Από τη μικρασιατική της καταγωγή μέχρι και τις παιδικές της αναμνήσεις, από το ξεκίνημα της πορείας της μέχρι και τις συναντήσεις της στο Κρατικό, από τις “παραστάσεις” που έστηνε με τα παιδιά της γειτονιάς, μέχρι την παράσταση που την έκανε να αγαπήσει το θέατρο, η Αννέτα Κορτσαρίδου χορεύει το “βαλς της ζωής”. Εμείς της μάθαμε την χορογραφία των βημάτων κι αυτή χόρεψε το δικό της βαλς, δίνοντάς μας την ευκαιρία να τη γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
Αφορμή για αυτή την ιδιαίτερη συνέντευξη αποτελεί το ανέβασμα της παράστασης “Θέλετε να χορέψομε, Μαρία;” που παρουσιάζεται στο Θέατρο Τ κάθε Τετάρτη και Πέμπτη μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου. Εσείς θα χορέψετε;
Βήμα 1ο : Η ζωή
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Στη γειτονιά της 25ης Μαρτίου. Μετά από δύο χρόνια γεννήθηκε η αδερφή μου, η Μελπομένη. Από τη μεριά της μητέρας μου έχω Μικρασιάτικη καταγωγή. Μας μεγάλωσε η γιαγιά μου που ήρθε από την Καππαδοκία. Θυμάμαι να μιλούν στο σπίτι τούρκικα, όταν δεν ήθελαν να καταλάβουμε τι λένε. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν κι αυτό μια ”παράσταση”. Οι ρίζες μου από εκείνα τα μέρη, διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου. Έμαθα να αντέχω και να προχωράω. Η οικογένειά μου δεν πήγαινε πολύ στο θέατρο. Προτιμούσε τον κινηματογράφο. Βλέπαμε παλιές ταινίες με τον πατέρα μου κι έτσι γνώρισα τους μεγάλους ηθοποιούς από μικρή.
Η μαμά μου όλους τους αστέρες του Hollywood, τους έλεγε με το μικρό τους όνομα: Μέριλιν, Σοφία, Μάρλον…Ήταν όλοι πολύ φίλοι μας!
Ευτυχώς είχαμε χιούμορ. Το χιούμορ σώζει. Ο πατέρας μου έλεγε ωραίες ιστορίες και η μαμά μου μας χόρευε. Ως παιδί δεν είδα θέατρο. Έκανα όμως δικές μου παραστάσεις με τα παιδιά της γειτονιάς και στα διαλείμματα, στο σχολείο με τους συμμαθητές μου “παίζαμε”.
Βήμα 2ο : Το θέατρο
Στα 15 μου πήγαμε με το Λύκειο στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στην παράσταση ”Χάρολντ και Μωντ” σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, με την Δέσπω Διαμαντίδου. Θυμάμαι ότι στο τέλος έκλαιγα από συγκίνηση, χειροκροτούσα όρθια και φώναζα μπράβο. Εκείνο το βράδυ πήρα την απόφαση να γίνω ηθοποιός. Στα 19 μου κατέβηκα στην Αθήνα λέγοντας ψέματα ότι θα συνεχίσω τα γαλλικά που είχα ξεκινήσει έναν χρόνο πριν στο Παρίσι. Στη Θεσσαλονίκη δεν μπορούσα να σπουδάσω θέατρο γιατί δεν με άφηνε ο πατέρας μου. Η Σοφία Σπυράτου έκανε τότε σεμινάρια. Έδωσα ακρόαση, με πήρε και ξεκίνησε μία συνεργασία που δεν έχει σταματήσει από τότε. Η Σοφία μ’ έβγαλε στο θέατρο ως ηθοποιό-χορεύτρια το 1992 στην ”Προσωπική Μυθολογία” του Ανδρέα Εμπειρίκου.
