Γεννήθηκα στα ‘90s και πρόλαβα μία εποχή που για να ακούσεις το αγαπημένο σου τραγούδι έπρεπε να βγάλεις το καλώδιο του τηλεφώνου σου, να συνδέσεις το καλώδιο του Ιnternet και να περιμένεις 5 ώρες για να κατέβει ένα τραγούδι. Πρόλαβα μία εποχή που κάθε τραγούδι που άκουγα είχε μια σημασία. Μία εποχή χωρίς social media, χωρίς να έχεις άμεση πρόσβαση στις αγαπημένες και τους αγαπημένους σου μουσικούς.
Η Amy Winehouse ήταν μια καλλιτέχνιδα που, με έναν τρόπο, οριοθέτησε μία ολόκληρη γενιά
Κι αυτό όχι μόνο γιατί επανέφερε την τζαζ στο σύγχρονο προσκήνιο μέσα από μια φρέσκια οπτική, ακόμα κι αν είναι πάρα πολύ υποκειμενική. Αλλά κυρίως γιατί ένα κορίτσι από την Αγγλία έζησε την απόλυτη και απότομη επιτυχία καθώς και την ολέθρια προσγείωση σε μία σκληρή πραγματικότητα, μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας. Το 2011 βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της στο Camden του Λονδίνου, έπειτα από δηλητηρίαση από αλκοόλ, και κάπως έτσι μπήκε στο λεγόμενο «Club των 27», μαζί με τους Jim Morrison, Kurt Cobain, Janis Joplin, Jimi Hendrix και πολλές άλλες μουσικές φιγούρες. Ένα «Club» που έχει «ρομαντικοποιηθεί», ειδικά από τη γενιά των millennials, αυτή τη γενιά που την παρακινεί η νοσταλγία όσο τίποτε άλλο.
Ίσως αυτός να είναι κι ένας από τους λόγους που σε μία πρώτη θέαση, το Back to Black μοιάζει με μία συγκινητική ιστορία, αν και γεμάτη με βαθιά προβληματικές συμπεριφορές από όλους τους χαρακτήρες της. Σίγουρα, δεν είναι τόσο ρεαλιστική όσο θα έπρεπε να είναι ή τουλάχιστον, όσο γνωρίζουμε ότι θα μπορούσε να είναι. Όταν βλέπεις στη μεγάλη οθόνη μια τέτοια ιστορία, βασισμένη στη ζωή ενός υπαρκτού και τόσο εμβληματικού προσώπου, υποσυνείδητα ψάχνεις να βρεις όσες ομοιότητες μπορείς για να συνδέσεις τα κομμάτια, γνωστά και άγνωστα. Σε τελική ανάγνωση, μπορεί το Back to Black να μην είναι για όλ@ συγκινητική. Ίσως πολλ@ νιώσουν ότι ήθελαν κάτι παραπάνω, κάτι πιο δυνατό.
Η Marisa Abela ως Amy είναι, ουσιαστικά, η ψυχή της ταινίας
Μέσα από τα μάτια της βλέπουμε μια Amy με τα καλά και τα στραβά της. Να στεναχωριέται, να ερωτεύεται, να πληγώνεται, να γράφει, να τραγουδάει, να κατρακυλάει στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, να θυμώνει, να χάνει τον έλεγχο, να στεναχωριέται για την αγαπημένη της γιαγιά, να νιώθει. Κάτι που ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω είναι πώς η Marisa ηχογράφησε όλα τα τραγούδια που ακούγονται στην ταινία η ίδια, και σε κανένα από αυτά δεν ακούμε την Amy. Σε στιγμές, είναι τρομακτικά ίδια με την Amy, τόσο στη φωνή όσο και στην όψη. Aυτό είναι κάτι που το αναζητούσα πολύ στην αρχή της, και όμως μέχρι το τέλος σταμάτησα να το σκέφτομαι και αφέθηκα. Ο Jack O’Connell, ως Blake Fielder-Civil και σύζυγος της Amy στην ταινία, είναι μια ακόμα φιγούρα με ολιστική σημασία τόσο για την ταινία όσο και για τα γεγονότα όπως αυτά εκτυλίχθηκαν.
Το Back to Black αφηγείται μια τραγική ιστορία, που αν διαβάζεις αυτές εδώ τις λέξεις, λίγο πολύ την γνωρίζεις ήδη. Η ιδιαιτερότητα που έχουν τα biopics, είναι ότι πέρα από την ταινία, κάθε άτομο έχει και μια δική του πολύ προσωπική οπτική για την εκάστοτε ιστορία. Βγάζοντας τον εαυτό μου έξω από όσα απαρτίζουν το Back to Black που θα μπορούσε σε πολλά σημεία να είναι καλύτερο, δεν θα ήθελα να μην έχω δει μια τέτοια ταινία, για μια ζωή που για λίγο καιρό έτρεχε παράλληλα με τη δική μου. Και αυτή είναι μια ακόμα όψη του νομίσματος.
