Το Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο πρόκειται για το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη.
Σε αυτό, η συγγραφέας αναφέρεται στα πρώτα 25 χρόνια της ζωής της. Ακολουθώντας την συγγραφέα από την παιδική της ηλικία πρώτα στη Σάμο και ύστερα στην Αθήνα, ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη όχι μόνο η ζωή της Ζέη αλλά και ένα κομμάτι της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας.
Την πορεία της ενηλικίωσης της συγγραφέα συμπληρώνουν οι γνωριμίες και οι σχέσεις της με εμβληματικές προσωπικότητες του καλλιτεχνικού κόσμου της Ελλάδας. Αυτές περιλαμβάνουν συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί, ηθοποιοί και θεατρικοί σκηνοθέτες. Παράλληλα, μέσα από τα “παιδικά” μάτια της παρουσιάζονται τα γεγονότα από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο εώς και τα Δεκεμβριανά. Τα γεγονότα αυτά όχι μόνο σημάδεψαν την Ελλάδα, αλλά και την ίδια την συγγραφέα και τη μετέπειτα ζωή της.
Μνήμη και πολλή αγάπη χρειάστηκε για να γράψω την ιστορία της ζωής μου. Στο μυθιστόρημα μπορείς να λες ό,τι φαντάζεσαι, να κινείς τους ήρωές σου όπως θέλεις, να τους βάζεις να λένε ό,τι σκέφτεσαι εσύ. Όταν όμως τα πρόσωπα είναι αληθινά, δεν γίνεται ούτε τοσοδά να λαθέψεις, μια και κανείς τους δεν μπορεί πια να σε επιβεβαιώσει ή να σε διαψεύσει.
Άλκη Ζέη
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και περιλαμβάνει και πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τη ζωή της Ζέη, τους συγγενείς, τους φίλους και τα αγαπημένα της πρόσωπα. Παράλληλα, το Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο κυκλοφορεί δωρεάν απο το Μεταίχμιο και σε audiobook. Εκεί η ίδια συγγραφέας, με συγκινητικό τρόπο, διαβάζει την ιστορία της ζωής της.
Το βιβλίο αυτό είναι μια από τις καλύτερες βιογραφίες που έχουν πέσει ποτέ στα χέρια μου.
Ο τρόπος γραφής της Ζέη είναι τόσο απλός και δυνατός που σε κάνει να νιώθεις σαν να ξετυλίγεται όλη η ζωή της μπροστά σου. Παράλληλα, η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από αναμνήσεις, παιδικές και εφηβικές σκέψεις, γεμάτες αθωότητα, όνειρα και ελπίδες. Με αυτό τον τρόπο γεννιέται η αίσθηση ότι διαβάζοντας γνωρίζεις την συγγραφέα από παιδί μέχρι και σήμερα.
Η ιστορία της ζωής της Ζέη κινείται με γρήγορους ρυθμούς, χωρίς κάποιο σημείο να κουράζει. Κάθε κεφάλαιο φέρνει νέα πρόσωπα και συγκλονιστικά γεγονότα. Αυτά πάντοτε παρουσιάζονται από την οπτική της συγγραφέα σύμφωνα με την ηλικία που είχε κάθε φορά.
Τελειώνοντας το βιβλίο αυτό ήθελα να έχει και άλλο. Αν αυτό δεν είναι το νόημα ενός βιβλίου τότε πραγματικά δεν ξέρω ποιο είναι.
«Έτσι ζήσαμε, έτσι ήταν αυτοί που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε». «Τώρα» της λέω, «που ξαναθυμήθηκες την ιστορία μας θα ‘θελες να είχαμε ζήσει μια άλλη ζωή;» «Με τίποτα» μου αποκρίθηκε αυθόρμητα. «Με τίποτα» συμπλήρωσα κι εγώ.
Άλκη Ζέη
