Συντάκτης: Κυνηγόπουλος Ιορδάνης
Η Παρασκευή έχει φτάσει για μια ακόμη φορά, και εγώ είμαι εδώ για σας, αναγνώστες και φαν του TFC – Ναιιι, TFC ρε! πάμε λίγο. Για σήμερα έχω ταινία γνωστή, ταινία που ξέρεις, που έχεις δει ή έστω ακούσει. Αλλά τώρα θα την αναλύσουμε λίγο παραπάνω. Μαντεύεις ποια; 
Μιλάω φυσικά για την ταινία που παραλίγο θα έδινε το όσκαρ στον ”Λέω να’ ρθω με Κάμπριο”, αλλά ο Μάθιου Μακόναχι, είχε άλλα σχέδια, και του το πήρε μέσα από τα χέρια, με μια εξίσου εξαιρετική ερμηνεία στο Dallas Buyers Club, τότε το 2013. Φυσικά, ο Λέο, το πήρε μερικά χρόνια αργότερα με το Revenant, αλλά προσωπικά τον λάτρεψα όταν ήταν λύκος. Ο λύκος της Wallstreet.
H ταινία θέλει υπομονή. Και το λέω αυτό γιατί διαρκεί μόνο 180 λεπτά. Δηλαδή 3 ώρες. Δηλαδή το 1/8 της μέρας. Την ξεκινάς με ήλιο και τελειώνει με αστέρια. Το θέμα είναι πως δεν το καταλαβαίνεις. Και αυτό γιατί ο σκηνοθέτης (Martin Scorsese) ξέρει τι σου πλασάρει, και πως να στο πλασάρει.
Leonadro Di Caprio, Margot Robbie, Jonnah Hill στους κύριους ρόλους και το όχημα ξεκινά. Τσικάκι, σελώσου. 
Πλοκή
Ο Jordan Belfort είναι ένας 22χρονος τύπος, που ξεκινά να εργάζεται στη Wall Street. Σύντομα, ανακαλύπτει τον ιδιαίτερο τρόπο που έχουν όλοι οι συνεργάτες του σε κάθε τι. Ομιλία, άποψη, κίνηση, αντίδραση, τα πάντα. Ένας άλλος κόσμος -όχι του Παπακαλιάτη. Το αφεντικό του, Mark, (McConaughey), είναι ένας τόσο κουλ τύπος, που, όσο και να προσπαθήσεις, δεν θα τον φτάσεις ποτέ. Μα ποτέ. Τον ξεπερνάει μόνο ο ντράμερ από το ”Ain’t no sunshine”, του Bill Withers. (βλ. αριστερά)
Ωστόσο, παρά τα άκρως ιντριγκαδόρικα λόγια του Mark περί αμέτρητου κέρδους και έντονης κοινωνικής ζωής, ως χρηματιστή της Wall Street, η μοίρα τα φέρνει έτσι, που ο Jordan χάνει την δουλειά του λόγω της Black Monday, οπότε και το οικονομικό σύστημα κατέρρευσε ξεκινώντας από το Χονγκ-Κονγκ και επιρρεάζοντας τις Η.Π.Α. λίγο αργότερα. O Jordan μαζί με την γυναίκα του, Teressa, – γιατί υπάρχει και αυτή ως προσωπικότητα- έχοντας στριμωχτεί οικονομικά, αναγκάζεται να καταφύγει στο Long Island, και σε μια μικρή ανερχόμενη επενδυτική εταιρία για να βγάλει τα προς το ζειν. Σαν όαση μέσα στο μικρό χάος της συγκεκριμένης εταιρίας, ο Jordan ανεβάζει το prestige της, σε τρομακτικά μικρό χρονικό διάστημα, πουλώντας μετοχές υποτιθέμενων ανερχομένων οικονομικών δυνάμεων σε ανυποψίαστους-αφελείς τύπους. Τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται και πάλι ρόδινα.
Στην συνέχεια της ταινίας, και δίχως να θέλω να αποκαλύψω πολλά παραπάνω για κάποιον που δεν την έχει δει ακόμη -ντροπή σου-, ο Jordan γνωρίζεται απροσδόκητα με τον μελλοντικό του φίλο και συνεργάτη Donnie (Hill), και έχοντας πλέον αρχίσει να βγάζουν χρήμα με τη σέσουλα, καταλήγουν στην ίδρυση της Stratton Oakmont. Ένα συνονθύλευμα δολαρίων, απληστίας, ναρκωτικών, γυναικών και γενικότερα μιας έντονης ζωής θα πλημμυρίσει την οθόνη σου. O Jordan, μέσα σε όλα αυτά, χωρίζει την άλλη την καημένη και παντρεύεται την Naomi, μια τύπισσα που γνώρισε σε ένα πάρτι. Και αν με ρωτήσεις γιατί χώρισε… 
Δεν έχω σκοπό να αποκαλύψω τίποτα παραπάνω, διότι το νόημα το έχεις πιάσει ατσίδα μου, θα σου αναλύσω όμως την άποψη μου σχετικά με τα όσα προσφέρει η ταινία, και για το πόσο καλά πουλάει τον εαυτό της. Πσσσσς…Δώσε βάση!