Η Σοφία ήταν η πρώτη δασκάλα που μου έμαθε να δουλεύω σκληρά και να ”βλέπω” τους άλλους πάνω στη σκηνή. Ξεκίνησα κάπως ανάποδα. Πρώτα δούλεψα και μετά σπούδασα θέατρο. Το 1994 πήγα στο θεατρικό εργαστήρι ”Εστία” του Γιάννη Ρήγα. Είμαι τυχερή που τον είχα δάσκαλο. Μου έμαθε να μελετάω, να είμαι πειθαρχημένη, να έχω υπομονή και κουράγιο. Με δυνάμωσε έτσι ώστε να μπορώ να αντιμετωπίζω μόνη μου τις δυσκολίες, να μην το ”βάζω κάτω”.
Βήμα 3ο : Οι άνθρωποι
Ο Βασίλης Παπαβασιλείου είναι ακόμα ένας θεατράνθρωπος που θεωρώ δάσκαλό μου. Όταν τον είδα να παίζει την ”Ελένη” του Ρίτσου κατάλαβα ποιο είναι το θέατρο που αγαπάω. Του έδινα επί 3 χρόνια το βιογραφικό μου, αλλά… Ώσπου χτύπησε κάποια στιγμή το τηλέφωνο και άκουσα τη φωνή του να μου λέει:” Θέλεις να είσαι μαζί μας στην παράσταση;” Όταν κλείσαμε με άκουσε όλη η πλατεία Αμερικής. Χοροπηδούσα και φώναζα από τη χαρά μου. Δη.Πε.Θε Πάτρας, 2004 ,”Αν μια νύχτα του χειμώνα …ο Ντε Φιλίππο και ο Πιραντέλλο.” Ένα μεγάλο μου όνειρο έγινε πραγματικότητα. Το 2010 πήρα μία μεγάλη απόφαση, να φύγω από την Αθήνα και να γυρίσω μετά από 23 χρόνια στην πατρίδα μου, τις ρίζες μου. Έδωσα λοιπόν ακρόαση στο Κ.Θ.Β.Ε. Άλλο ένα σημαντικό τηλεφώνημα. Ήταν από το γραφείο παραγωγής: ” Είστε στη διανομή της Λωξάντρας! ” Σκηνοθέτης ο Σωτήρης Χατζάκης. Και γύρισα πίσω στη Θεσσαλονίκη μ’ αυτό το έργο.
Αγάπησα πολύ αυτήν την παράσταση και τον ρόλο της Σουλτάνας. Ήρθαν όλες οι μνήμες από την παιδική μου ηλικία, από τη μικρασιατική καταγωγή μου. Στο Κρατικό ήρθα σε επαφή με τους τεχνικούς του θεάτρου και τους έκανα φίλους μου. Με στήριξαν. Ο Νίκος Συμεωνίδης, ο Κώστας Γεράσης, η Ντίνα Μαντζούκα και άλλοι πολλοί…Τους εμπιστεύομαι και ρωτάω πάντα τη γνώμη τους. Αυτοί κοιτάζουν από απόσταση. Ξέρουν καλύτερα. Δεν έχουν τον ναρκισσισμό που έχουμε εμείς οι ηθοποιοί.
Βήμα 4ο : Η δημιουργία
Το μόνο που ήθελα να κάνω πάντα ήταν να παίζω θέατρο. Δεν με ενδιέφερε ο μικρός ή ο μεγάλος ρόλος. Ομιλών ή βουβός. Τρελαίνομαι για τις βουβές σκηνές. Μιλάς με το σώμα σου. Η δημιουργία εμπεριέχει τον έρωτα. Είσαι ερωτευμένος με τον χαρακτήρα που ζωντανεύεις, με τον σκηνοθέτη σου, με τους άλλους ηθοποιούς. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. ”Καίγεσαι” όταν είσαι πάνω στη σκηνή. Μέσα από το θέατρο έμαθα να καταλαβαίνω καλύτερα τους ανθρώπους και να τους αγαπάω περισσότερο, είναι ανθρωποκεντρική τέχνη άλλωστε το θέατρο. Έμαθα σιγά- σιγά ότι δεν χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα στους άλλους κι ότι δεν είναι δυνατό να αρέσουμε σε όλους. Αυτό με βοήθησε πολύ και στη ζωή μου. Όταν είμαι πάνω στη σκηνή νιώθω ασφαλής, κανείς δεν μπορεί να με πειράξει. Μοιράζομαι την ιστορία μου με τους θεατές, παίρνω δύναμη από τη συνάντηση μαζί τους και πάω παρακάτω.
