Altered Carbon, τι απέγινε το cyberpunk?
Βρισκόμενοι εν μέσω μιας μικρής αποκάλυψης και με την καραντίνα να μην αφήνει επιλογές, δεν βρίσκεις εύκολα πράγματα να κάνεις. Τι πιο ταιριαστό απ’ το να παρακολουθήσουμε δυστοπικές cyberpunk σειρές για να περάσει η δύσκολη τούτη η ώρα; Να βρούμε μια κάποια ταύτιση με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, να νιώσουμε τη φουτουριστική σαπίλα στο πετσί μας τρώγοντας noodles από φούρνο μικροκυμάτων σαν άλλοι Deckard, ρε αδερφέ. Το Νetflix έρχεται να καλύψει το κενό που δημιούργησε πριν 2 χρόνια στις ζωές μας. Μας πέταξε έτσι τη δεύτερη σεζόν του Altered Carbon. Βλέποντάς την, βέβαια, πέταξαν και οι προσδοκίες μου για βελτίωση αυτής της σειράς. Αυτό με άφησε με το εξής ερώτημα:
Υπάρχει πραγματικά θέση για το είδος του cyberpunk, καθώς προχωράμε ολοταχώς στο μέλλον που προέβλεψε;
Η δεύτερη σεζόν του Altered Carbon συνεχίζει 30 χρόνια μετά, με τον Takeshi Kovacs (Anthony Mackie) στα ίχνη της χαμένης του αγάπης Quellcrist Falconer(Renee Elise Goldsberry). Kαλείται παράλληλα να εξιχνιάσει την δολοφονία ενός ακόμα Meth (Methuselah, κλωνοποιημένοι απέθαντοι πανπλούσιοι). Μέχρι στιγμής, θυμίζει πολύ την πρώτη σεζόν.
Οκτώ 45λεπτα επεισόδια, λοιπόν, κυριαρχούμενα από χαοτικές πλοκές με -κυριολεκτικά- φαντάσματα του παρελθόντος και Πραγματικό Θάνατο™ . Ας μη ξεχνάμε ότι το κόνσεπτ του θανάτου σε αυτό το σύμπαν είναι σχεδόν αδιανόητο. Με αυτόν τον τρόπο, η Laeta Kalogridis προσπαθεί να μας πείσει ότι η αγάπη μπορεί να νικήσει τα πάντα. Ή οτι η ψυχή είναι κάτι περισσότερο από downloadable content που μπορεί να αλλάζει σώματα σαν πουκάμισα. Ή πως το να σκοτώνουμε βρέφη είναι κακή τακτική. Ακόμα δεν έχω καταλάβει.
Μην με παρεξηγείτε, υπήρξαν και πράγματα που ήταν ενδιαφέροντα και άξια προσοχής.
Η σειρά έφυγε από το Bay City και τη Γη γενικότερα, για να εκτυλιχθεί σε μία αποικία, τον κόσμο του Χάρλαν. Ένα όνομα σχεδόν τόσο ανέμπνευστο, όσο και ο δεύτερος κύκλος, αυτό όμως είναι άλλο θέμα. Γενικά, υπήρξε μια μεγάλη επέκταση του κόσμου και με αυτό τον τρόπο συμπληρώθηκαν τα κενά του χάρτη της πρώτη σεζόν. Ομολογουμένως, με πολύ όμορφο τρόπο.
Είδαμε επίσης περισσότερα κομμάτια της τεχνολογίας των Πρεσβυτέρων. Για παράδειγμα, το εντυπωσιακό σύστημα στρατιωτικών δορυφόρων που σε κάνουν ανάμνηση με ένα white hot laser beam, αν φτερνιστείς πολύ δυνατά κοντά τους. Οk, cool. Επίσης, έγινε πιο προφανής η σύνδεση της εξωγήινης φυλής με την τεχνολογια των δίσκων που προσφέρουν αθανασία στους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να βγάζει περισσότερο νόημα η δράση των χαρακτήρων και το ποιά είναι η θέση τους στην ιστορία.
Ας μην ξεχνάμε και την ιστορία του Poe
Πραγματικά θεωρώ οτι ήταν ο μοναδικός ολοκληρωμένος χαρακτήρας σε αυτή τη σεζόν, αν και supporting. Αυτό φυσικά λέει πολλά. Ειλικρινά, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με μια spin off σειρά με το δυστυχές αυτό A.I. να προσπαθεί να βρει το νόημα της ανθρωπιάς, ενώ ταυτόχρονα κλείνει τις πληγές που του έχουν δημιουργήσει οι άνθρωποι που τον κακομεταχειριστήκαν. H υποκριτική του Chris Conner παρέδωσε τον πιο ευαίσθητο και πολυδιάστατο χαρακτήρα, κοντράροντας στα ίσα τον Kovacs του Kinnaman στη πρώτη σεζόν.
