Αγαπώ πολύ το καλοκαίρι. Εδώ και 28 χρόνια στη γη, νομίζω δεν έχω αλλάξει ακόμα γνώμη, παρά τη ζέστη και τον καύσωνα. Το καλοκαίρι πάντα με χαλαρώνει δίνοντας μου ταυτόχρονα το ιδανικό boost για να υποδεχτώ τη δεύτερη αγαπημένη μου εποχή, το φθινόπωρο. Η επιστροφή στην καθημερινότητα εμπεριέχει τη λέξη «μετάβαση» – εύκολη ή δύσκολή, αργή ή γρήγορη. Σε αυτό το σημείο, ο μαγικός κόσμος του κινηματογράφου είναι η αγκαλιά που αναζητάμε.
Μερικές φορές, η ιδανική λύση βρίσκεται σε μια καλή ταινία που μας ταξιδεύει μέσα από τις συναισθηματικές της ιστορίες και μας βοηθά να επιστρέψουμε στην καθημερινότητα με ανανεωμένες εικόνες και εμπειρίες. Παρακάτω θα βρεις 5 αγαπημένες (και 1 σε watchlist) ταινίες που για εμένα αντιπροσωπεύουν αυτό ακριβώς το συναίσθημα.
Dead Poets Society (1989) του Peter Weir
Κάποι@ τη θεωρούν αριστούργημα. Σε άλλ@ περνάει αδιάφορη. Εγώ αυτή την ταινία την αγαπώ βαθιά, όσο δηλαδή με συγκίνησε. Αυτή η ταινία που διαδραματίζεται σε ένα σχολείο, εξερευνά θέματα της ατομικότητας, της αυτοανακάλυψης και της δύναμης της εκπαίδευσης και αναμφίβολα αντικατοπτρίζει μεταβάσεις, εύκολες, αλλά και δύσκολες. Το φθινοπωρινό της σκηνικό και η εστίαση στους νέους μαθητές που εισέρχονται σε μια νέα φάση της ζωής τους την καθιστούν ιδανική για τον Σεπτέμβριο.
Il Postino (1994) των Michael Redford & Massimo Troiso
Σε ένα μικρό ιταλικό νησί, αυτή η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός ταχυδρόμου που γίνεται φίλος με τον εξόριστο Χιλιανό ποιητή Pablo Neruda. Αποτυπώνει υπέροχα την ομορφιά τόσο του τοπίου όσο και της ανθρώπινης σύνδεσης, ενώ είναι μια ταινία που εξυμνεί την αγάπη μεταξύ ανδρών.
An Education (2009) της Lone Scherfig
Αυτή η ταινία ακολουθεί το ταξίδι μιας νεαρής κοπέλας καθώς περιηγείται σε μια μεταβατική χρονιά μετά τη γνωριμία της με έναν μεγαλύτερο άντρα. Βρισκόμαστε κάπου στην Αγγλία της δεκαετίας του ’60, και παρακολοθούμε με ενδιαφέρον θέματα εκπαίδευσης, αγάπης και ενηλικίωσης. Μπορεί να βλέπουμε coming-of-age ταινίες διαρκώς, όπως έχουμε πει και εδώ, όμως αυτή η μετάβαση από το καλοκαίρι προς το φθινόπωρο είναι η ιδανική για να ταυτιστούμε απόλυτα.
Fish Tank (2009) της Andrea Arnold
Αυτό το βρετανικό δράμα ακολουθεί την ταραχώδη σχέση μιας έφηβης με το νέο αγόρι της μητέρας της. Τοποθετημένο σε μια εργατική γειτονιά, η ταινία εμβαθύνει σε θέματα της οικογενειακής δυναμικής και της νεανικής λαχτάρας. Όσο κι αν δεν φαίνεται, κάθε σκηνή μετράει μέσα σε όλη την απλότητά της, ενώ δεν παύεις να νιώθεις βαθιά ενσυναίσθηση για τη Mia και τις επιλογές της.
The Age of Adaline (2015) του Lee Toland Krieger
Στον ίδιο ρυθμό ονειροπόλησης, και ενώ έχω αποφασίσει ότι θα αφήσω πίσω τον όρο «guilty pleasure», θα προτείνω αυτή την ταινία σαν κανονικό pleasure και όταν τη δεις – αν δεν την έχεις δει – θα με καταλάβεις. Η Adaline Bowman έμεινε ως εκ θαύματος 29 ετών για σχεδόν 8 δεκαετίες. Ποτέ δεν επιτρέπει στον εαυτό της να έρθει κοντά σε κάποιο άλλο άτομο, φοβούμενη ότι θα αποκαλυφθεί το μυστικό της. Όταν, όμως, συναντά έναν νέο, χαρισματικό άνθρωπο, θυμάται το πάθος της για ζωή και ρομαντισμό. Ό,τι πρέπει για cozy movie nights.
Past Lives (2023) της Celine Song
Επιλέγω σαν +1 σε αυτή τη λίστα την ταινία που πιστεύω ότι θα μου αλλάξει όλο το mood του φθινοπώρου. Η αλήθεια είναι ότι την περιμένω πως και πως. Τελικά, νομίζω πως έχω μια αδυναμία στις ταινίες της Α24, αλλά και σε όσες αποπνέουν ρομαντική νοσταλγία μαζί με ρεαλισμό. Το Past Lives της Celine Song μιλά για τη Nora και τον Hae Sung, δύο βαθιά συνδεδεμένους παιδικούς φίλους, οι οποίοι χωρίζονται μετά τη μετανάστευση της οικογένειας της Nora από τη Νότια Κορέα. Είκοσι χρόνια αργότερα, συναντιούνται ξανά για μια μοιραία εβδομάδα, καθώς αντιμετωπίζουν τις έννοιες της αγάπης και του πεπρωμένου.