Συμπεράσματα
Σεξ, ναρκωτικά, χρήμα = America, σου φωνάζει ο Scorsese, μέχρι το να σκέφτεσαι κάτι άλλο να είναι κάτι αδύνατον. Από την στιγμή που η ταινία περιγράφει την ζωή ενός υπαρκτού προσώπου (ω ναι), και τονίζει πράγματα που έχουν συμβεί, προσπαθεί να σε κάνει να χωνέψεις πλήρως την κατάσταση μέσω της υπερβολής. Με τέτοιο τρόπο που ακόμη και ο πιο αντικοινωνικός τύπος να είσαι θα θες να είσαι σε εκείνο το πάρτι, θα θες να γνωρίσεις εκείνη τη γυναίκα, θα θες να νιώσεις εκείνη την τρέλα, και πίστεψέ με, για ακόμη τρεις ώρες θα μπορούσε να σε βομβαρδίζει με τέτοια πλάνα. Πλάνα γρήγορα, με χρώματα έντονα, μουσικές δυνατές και ξεσηκωτικές, μια ταινία που ουρλιάζει πάρτι μέσα στο πρόσωπό σου.
Βέβαια, υπάρχει και ένα κάποιο στόρι. Και όχι ό,τι και ό,τι. Μόνο φαρίνα γιώτη. Στόρι με κυνηγητά, καταδιώξεις, το FBI, απειλές, προδοσίες, ακραίες αποφάσεις και λίγα ναρκωτικά ακόμη. Πιστεύω ο ΝτιΚάπριο αλλά και όλοι οι υπόλοιποι θα είχαν ένα από τα πιο διασκεδαστικά γυρίσματα της ζωής τους. Γιατί σε πολλές σκηνές, έπαιζαν την αξιοζήλευτη ζωή τους. Κακά τα ψέματα, θα αρνούταν ο οποιοσδήποτε να ζήσει δίχως αναστολές και περιορισμούς έστω για μία μόνο ημέρα;
Καταλήγοντας, το θέμα της ταινίας είναι η άνευ ορίων τρέλα. Η κακή σε ορισμένες περιπτώσεις τρέλα. Δεν ξέρω αν θα σου αρέσει, ή όχι, αλλά αυτό που έχει αναλάβει να δείξει, το κάνει άριστα. Και το κάλο που έχει πετύχει, είναι ένας συνεχής διχασμός που περνά στο υποσυνείδητο. Γιατί, ναι, είναι εθιστικό να βλέπεις την ξέφρενη ζωή του Jordan, αλλά ήταν άσχημο που εξαπάτησε αρκετούς αφελείς για να φτάσει ως εκεί. Ναι, σε παρακινεί να θέλεις να ζήσεις κάτι παρόμοιο, αλλά γιατί το σύστημα του κόσμου να είναι τόσο διεφθαρμένο; Και γιατί το αφήνουμε να είναι; Αυτά και άλλα πολλά θα χτυπήσουν την πόρτα της λογικής σου. Αλλά ύστερα οι τρελοί χρηματιστές, θα παίξουν βελάκια εκτοξεύοντας νάνους (!) στον στόχο, και θα σε κάνουν να τα ξεχάσεις πάλι όλα.
Εν κατακλείδι
Μάζεψε φίλους/φίλες και βάλτε το Wolf of Wallstreet να παίζει. Απαραίτητες προϋποθέσεις: Τζέρτζελο, ποτό, και χιούμορ. Η ταινία, όταν βγήκε, έκανε πάταγο, και παρόλο που δεν ανέβηκε πολύ ψηλά στο Box Office, έχτισε μια άλφα εντύπωση στο κοινό. Απολαυστικός DiCaprio, υπερσεξουαλική και γοητευτική Robbie, κλασσικός Hill, και φυσικά, το γεγονός πως αποτελεί αληθινή ιστορία την κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Μα καλά, είναι δυνατόν να γίνονται αυτά τα πράγματα στα 90s; Και θα σου απαντήσω. Can you sell me this pen? Τι εννοώ; Θα καταλάβεις…προς το παρόν σε αποχαιρετώ με τον απίστευτο Matthew και τον χορό του κέρδους! Adios!
