Η ιστορία είναι πια γνωστή: Όταν έκανα ραδιόφωνο, είχα την τάση να «ξεγυμνώνω» πολύ γνωστά κομμάτια και να αφηγούμαι τις ιστορίες που έκρυβαν πίσω τους. Συνήθως ξέρουμε τους στίχους τους απ’ έξω κι ανακατωτά, αλλά πολλές φορές αγνοούμε τα κρυμμένα νοήματα και τον τρόπο με τον οποίο γεννήθηκαν κάποια από τα αγαπημένα μας μουσικά κομμάτια. Αυτό, λοιπόν, είναι το τέταρτο – άκρως καλοκαιρινό – μέρος της στήλης που βάλθηκε να αφηγηθεί καλά κρυμμένες ιστορίες.
Miserlou του Dick Dale
Μπορεί να έχουν περάσει τουλάχιστον 100 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε ένα από τα θρυλικότερα και πολυδιασκευασμένα τραγούδια όλων των εποχών, η συγκεκριμένη όμως surf-rock εκδοχή του Dick Dale παραμένει πάντα φρέσκια. Γνωστό και ως το soundtrack του Pulp Fiction, πρόκειται για ένα παραδοσιακό μεσογειακό τραγούδι που αντλεί τις ρίζες του από την Ελλάδα της δεκαετίας του ’20. “Miserlou” θα πει «αραβική γη» και ο Dick Dale το επεξεργάστηκε βάζοντας τη δική του προσωπική πινελιά με ηλεκτρικές κιθάρες και βαθιές αντηχήσεις, επιδιώκοντας να αποτυπώσει τον ήχο των κυμάτων, κάτι που χαρακτηρίζει αυτό το είδος της ροκ μουσικής που δικαίως ταυτίστηκε με την κουλτούρα του σερφ.
Σε μια συνέντευξή που έδωσε στο περιοδικό Planet το 1995, εξήγησε πως για όλα ευθύνεται μια κιθάρα Stratocaster, αφού η πυκνότητα του ξύλου από το οποίο είναι κατασκευασμένες τέτοιου είδους κιθάρες, έχει την δυνατότητα να προσφέρει έναν πολύ πιο καθαρό ήχο. Μπορεί στο κομμάτι να κυριαρχεί το εφέ του reverb που θυμίζει αρκετά τον παφλασμό των κυμάτων, κάτι τέτοιο όμως δεν ήταν προσχεδιασμένο να γίνει, αφού το ειδικό αυτό τέχνασμα δεν είχε καν εφευρεθεί ως τότε. Ο λόγος που προστέθηκε στη συγκεκριμένη διασκευή ήταν γιατί ο Dick Dale υστερούσε από βιμπράτο στη φωνή, με αποτέλεσμα να φαλτσάρει τις όποιες ελάχιστες φορές χρειαζόταν να παρέμβει στο κομμάτι τραγουδώντας.
Προκειμένου, λοιπόν, να δημιουργήσουν με φυσικό τρόπο αυτού του είδους το εφέ, χρησιμοποίησαν μια δεξαμενή
Κάπως έτσι, το πρώτο τους άλμπουμ ονόματι Surfers’ Choice στο οποίο και συγκαταλέγεται η παρούσα διασκευή, μετράει πάνω από τέσσερα εκατομμύρια σε πωλήσεις παγκοσμίως, με τον Dick Dale να καθιερώνεται ως ο βασιλιάς της surf-rock μουσικής, που έχει την τάση να μας μεταφέρει σε παραλίες με ζωηρούς κυματισμούς και καυτές αμμουδιές.
Here Comes the Sun των Beatles
Το συγκεκριμένο κομμάτι γράφτηκε από τον George Harrison, το ένα εκ των σκαθαριών, χρησιμοποιώντας μια από τις κιθάρες του Eric Clapton. Το τραγούδι αυτό, εμπνευσμένο από τους μεγάλους σε διάρκεια χειμώνες της Αγγλίας – που σύμφωνα με τον Harrison ήταν θαρρείς και κρατούσαν για πάντα – γράφτηκε το 1967, όταν ο μάνατζερ του συγκροτήματος πέθανε αναγκάζοντας τα τέσσερα μέλη να αναλάβουν εξ ολοκλήρου πια τα λογιστικά και επιχειρηματικά τους ζητήματα.
Απασχολημένοι λοιπόν με τα διάφορα θέματα που μέχρι τότε τα διαχειριζόταν κάποιος τρίτος, άφησαν, όπως ήταν φυσικό, για αρκετό καιρό στην άκρη τα μουσικά τους καθήκοντα. Μια ηλιόλουστη μέρα, όμως, ο Harrison αποφασίζει να πιάσει και πάλι την κιθάρα του απελευθερώνοντας κατά αυτό τον τρόπο όση από την ένταση είχε συσσωρεύσει, με αποτέλεσμα να καταλήξει αβίαστα στη σύνθεση του συγκεκριμένου κομματιού, που ολοκλήρωσε λίγο αργότερα όταν βρέθηκε στη Σαρδηνία.
