Δεκέμβρης 2021. Θησείο, Αθήνα.
Σαν μία λάτρης της μουσικής που σέβεται τον εαυτό της, έχω βρεθεί σε ένα μαγαζί με μεταχειρισμένους δίσκους βινυλίου. Δε μπορείς να αντισταθείς σε κάτι τέτοια. Ξαφνικά, πέφτω πάνω σε ένα πολύ ενδιαφέρον εξώφυλλο: κάτι όμορφα περίεργα άτομα με χρωματιστά ρούχα. Ακριβώς από πάνω τους, το όνομα του δίσκου γραμμένο με προοπτική. “HAIR”.
Αυτό ήταν το νέο μου απόκτημα
Το Hair είναι μια αμερικανική αντιπολεμική κωμωδία-δραματική ταινία του 1979, σε σκηνοθεσία του Μίλος Φόρμαν και μουσική του Γκαλτ ΜακΝτέρμοτ. Βασίζεται στο ομώνυμο μιούζικαλ του Μπρόντγουει (1968), με φόντο την αντικουλτούρα των χίπις της εποχής του Βιετνάμ. Η ταινία επικεντρώνεται γύρω από τον Κλωντ, έναν νεαρό άνδρα ο οποίος ταξιδεύει από την Οκλαχόμα ως την Νέα Υόρκη προκειμένου να καταταγεί στον στρατό. Εκεί, πριν μπει στο στρατόπεδο, εξερευνώντας για λίγο την πόλη, πέφτει πάνω σε μια «φυλή» χίπηδων οι οποίοι θα τον μυήσουν στην μαριχουάνα, το LSD και όλο αυτό το ανορθόδοξο περιβάλλον τους.
Τι πραγματεύεται ο δίσκος και με ποια θέματα ασχολείται;
Ο δίσκος αυτός -ο πάντα επίκαιρος-, με τα τζαζ ηχοχρώματα και τους γεμάτους ζωντάνια ρυθμούς, μιλάει για όλα αυτά που η σημερινή μας κοινωνία χαρακτηρίζει ως «ταμπού». Το σεξ και τα ναρκωτικά. Δύο συστατικά που επέτρεπαν στην νεολαία του τότε να νιώθει πιο ελεύθερη, χορεύοντας στους ρυθμούς των συγκροτημάτων εκείνης της περιόδου.
Αυτή η μεταπολεμική γενιά ήθελε να ξεφύγει εντελώς από όλα αυτά τα καλούπια και τις αυστηρές νόρμες της κοινωνίας και να πειραματιστεί σε μεγάλο βαθμό με τον έρωτα, το σεξ, την τέχνη και την πνευματική και προσωπική αναζήτηση. Επομένως, πολλά από τα τραγούδια του δίσκου κάνουν λόγο για πιο υπαρξιακά θέματα. Πού βαδίζουμε; Γιατί ζούμε και γιατί πεθαίνουμε; Ερωτήματα για τα οποία οι νέες και οι νέοι της εποχής ψάχνουν διαρκώς απαντήσεις.
Ωστόσο, πέρα από όλον αυτό τον «νοητό κόσμο», με τον έβδομο οίκο και τη θεωρία της τέταρτης διάστασης, μέσα από αυτόν τον δίσκο γίνεται έκκληση για κάτι οικουμενικό και πανανθρώπινο: αγάπη, ειρήνη, ελευθερία. Ο κόσμος, θα ήταν πολύ πιο όμορφος αν οι άνθρωποί του ζούσαν ειρηνικά μέσα σε αυτόν. Ο ρατσισμός θα ήταν πια όρος μη υφιστάμενος και δεν θα κρίναμε κανένα άτομο για το χρώμα, την θρησκεία ή την ιδεολογία του. Η διαφορετικότητα θα ήταν κάτι το σεβαστό και αποδεκτό, πράγμα το οποίο η γενιά εκείνη αγωνιζόταν να εξασφαλίσει.
Ποιοι ήταν τελικά αυτοί οι χίπηδες;
Οι «χίπις», ήταν ένα νεανικό κίνημα που ξέσπασε στις Η.Π.Α. στα μέσα της δεκαετίας του 1960 και με πολύ γρήγορους ρυθμούς διαδόθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Ως «χίπις», χαρακτηρίστηκαν τα άτομα που ως εκ τούτου είχαν μια αντικοινωνική συμπεριφορά και απέρριπταν την υπάρχουσα κουλτούρα, υποστηρίζοντας πιο φιλελεύθερες απόψεις. Διαφωνούσαν κάθετα με τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Χόρευαν στους ρυθμούς της ψυχεδελικής ροκ, υποστήριζαν την σεξουαλική επανάσταση και χρησιμοποιούσαν ναρκωτικά.
Οι πολύχρωμες μπλούζες, τα λουλούδια, τα φαρδιά ξεβαμμένα τζιν, καθώς και τα μακριά μαλλιά και τα μούσια, ήταν κάτι που τους αντιπροσώπευε, πηγαίνοντας κόντρα στον ελιτιστικό τρόπο ζωής. Ταξίδευαν σε μακρινά μέρη και διαδήλωναν υπέρ της ειρήνης και της ελευθερίας, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που θεωρήθηκαν επικίνδυνα άτομα. Το κίνημα αυτό της μποεμικής, θα λέγαμε, ζωής άρχισε μεν να ξεθωριάζει στα τέλη της δεκαετίας του 1970, επηρέασε όμως την κοινωνία και τον πολιτισμό σε πολλούς τομείς, σημαδεύοντας έτσι μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων.
Όταν λοιπόν θα έρθει η στιγμή που το φεγγάρι θα βρίσκεται στον έβδομο οίκο και ο Δίας θα βρίσκεται σε πλήρη ευθυγράμμιση με τον Άρη, η ειρήνη θα είναι αυτή που θα καθοδηγεί το σύμπαν. Η αγάπη θα ελέγχει την τροχιά των αστεριών και θα υπάρχει αρμονία και κατανόηση σε ολόκληρο τον κόσμο. Τότε θα ανατείλει μια νέα εποχή. Αυτή του Υδροχόου και θα απλωθεί πολύ φως τριγύρω.
Μέχρι τότε,
Χάντρες, λουλούδια, ευτυχία, ελευθερία.
