*Μία ανταπόκριση της Σοφίας Αγαλιώτη από το Φεστιβάλ των Καννών*
Το Perfect Days είναι η νέα ταινία του Wim Wenders που έκανε πρεμιέρα στο φετινό φεστιβάλ των Καννών. Η ταινία μάς ταξιδεύει στην Ιαπωνία, όπου ακολουθούμε την ζωή του Hirayama, την καθημερινότητα ενός καθαριστή τουαλετών. Ο Hirayama δεν είναι παντρεμένος και μένει μόνος. Η καθημερινότητά του κυλάει ομαλά ακολουθώντας τη ρουτίνα του. Μοιράζεται μικρές στιγμές με ορισμένα άτομα του περίγυρού του, όπως και με την ανιψιά του που ήρθε για μια αναπάντεχη επίσκεψη.
Ως χαρακτήρας, ο Hirayama είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πρότυπο
Οραματιστής και εξερευνητής του κόσμου. Σχολαστικός, συμπονετικός, άνθρωπος με ήθος. Ακολουθεί με μεγάλη ευχαρίστηση τη ρουτίνα του, καθώς φαίνεται να την έχει διαμορφώσει ανάλογα με τα ενδιαφέροντά του. Έτσι καταφεύγει εκεί που βρίσκει παρηγοριά, στη μουσική, στις φωτογραφίες και στη φύση. Έμφαση επίσης δίνεται στη σημασία των μικρών κινήσεων και στο πώς μπορούν να αλλάξουν την ημέρα ενός ατόμου.
Η πλοκή κρατάει σταθερό ρυθμό χωρίς ανατροπές, αποδεικνύοντας ότι κάποιες φορές είναι εξίσου ενδιαφέρουσα η απλότητα. Ακόμα και αν η ιστορία ακολουθεί μια ρουτίνα, οι εμπειρίες του δεν επαναλαμβάνονται. Η κάθε μέρα έχει μια καινούρια ιστορία να μοιραστεί. Συμβολική είναι και η σημασία του ασπρόμαυρου εφέ που χρησιμοποιήθηκε σε κάποια σημεία, κάνοντας μια απεικόνιση στιγμών που του προκαλούν ενδιαφέρον, που αποτυπώνει με την κάμερα του. Στο πρώτο μισό της ταινίας δεν περιέχεται σχεδόν καθόλου ομιλία, προτείνοντας έτσι μια φρέσκια παραλλαγή του βωβού κινηματογράφου κι επεκτείνοντας τις πιθανές προοπτικές του.
Ένα από τα κυρίαρχα μηνύματα της ταινίας είναι ότι σημασία δεν έχει το επάγγελμα. Τον άνθρωπο τον χαρακτηρίζουν το ήθος και οι αξίες του. Ο Hirayama φαίνεται ότι έχει κουλτούρα και παιδεία, αυτή είναι η πραγματική μόρφωση. Ζει στο τώρα, δεν τον απασχολεί τι έρχεται μετά, και εκεί βρίσκεται το μυστικό της ευτυχίας του. Απολαμβάνει κάθε στιγμή και κάθε λεπτομέρεια που συνθέτει την ημέρα του. Οτιδήποτε δεν γνωρίζουμε, ας το μάθουμε.
Το έργο αυτό αποτυπώνεται στο μυαλό του κοινού, ξεκινάει μια συζήτηση, ωριμάζει μέσα του καθώς δημιουργεί την αίσθηση του να θες να σταματήσεις να ‘κοιτάς’ και να ξεκινήσεις να ‘βλέπεις’.
3