Μπροστά στην είδηση ότι ο Αιμίλιος Χειλάκης θα ανεβάσει το σαιξπηρικό “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας”, οι περισσότεροι από εμάς απόρησαν. Γνωρίζοντας τον Αιμίλιο Χειλάκη ως σκηνοθέτη – ηθοποιό που κλίνει προς το πολιτικό θέατρο, μετά από τις τελευταίες καταθέσεις του στον Ταρτούφο του Μολιέρου αλλά και στις πολιτικά φορτισμένες τραγωδίες Ιφιγένεια εν Αυλίδι και Αντιγόνη, θα περίμενε κανείς ότι θα κινούταν σε δρόμους γνώριμους πια. Ωστόσο,η θεατρική ζωή του σημαντικού σκηνοθέτη άλλαξε για λίγο πορεία πλεύσης και ο ίδιος επέλεξε να ανεβάσει ένα ασυνήθιστο για αυτόν έργο, πράγμα που καθιστά το εγχείρημα αυτό ακόμα πιο γοητευτικό.
Σκοπός του γράφοντος ήταν η συνέντευξη να έχει άξονα το έργο του μεγάλου Άγγλου συγγραφέα και οι ερωτήσεις θα κινούνταν γύρω από τις θεματικές του. Όμως, πολύ γρήγορα στη συνομιλία μας κατάλαβα ότι μια συζήτηση με τον Αιμίλιο Χειλάκη δεν τιθασεύεται εύκολα καθότι η σκέψη του είναι χειμαρρώδης και τα θέματα που ανοίξαμε πολλά.
Αφορμώμενοι, λοιπόν, από το σκοτεινό παραμύθι του Σαίξπηρ, μιλήσαμε για τον συντηρητισμό και τον σεξουαλισμό, για τον έρωτα και την ηδονή, για το θέατρο και το θεατρόφιλο κοινό, για τις αντιδράσεις που είχε προκαλέσει η τολμηρή “Λυσιστράτη” του Μιχαήλ Μαρμαρινού, για το τι σημαίνει να είναι κανείς “ιντελεκτουέλ” ή εμπορικός καλλιτέχνης, για τη θεατρική του σχέση με την Αθηνά Μαξίμου αλλά και για τα θεατρικά σχέδια του ηθοποιού και σκηνοθέτη μέχρι και το 2021 (σημειώστε τα γιατί θα απασχολήσουν).
Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας. Έργο περίεργο, όπως πολλά του Σαίξπηρ, κάπως ακατάτακτα. Κωμωδία, ρομάντζο, σκοτεινιά.
Οι γνώστες του Σαίξπηρ ξέρουν πολύ καλά ότι είναι αταξινόμητες οι μη τραγωδίες του. Ούτε η “Δωδέκατη Νύχτα” είναι ακριβώς κωμωδία, ούτε το “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας”. Ίσως, μόνο η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων κατατάσσεται πιο εύκολα στο είδος της φάρσας και αγγίζει τους μεσαιωνικούς μίμους. Ο Σαίξπηρ με την κωμωδία του δεν είναι πολύ καθαρός. Οι πιο σκληροί μελετητές του λένε ότι είναι ούτως ή άλλως φαρσικός. Ακόμη και οι τραγωδίες του ενέχουν μέσα το στοιχείο της ανατροπής. Ούτως ή άλλως είναι παιδί του μεσαιωνικού θεάτρου ο Σαίξπηρ. Και φυσικά, πατέρας του σύγχρονου θεάτρου. Είναι στο μεταίχμιο. Δεν μπορούμε να πούμε ότι το “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας” είναι ένα καθαρό είδος θεάτρου γιατί είχε γραφτεί για έναν γάμο, ήταν κατά παραγγελία. Σε αυτό το έργο, ο ίδιος παίζει με δικά του γνωστά θέματα. Έτσι, ως μελετητές δυσκολευόμαστε με το τι ακριβώς έχουμε να κάνουμε. Να τα βάλουμε όλα σε έναν κοινό άξονα δεν γίνεται. Μία κοινή φόρμα δεν υπάρχει. Άρα παραθέτουμε τις εικόνες και τις ιστορίες ανάλογα με την διασκευή που επιθυμούμε. Το έργο είναι πολύ μεγάλο και έχει υποστεί διασκευή από τον Μανώλη Δούνια και εμένα για να γίνει παράσταση 1 ώρας και 45 λεπτών.
Ήταν αντικείμενο της μελέτης που αναφέρατε τα παρελθοντικά ανεβάσματα του έργου; Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός λ.χ κατέθεσε μια πολύ ιδιαίτερη ματιά πάνω στο έργο.