Εντούτοις, λόγω του ότι την περίοδο εκείνη το συγκρότημα είχε σταματήσει τις περιοδείες του, δεν πρόλαβαν να το παίξουν ποτέ ζωντανά εφόσον λίγο μετά – και συγκεκριμένα το 1970 – διαλύθηκαν οριστικά
Το συγκινητικό της υπόθεσης είναι πως κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού, πολλά νοσοκομεία της Αγγλίας έπαιζαν το συγκεκριμένο τραγούδι κάθε φορά που ένας ασθενής έπαιρνε εξιτήριο. Έτσι κι αλλιώς, όσο πυκνά κι αν είναι τα σύννεφα, θα ‘ρθει η στιγμή που θα διαλυθούν παραχωρώντας τη θέση τους στον λαμπρό, παντοκράτορα ήλιο.
Surfin’ USA των Beach Boys
Ένα κομμάτι το οποίο στον πυρήνα του αποτελεί έναν οδηγό με καλές τοποθεσίες για σερφινγκ εντός και εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο David Marks ο οποίος διετέλεσε βασικός κιθαρίστας των Beach Boys για ένα μικρό χρονικό διάστημα, έχει δηλώσει πως αυτός και ο Carl Wilson – εξίσου κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος – συνήθιζαν να παίζουν μουσική μετά το σχολείο. Μια μέρα, ο Carl έφερε μαζί του, εκτός από την κιθάρα του, κι ένα άλμπουμ του Chuck Berry, το Chuck Berry Is On Top, το οποίο και λάτρεψε ο Brian Wilson – αδελφός του Carl, επίσης ιδρυτικό μέλος, τραγουδοποιός και παραγωγός – με αποτέλεσμα να εμπνευστεί και να συνθέσει το συγκεκριμένο τραγούδι.
Ουσιαστικά, το κομμάτι δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια επανεκτέλεση του Sweet Little Sixteen του Berry, με διαφορετικούς στίχους και με την προσθήκη ενός έξτρα bridge
Σε εκείνη τη φάση, ο Wilson προσπάθησε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο οποιαδήποτε δυνατότητα του παρείχε ένα στούντιο και η τεχνολογία του 1963. Κάπως έτσι, κατάφερε να έχει ένα αρκετά αξιόλογο για την εποχή αποτέλεσμα με λαμπερές κιθάρες και εκλεπτυσμένα φωνητικά στο background, κάτι που επεδίωξε μέσω του διπλασιασμού των φωνών.
Έκτοτε, πολλά ήταν τα τραγούδια των Beach Boys που αφορούσαν το σερφ, κάτι αρκετά δημοφιλές για εκείνη την εποχή. Άλλωστε, ήταν μια καλή ευκαιρία για πειραματισμό όσον αφορά τις νέες τεχνικές παραγωγής, αφού με την εκπνοή της δεκαετίας θα ανοίγονταν σε καινούριες, άγνωστες θάλασσες.
Chan Chan των Buena Vista Social Club
Το απόλυτο -για μένα- καλοκαιρινό τραγούδι όλων των εποχών δε θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτό των θρυλικών κουβανών τροβαδούρων. Στην ουσία, οι στίχοι κάνουν λόγο για ένα ζευγάρι, την Χουανίκα και τον Τσαν Τσαν, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να χτίσουν ένα σπίτι, πηγαίνουν στην παραλία για να μαζέψουν λίγη άμμο. Το κομμάτι αυτό, από τα πιο δημοφιλή στον κόσμο, αποτελείται μονάχα από τέσσερις νότες και τέσσερις συγχορδίες, κάτι αρκετά σπάνιο να τραγουδηθεί, σύμφωνα με την ιστορία της μουσικής.
Ο γνωστής φήμης κουβανός κιθαρίστας και συνθέτης, Compay Segundo, έχει δηλώσει πως δεν συνέθεσε το κομμάτι αλλά αντιθέτως, το ονειρεύτηκε
Έπειτα, πρόσθεσε τους στίχους εμπνευσμένος από ένα παιδικό παραμύθι των παιδικών του χρόνων και κάπως έτσι, κατέληξε σε ένα τραγούδι που σήμερα τραγουδιέται από εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο.
Συνεπώς, μπορεί να υπάρχουν κάποια άτομα που βουτάνε διαρκώς σε αφιλόξενες θάλασσες προσπαθώντας να δαμάσουν τα αγριεμένα κύματα, υπάρχουν όμως πάντοτε και άλλα, που πασχίζουν να χτίσουν τα δικά τους κάστρα στην άμμο, όσο κι αν επιμένει να τους τα χαλάει η επικείμενη παλίρροια. Όπως και να έχει όμως, στο τέλος θα έχουμε όλ@ το ίδιο φωτεινό ουράνιο σώμα να μας ζεσταίνει πάνω από τα κεφάλια μας.
Καλές βουτιές και καλή ανάδυση.
