Σε ένα παράλληλο Lynchικό σύμπαν θα μπορούσε η πρώτη σκηνή του Burning Days να ήταν μια πινακίδα “Welcome Yaniklar” αλά Twin Peaks. Όμως, στον αντίποδα της ανατολής, ο Emin Alpe σε αυτό το διαρκώς μεταβαλλόμενο και ποτέ προβλεπόμενο φιλμ, μας συστήνει μια μεγάλη, άνυδρη, ηλιοκαμένη εσωτερική πεδιάδα στην πόλη Yaniklar, όπου η μόνη πηγή νερού είναι η αποστράγγιση από το έδαφος, που αντιστέκεται σε έναν καταστροφικό κύμα καθιζήσεων που εμφανίζονται όλο και πιο κοντά στην ίδια την πόλη.
Σε ένα νοκ-άουτ εναρκτήριο πλάνο, κοιτάζοντας σε έναν τέτοιο ανοιχτό κρατήρα, βρίσκεται ο Emre (Selahattin Paşali)
Ένας νεαρός άνδρας από την πόλη που μόλις διορίστηκε ως ο νέος εισαγγελέας της πόλης, ενώ ο προκάτοχός του έχει εξαφανιστεί υπό μυστηριώδεις συνθήκες. Αποδεικνύεται ότι όλοι είναι πολύ χαρούμενοι που τον καλωσορίζουν, εκτός ίσως από τον Murat (Ekin Koç), τον ιδιοκτήτη της τοπικής αντιπολιτευτικής εφημερίδας που αντιμετωπίζεται με καχυποψία από τα συντηρητικά στοιχεία της πόλης. Και είναι εκείνα τα στοιχεία που κυβερνούν πραγματικά την πόλη, με τον μακροχρόνιο δήμαρχο της που είναι αγαπητός σε όλους, κυρίως επειδή είναι ο άνθρωπος που ελέγχει την παροχή νερού.
Δεν θα αργήσει η στιγμή που ο Emre θα στιγματιστεί από την κοινότητα, επιβεβαιώνοντας λίγο πολύ την εξουσία του, εκφράζοντας την αποδοκιμασία του για τους πυροβολισμούς αγριογούρουνων, που είναι τοπική εμμονή και που συχνά προκαλούν απερίσκεπτα πυρά στους δρόμους της πόλης. Οι διαφορές φαίνεται να ξεχνιούνται για ένα βράδυ, όταν τον προσκαλούν για δείπνο στο σπίτι του δημάρχου, όπου ο γιος του Şahin (Erol Babaoğlu) και ο ανατριχιαστικά χαμογελαστός οδοντίατρος Kemal (Erdem Şenocak) βγαίνουν έξω για να τον διασκεδάσουν. Καθώς η ρακή ρέει και η συνείδηση παύει να είναι ελεγχόμενη, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι ακόμη και η φιλοξενία μπορεί να είναι μια μορφή βίας. Και όλα ανατρέπονται.
Από το επόμενο πρωί, το δράμα ξετυλίγεται αργά και ανεξέλεγκτα, με τον Emre όλο και πιο απομονωμένο και σε κίνδυνο
Στο θεωρητικά δεύτερο μέρος της ταινίας, η αφήγηση αρχίζει να χτίζει μια κατάσταση που τον βρίσκει σαν έναν άλλο βασικό χαρακτήρα, μεταφορικά και κυριολεκτικά υπό πολιορκία.
Το υποκείμενο θέμα – ο πολιτικός έλεγχος μιας πηγής νερού – το κάνει κάτι σαν τουρκική Chinatown και το Burning Days ανταποκρίνεται σε αυτό με την αργά κλιμακούμενη έντασή του, τις ισχυρές ατμοσφαιρικές του θερμοκρασίες και σταδιακά αυξανόμενο ομοερωτικό υποκείμενο. Το Burning Days είναι μια ταινία που δεν θα σου δώσει όλες τις απαντήσεις που ψάχνεις, αλλά αυτή είναι και η γοητεία της.