Βεβαίως. Ούτως ή άλλως η τεχνολογία μας δίνει τώρα πια την δυνατότητα να παρακολουθήσουμε παραστάσεις που πωλούνται ακόμη και στο Amazon. Έχουμε δει την παράσταση του 1968 του Peter Brook με την Judi Dench να κάνει την Τιτάνια. Εκεί καταλαβαίνεις ότι η εποχή ζητάει από τον κάθε σκηνοθέτη να διαβάσει το έργο αλλιώς. Τέλη δεκαετίας του ’60 η Τιτάνια είναι η αποθέωση των χίπις. Τα δάση φωνάζουν την ανάγκη για ελευθερία έξω από την αστική ζωή. Έχουμε δει ένα πολύ ωραίο ανέβασμα το 2015 με την Kathryn Hunter, την υπέροχη αυτή Ελληνίδα ηθοποιό που δουλεύει στην Αγγλία και φέτος θα κάνει τον Προμηθέα. Μια πολύ ωραία παράσταση και είναι αυτό που λες “Αχ τι ωραία θα ήταν να είχαμε και εμείς σαράντα ανθρώπους επί σκηνής” (Γέλιο). Έχουμε δει με όλους τους τρόπους ανεβάσματα, έχουμε διαβάσει.
Και έρχεται εκεί η στιγμή που σκέφτεσαι “Εμείς τι θέλουμε να πούμε;”. Και πάντα έχουμε έναν λόγο που ανεβάζουμε τα έργα, ο Μανώλης, η Αθηνά και εγώ. Και από τους βασικότερους στο ανέβασμα αυτό ήταν το ερώτημα του τι είναι ο έρωτας σήμερα. Μήπως ο έρωτας είναι το όνειρο καλοκαιρινής νύχτας; Σκεφτήκαμε να βάλουμε τίτλο “Έρωτας – Όνειρο Θερινής Νυκτός”. Το πως διαπραγματεύεται ο καθένας την αίσθηση του έρωτα στον λόγο και στην πράξη είναι πραγματικά αποκαλυπτικό.
Κάποια στιγμή λέει ο ίδιος ο Σαίξπηρ ότι ο τρελός, ο εραστής και ο ποιητής μπορούν να κάνουν το απόλυτο μηδέν κάτι. Μόνο αυτοί μπορούν να αφεθούν στο φαντασιακό και το ονειρικό. Τι είναι αυτό το ονειρικό που μπορεί να οδηγήσει στο τι είναι πραγματικά έρωτας;
Ξαναγυρίζω στην πρώτη ερώτηση. Είναι έργο σκοτεινό το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, όπως επισήμανες και αυτή τη σκοτεινιά θέλαμε να αναδείξουμε. Τι γίνεται τη στιγμή που δεν βλέπεις μπροστά σου και σε οδηγούν οι ορμόνες σου, δεν ξέρεις τι κάνεις και που πας.
Σε αυτή τη φράση χτίσατε, λοιπόν, τη σκηνοθετική ιδέα; Στη φράση “ο τρελός, ο εραστής και ο ποιητής μπορούν να κάνουν το απόλυτο μηδέν κάτι”;
Είναι μια φράση που λέει η Ιππολύτη στο τέλος του έργου. Αυτοί μπορούν να πάρουν το τίποτα και να του δώσουν ένα όνομα, να το αντιμετωπίσουν ως πραγματικό. Στο κάτω κάτω αυτό κάνουμε με τον έρωτα.
Μιλήσαμε για ερωτισμό αλλά δεν μιλήσαμε για ένα άλλο βασικό γνώρισμα του έργου, την έντονη σεξουαλικότητα. Είναι έργο ηδονιστικό.
Ακριβώς. Είναι έργο παγανιστικό. Δεν είναι τυχαίο ότι συμβαίνει τη νύχτα του μεσοκαλόκαιρου, μια από τις πιο σημαντικές παγανιστικές γιορτές.
Πώς αποφεύγεται σκηνοθετικά, λοιπόν, σε ένα τέτοιο έργο η ευτέλεια και η φτήνια;
Είναι πάντα η μεγάλη μας ερώτηση. Το 2016, όταν κάναμε με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό τη Λυσιστράτη, αναρωτιόμασταν γιατί ενοχλεί ένα γυμνό γυναικείο σώμα από ένα σώμα αντρικό που καμώνεται ότι είναι γυναικείο; Ο Αριστοφάνης περιγράφει γυμνές γυναίκες που με την γύμνια τους προκαλούν τους άντρες να σταματήσουν τον πόλεμο. Είχε κατηγορηθεί ο Μιχαήλ ότι είχε βάλει γυμνές γυναίκες στην Επίδαυρο.
Θυμάμαι ότι οι αντιδράσεις ήταν εντονότατες.
Βέβαια. Σκεφτόμασταν με τον Μιχαήλ ότι αν είχαμε κάνει την παράσταση με άντρες ντυμένους ως γυναίκες με ψεύτικα στήθη και ψεύτικα αιδοία, τότε απλώς θα είχαμε πλάκα. Ο κόσμος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την σεξουαλικότητά του. Αν δεις ένα γυμνό σώμα επί σκηνής πρέπει εσύ ο ίδιος να επιστρατεύσεις τον συντηρητισμό σου να κάνει στην άκρη. Να μπεις στην διαδικασία να θαυμάσεις, να ζηλέψεις, να ορεχθείς. Δεν είναι εύκολο να βάλουμε τον συντηρητισμό στην άκρη.