Και μετά ξεκινά η κατρακύλα
Δεν μπορώ να ισχυριστώ σε καμία περίπτωση ότι η δεύτερη σεζόν του Altered Carbon ήταν καλή. Απ’ όπου και να τη πιάσεις ζέχνει από βεβιασμένη πλοκή, μισοχτισμένους χαρακτήρες και διαλόγους που απλά σε κάνουν να θες να βγάλεις τα μάτια σου απ’ τη πίσω πλευρά του κρανίου.
Το πρωταρχικό πρόβλημα είναι η πασιφανής έλλειψη ταυτότητας.
Η πρώτη σεζόν είχε χτίσει οπτικά έναν κλειστοφοβικό και παρακμιακό κόσμο, πατώντας ομολογουμένως στα tropes του cyberpunk και συγκεκριμένα του Blade Runner. Αυτό έγινε με έναν τρόπο που βοηθούσε να ξεφύγει από το προφανές χαμηλό προϋπολογισμό της παραγωγής βρίσκοντας φθηνά, αλλά εντυπωσιακά οπτικά τεχνάσματα, όπως το κόνσεπτ του VR. Όλο αυτό έδινε μια έξτρα ώθηση στη σειρά, πράγμα που χάθηκε τελείως στη δεύτερη σεζόν. Δόθηκε στους δημιουργούς η ευκαιρία να εξερευνήσουν έναν καινούριο κόσμο, γεμάτο από δομές τελείως αφαιρετικές και με αρκετό budget για να τις χτίσουν κυριολεκτικά, αντ’αυτού παίρνουμε μια generic πόλη που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο Elysium και μοντέλα εξωγήινων που απέρριψαν από το Alien 3.
Αυτή η έλλειψη ενισχύεται από το πόσα ανοιχτά μέτωπα υπάρχουν στην αφήγηση.
Από τη μία είναι ο Kovacs και η σχέση του με την Quellcrist. Έπειτα η δράση αυτών σε σχέση με την κυβέρνηση της αποικίας. Το μυστήριο των Πρεσβυτέρων και ο γλυκούλης Poe που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του. Α ναι, επίσης πεθαίνουν και οι αθάνατοι, μη ξεχνιόμαστε. Όλα αυτά πρέπει να εξελιχθούν σε συντομότερο χρόνο απ’ όσο διέθετε η πρώτη σεζόν,και τι πιο λογικό από το να γίνουν ένας αχταρμάς. Χάθηκε η λεπτή φιλοσοφία πίσω από την ηθική της αθανασίας και τον χρηματισμό της. Πάει και η μουντρουχιά του Kovacs που προσπαθούσε απλά να ζήσει με τα φαντάσματα του παρελθόντος του. Τώρα έχουμε μαγνήτες στις παλάμες και τα όπλα κουμπώνουν στο χέρι σα να ήταν Lego.
Αυτή η αίσθηση αποπροσανατολισμού ενισχύεται από τον τρόπο που επιλέγει ο Anthony Mackie να υποδυθεί τον Kovacs, πηγαίνοντας οριακά κόντρα στην ευαίσθητη στωικότητα του Joel Kinnaman. Βέβαια, είναι δύσκολο να συγκριθεί κανείς με τον άνθρωπο που έχει στηρίξει τόσο νεότερο sci-fi με τις ερμηνείες του. Ακόμα όμως κι αν το αγνοήσουμε αυτό, η ενσάρκωση του Mackie ωχριά, είναι αποστασιοποιημένη και -στην καλύτερη περίπτωση- χλιαρή. Χάνεται κάθε ταύτιση που είχε δημιουργηθεί με το κοινό στον πρώτο κύκλο. Έτσι, δυσχεραίνεται η παρακολούθηση της ιστορίας, γιατί μάς είναι ουσιαστικά αδιάφορος ο πρωταγωνιστής.
Και τώρα;
Μετά από αυτή τη ψυχρολουσία λοιπόν, από μία σειρά που θεωρήθηκε η ναυαρχίδα του είδους παίρνοντας τη σκυτάλη από μεγαθήρια τύπου Blade Runner 2049, το Altered Carbon αφήνει λίγο μετέωρο το μέλλον του cyberpunk. Ίσως το γεγονός ότι έχουμε φτάσει να βιώνουμε τη δυστοπία που ξεκίνησε να προβλέπει πριν 4 δεκαετίες να δοκιμάζει τη φαντασία των δημιουργών. Το σίγουρο είναι οτι πρέπει να γίνει μια σοβαρή αλλαγή προοπτικής, αν το είδος θέλει να επιβιώσει.
