*Από την ανταπόκριση της Σοφίας Αγαλιώτη στις Κάννες*
Σύγχυση στην πρεμιέρα του Last Summer, δειλά τα χειροκροτήματα.
Το Last Summer είναι η νέα ταινία της Catherine Breillat, έργο συμπαραγωγής Γαλλίας και Νορβηγίας. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την οικογένεια της Anne (Léa Drucker) και του Pierre (Olivier Rabourdin). Η Anne είναι δικηγόρος, είναι παντρεμένη με τον Pierre και έχουν μαζί δύο παιδιά. Τα παιδιά τους είναι υιοθετημένα, αφού αργότερα μαθαίνουμε ότι η Anne δεν μπορεί να μείνει έγκυος. Ταυτόχρονα, γνωρίζουμε και τον Théo (Samuel Kircher) που είναι γιός του Pierre από προηγούμενο γάμο. Η Anne συνδέεται με τον Théo, μέχρι που αυτή η σχέση σταδιακά εξελίσσεται σε ερωτική.
Η ματιά της Breillat, ως προς την οπτική αφήγηση, ομολογώ ότι είναι αρκετά φρέσκια
Ανεβαστική μουσική και θερμά χρώματα χαρακτηρίζουν την ταινία. Ωστόσο, δεν γίνονται ξεκάθαρα τα κίνητρα των χαρακτήρων καθώς πολλές από τις πράξεις τους τις αναιρούν λίγες σκηνές αργότερα, συγκεκριμένα η Anne και ο Théo. Αυτό ίσως προδίδει σεναριακά ρηχούς ή όχι σωστά μελετημένους χαρακτήρες. Όπως παρουσιάζεται, η Anne μάλλον έχει κάποια εσωτερικευμένα προβλήματα που αφυπνίζουν την απερίσκεπτη συμπεριφορά της. Κάτι που δεν γίνεται ξεκάθαρο, είναι το αν ήταν αμοιβαία η συναίνεση για μια τέτοιου είδους σχέση από την στιγμή που αλλιώς παρουσιάζεται στην αρχή και διαφορετικά στο τέλος της ταινίας.
Το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι αρκετά αδύναμο και απροσδιόριστο, αφήνοντας ένα μεγάλο ερωτηματικό για τους στόχους της ταινίας. Πολλοί θα προσβληθούν με τις αξίες που προβάλλονται, θα συμφωνήσω. Η ηθική θυσιάζεται για μια ιστορία. Μια ιστορία που κάνει κάποιον να αναρωτιέται: Ποιον αντιπροσωπεύει αυτή η ταινία και σε τι κοινό απευθύνεται; Μια τέτοιου είδους σύγχυση δημιουργείται όταν το έργο δεν ξέρει αν θέλει να προβληματίσει ή να διαιωνίσει.
