*Από την ανταπόκριση της Σοφίας Αγαλιώτη στις Κάννες*
Αυτό είναι ένα από τα ερωτήματα που θέτει η ταινία. Ο έρωτας τελικά περνάει από το στομάχι; Το The Pot-Au-Feu είναι ένα δράμα γαλλικής παραγωγής σε σκηνοθεσία του Anh Hung Tran. Η ταινία μας ταξιδεύει στο 1885, στην ιστορία του Dodin (Benoît Magimel) και της ταλαντούχας μαγείρισσάς του Eugénie (Juliette Binoche). Η Eugénie του μαγειρεύει τα τελευταία είκοσι χρόνια, γεγονός που την θέτει ως μια φιγούρα της ζωής του που δεν μπορεί να αποχωριστεί. Συναισθήματα αρχίζουν να αναπτύσσονται μεταξύ τους, μέχρι τη στιγμή που η Eugénie ξαφνικά αρρωσταίνει βαριά.
Οι σκηνές μαγειρικής καλύπτουν ένα μεγάλο κομμάτι της ταινίας
Ο σκηνοθέτης ρίχνει τον προβολέα στο φαγητό καθιστώντας το πρωταγωνιστή. Σε αυτά τα σημεία, το φαγητό φαίνεται να κινεί την δράση, όπως και τις κινήσεις της κάμερας. Μαζί του δεσπόζουν και οι αντιδράσεις των χαρακτήρων απέναντι σε όσα γεύονται, δίνοντας τους ιδιαίτερη σημασία. Παρατηρούμε την γαστρονομία μιας άλλης εποχής. Όλα περιστρέφονται γύρω από ένα μενού. Είναι αυτό άραγε που συνδέει αυτά τα άτομα μεταξύ τους; Φαίνεται πως γι’αυτούς του χαρακτήρες, το φαγητό λειτουργεί σαν ένα μέσο επικοινωνίας, αλλά και φροντίδας.
Στο έργο κυριαρχούν τα φαγητά και οι μυρωδιές. Με επιτυχία παρουσιάζεται ένας διαφορετικός τρόπος του πώς μπορεί κανείς να εκδηλώσει την αγάπη και την φροντίδα του. Το The Pot-Au-Feu είναι μία ταινία εποχής, η οποία αποπνέει μία διαχρονικότητα. Γενικά, ήταν μια ευχάριστη προβολή. Μοναδική μου διαφωνία είναι ίσως το μήκος της. Την βρήκα αρκετά μεγάλη σε σχέση με την δομή της ιστορίας προς το τέλος, καθώς ένιωθα σαν να «τραβάει» κάτι που φαινομενικά έχει ήδη τελειώσει.
