσα πρέπει να δείξει. Την αγωνία και την απόγνωση του πολέμου.
Δεν πλάθει χαρακτήρες γιατί σε μία τέτοια ιστορία δεν θα είχε νόημα. Με τις ερμηνείες να είναι μεστές και φυσιολογικές. Με τα βαριά ονόματα της ταινίας (Μαρκ Ράιλανς, Τομ Χάρντι, Κίλιαν Μέρφι) να μένουν στα όρια του ρόλου τους και να μην υπερβάλλουν. Με την τεχνική των πολλών οπτικών μέχρι να μάθουμε την αλήθεια να κυριαρχεί. Με αληθινές τοποθεσίες, αληθινά πλοία και πραγματικά τέλεια εικόνα. Η ¨Δουνκέρκη” θα μείνει στην ιστορία και θα γίνει all time classic.
Οι ελάχιστοι από εσάς που δεν είδατε την “Δουνκέρκη”, μπορείτε να την πετύχετε σχεδόν σε κάθε κινηματογράφο της πόλης. Αν πάλι δεν έχετε δει κάποια από τις υπόλοιπες, καλέστε παρέα, πάρτε χαρτί και μολύβι και συγκεντρωθείτε!
Καλή προβολή!