Βήμα 5ο : Το εργαστήρι
Παράλληλα με την δουλειά μου ως ηθοποιός στο ΚΘΒΕ στη Θεσσαλονίκη, δίδαξα και 4 χρόνια στο Ελληνικό Κολέγιο. Ήμουν υπεύθυνη της θεατρικής ομάδας στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Δουλεύαμε με τους μαθητές μου όλο το χρόνο και κάναμε τις παραστάσεις μας στο τέλος της χρονιάς. Άνοιξε ένας καινούργιος κόσμος για μένα. Έβλεπα τα παιδιά να ”ανθίζουν” πάνω στη σκηνή, να εκφράζονται χωρίς ντροπή, να αρθρώνουν το δικό τους λόγο. Η επαφή μου με τους εφήβους στάθηκε η αφορμή να ανοίξω το δικό μου εργαστήρι θεάτρου για παιδιά, εφήβους και ενήλικες. Ήταν ανάγκη πια για μένα να επικοινωνήσω την αγάπη μου για το θέατρο μ’ έναν άλλο τρόπο, εκτός σκηνής.
Το σκεφτόμουν 2 χρόνια μέχρι να πάρω την απόφαση. Δεν ήταν εύκολο. Η διδασκαλία φέρει μεγάλη ευθύνη. Βασίζεται στην εμπιστοσύνη… Πόσο εύκολο είναι να εμπιστευτούμε τον άλλον; Προσπάθησα πάρα πολύ. Ήμουν απόλυτα αφοσιωμένη. Η Μελπομένη είναι η μούσα της αρχαίας τραγωδίας, Μελπομένη λένε και την αδερφή μου, την οποία λατρεύω. Δε θέλει και πολύ… Εργαστήρι Θεάτρου Ο κύκλος της Μελπομένης.
Βήμα 6ο : Η παράσταση Θέλετε να χορέψομε, Μαρία;
Τη νουβέλα της Μέλπως Αξιώτη ”Θέλετε να χορέψομε, Μαρία;” τη δούλεψα πρώτη φορά ως μαθήτρια με τον δάσκαλό μου, Γιάννη Ρήγα, πριν από 25 χρόνια. Με συγκίνησε βαθιά και στάθηκε σημείο αναφοράς σε όλη τη ζωή μου. Είναι ένα σπουδαίο κείμενο για την ιστορία τον έρωτα του ανθρώπου, την ιστορία της ζωής. Πρότεινα στον Μιχάλη Τσουρουνάκη να το σκηνοθετήσει και δέχτηκε. Ως αφηγήτρια σ’ αυτόν το μονόλογο, λέω τις ιστορίες τεσσάρων ανθρώπων. Όλοι οι ήρωες έχουν ένα κοινό: την επιθυμία της σύνδεσης.
Η Άννα, ο Γιάννης, η κυρία Θαλή, η Μάρθα στροβιλίζονται στο βαλς της ζωής και μέσα από την παιδική ηλικία, την ωρίμανση, την απόρριψη, τη μοναξιά, τον πόνο, τη χαρά, την αποδοχή, τον έρωτα, στο τέλος σμίγουν μαζί. Μία δύσκολη διαδρομή, κοινή για όλους τους ανθρώπους, που οδηγεί τελικά στην υπέρβαση. Στη συνάντηση με τη Μαρία.
Βήμα 7ο : Τα συναισθήματα πριν ανέβεις και πάλι στη σκηνή
Μετά από 3,5 χρόνια, θα ανέβω και πάλι στη σκηνή. Έχω τον ίδιο φόβο, την ίδια χαρά, την ίδια λαχτάρα και την ίδια αγωνία. Δουλέψαμε πολύ με τον σκηνοθέτη, εμπιστευτήκαμε ο ένας τον άλλον. Όπως λέει ο ίδιος ”η παράστασή μας δεν έχει φτιασίδια και ο θεατής είναι συνδημιουργός”. Σ’ αυτήν την πρόσκληση για χορό εύχομαι η απάντηση να είναι: Ναι!
