Είναι γεγονός ότι παράγουμε περισσότερα biopics από όσα μπορούμε να καταναλώσουμε. Τα biopics, ανέκαθεν λειτουργούσαν σαν μία δίοδος για ένα προσαρμοσμένο σενάριο να δει το φως της ημέρας, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να τραβήξει πολύ κόσμο διαφορετικών ενδιαφερόντων μπροστά στη μεγάλη οθόνη. Υπάρχουν κάποιες από αυτές τις ταινίες, που όταν δημιουργήθηκαν, υπήρξαν πράγματα που πήγαν πολύ στραβά και ήρθε η ώρα να μπει μία τάξη και να υπάρξει ένα ρεκτιφιέ.
Έχουμε και λέμε:
1.Factory Girl (2006)
Εναλλακτικός τίτλος: Μία Sienna Miller δε φέρνει την άνοιξη. Όταν ακόμα ήταν τα χρόνια που ανακαλύπταμε την Miller, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς της ρόλους ήταν αυτός της κοσμικής προσωπικότητας που άκουγε στο όνομα Edie Sedgwick. Η Sedgwick ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Andy Warhol και επομένως με την δεκαετία του ’60. Ενώ η δεκαετία είναι εμφανής σε ολόκληρη την ταινία, τόσο στην αίσθηση όσο και στο τεχνικό κομμάτι, η Miller θα μπορούσε άνετα και να μην υπάρχει. Δεν υπάρχει καθόλου συναισθηματισμός ώστε να νιώσουμε την τραγικότητα μιας 28χρονης κοπέλας που πεθαίνει. Σύμφωνα με την ταινία, η Sedgwick ήταν απλά μία όμορφη φιγούρα σε μία κοινωνική ομάδα. Τίποτα παραπάνω.
2. The Audrey Hepburn Story (2000)
Το όνομα Audrey Hepburn είναι είναι ένα ευαίσθητο θέμα. Κουβαλάει όχι μόνο την ιστορία ενός προσώπου, αλλά και την ιστορία ενός τμήματος της ιστορίας του κινηματογράφου. Επομένως, ήταν ήδη ριψοκίνδυνη κίνηση απλά και μόνο η σκέψη δημιουργίας ενός τέτοιου biopic. Στο Audrey Hepburn Story, το μόνο πράγμα που πάει σωστά είναι η εμφάνιση της Jennifer Love Hewitt και τίποτα άλλο. Πέρα από αυτό το τεχνικό κομμάτι, ο χαρακτήρας της Hepburn δεν είχε χάρη, γοητεία και χάρισμα. Ούτε καν κάποια φωνή που να παρέπεμπε στην αυθεντική. Πέρα απ’ όλα αυτά, λείπουν πολλές πτυχές από τη ζωή της ηθοποιού στο σενάριο, που καταστούν την ταινία αχρείαστη.
3. The Doors (1991)
Δεν έχουμε τίποτα εναντίον της υποκριτικής τους Val Kilmer, όλως παραδόξως. Το πρόβλημα με την ταινία είναι ξεκάθαρα στο κομμάτι της σκηνοθεσίας και της γενικής αίσθησης που προσφέρει. O Oliver Stone καταλήγει να μας κουράζει σε πολλά σημεία, όπου προσδίδει αντί να αφαιρεί από το “μύθο” που περικύκλωνε τον Jim Morrison. Καταλαβαίνουμε ότι πολλά από τα συγκροτήματα εκείνης της περιόδου αντιμετωπίζονταν σαν εξωπραγματικά όντα, έως και θεοί. Ωστόσο, δεν χρειαζόμαστε να μας το αποδείξει αυτό και μία ταινία. Υπάρχουν τόσα χαρακτηριστικά που είναι αχρείαστα, που πραγματικά δεν μας φτάνει όλο το άρθρο να τα αναλύσουμε.
4. The Dirt (2019)
Πριν πέσουν όλοι οι purists των 80s να με φάνε, να πω πως το Dirt είναι όντως μία καλή ταινία και βλέπεται ευχάριστα. Δεν υπάρχει κάποια ένσταση σε αυτό, αρκεί να την λάβουμε υπόψη ως απλά μία ταινία που μας λέει την ιστορία ενός συγκροτήματος και όχι την ιστορία των Mötley Crüe. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να βασιστούμε στο Dirt όταν ρίχνουμε απλά ματιές στις βίαιες συμπεριφορές των μελών της και τις παρουσιάζουμε απλά σαν δικαιολογημένες εκρήξεις λόγω του τρελού βίου μιας heavy metal μπάντας στην τρέλα των 80s. Υπάρχουν πάρα πολλά που λείπουν από αυτήν την ταινία, η οποία απλά τελειώνει με το μήνυμα της δύναμης της φιλίας ανάμεσα στα μέλη του συγκροτήματος. Επομένως, χρειάζομαι ένα biopic που, εν ολίγοις, να μην έχει στην παραγωγή τα άτομα τα οποία παρουσιάζονται σε αυτό.
5. Nina (2016)
Μία απλή αναζήτηση στο Google μπορεί να σας πει πάρα πολλά για το λόγο που αυτή η ταινία είναι εδώ και σε πολλές άλλες ανάλογες λίστες. Με πρωταγωνίστρια τη Zoe Saldana, η ταινία κυριολεκτικά δεν μπορούσε να πάει χειρότερα, αφού υπήρξαν αντιδράσεις ακόμα και για την επιλογή της Saldana για το ρόλο. Η Saldana δεν ταίριαζε καθόλου, σε βαθμό που έκανε μεγάλη ζημία και δεν είχε τίποτα να προσφέρει με την ερμηνεία της. Η ατίμωση στο πρόσωπο της Simone έρχεται προπαντός σεναριακά, τη στιγμή που η Simone παρουσιάζεται ως μία προσωπικότητα που έχασε τα πάντα εξαιτίας του αλκοόλ και της φυσικής της κατάστασης. Απλά όλα λάθος.