Αν μιλήσουμε για σεξουαλισμό, θα πρέπει να καταλάβουμε τι είναι ένα γυμνό σώμα επί σκηνής. Οτιδήποτε ανεβαίνει επί σκηνής είναι ένας μεγεθυντικός φακός του τι είμαστε εμείς. Είτε ανεβάσεις Άμλετ, Οθέλλο ή Αντιγόνη. Οι ποιητές μεγεθύνουν μια στιγμή σκέψης, ακόμα και δικής σου. Αν δεις ένα γυμνό σώμα στη σκηνή για μια στιγμή μπορεί να σου προκαλέσει πολύ ισχυρές δονήσεις στο μυαλό και στην ψυχή σου. Είναι σαν να σου χτυπάει την πλάτη κάτι που αφήνεις συνεχώς πίσω για να μην το κοιτάς στα μάτια. Τώρα, αν θα μπορέσουμε να παρουσιάσουμε κάτι τέτοιο σε ένα άκρως συντηρητικό κοινό όπως είναι το ελληνικό και μάλιστα σε καλοκαιρινή παράσταση, αυτό είναι κάτι που καλούμαστε να αποφασίσουμε όταν ετοιμάζουμε μια παράσταση. Σίγουρα θα μπορέσουμε να το συνεχίσουμε τον χειμώνα στο Θέατρο Βεάκη. Τώρα, υπάρχουν μικροί υπαινιγμοί σε σχέση με τον σεξουαλισμό. Όσοι δουν την παράσταση θα το καταλάβουν ότι μιλάμε όχι τόσο για τον έρωτα αλλά για τον σεξουαλισμό. Την ανάγκη του σώματος να ξεφύγει της λογικής του.
Πώς αντιλαμβάνεστε τον συντηρητισμό του κοινού που περιγράφετε πέραν της αμηχανίας μπροστά στον σεξουαλισμό και το γυμνό σώμα;
Συντηρητικό δεν είναι μόνο να μην μπορείς να ανεχτείς ένα γυμνό σώμα. Μου έλεγε κάποια στιγμή μια θεατής μεγάλης ηλικίας ότι δεν είναι δυνατό να παίζουμε τον Οιδίποδα ενώ αυτή τον έχει δει με τον Κατράκη. Λες και απαγορεύεται να ασχοληθούμε με τα κλασικά κείμενα από τη στιγμή που ασχολήθηκαν με αυτά ιερά τέρατα όπως ο Κατράκης. Ο συντηρητισμός εδράζει γενικά στην αίσθηση του ότι δεν θέλουμε να ανακινούν το σύμπαν μας. Μη μου τους κύκλους τάραττε.
Ήρθε μια άλλη κυρία στην πρεμιέρα μας και μας είπε ότι αυτό δεν είναι το “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας”. Αυτό δεν είναι μεσαιωνικό παραμύθι. Ήθελε να δει μεσαιωνικό παραμύθι με κοστούμια ελισαβετιανά και μουσική αντίστοιχη. Εμείς έχουμε τη μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα που κατακλύζει τον χώρο με ηλεκτρονικούς ρυθμούς και νομίζεις πως είσαι σε rave party της δεκαετίας του ’90. Αυτό η κυρία δεν μπόρεσε να το κατανοήσει.
Γιατί πιστεύετε ότι δημιουργείται αυτή η προσδοκία των κλασικιστικών ανεβασμάτων στο κοινό; Ανέμενε σκηνοθεσία Χειλάκη το 2019 η κυρία ή Ροντήρη πενήντα χρόνια πριν;
Πρέπει να σου πω ότι αυτή η κυρία ήταν γύρω στα πενήντα άρα δεν πρέπει να έχει δει και Ροντήρη (Γέλιο). Δεν ήταν ογδόντα χρονών. Αυτό είναι συντηρητισμός. Συντηρητισμός είναι η λογική του “μην μου ενοχλείτε τα δεδομένα μου”. Γιατί, αν με προκαλέσει ερωτικά ένα γυμνό σώμα επί σκηνής, τι θα πω μετά στη γυναίκα μου; Καταλαβαίνεις;
Δεν καταλαβαίνω γιατί ενώ υπάρχουν καλλιτέχνες όπως ο Μαρμαρινός, ο Χουβαρδάς, ο Καραθάνος και η Κιτσοπούλου, το κοινό δεν προχωράει μαζί τους στο μονοπάτι.
Ο Μαρμαρινός και η Κιτσοπούλου κάνουν τις παραστάσεις τους είτε στη Στέγη είτε στο Φεστιβάλ Αθηνών. Είναι προστατευμένες. Όταν εγώ θα πάρω μια παράσταση και θα την περιοδεύσω στην Ελλάδα ξέρω ότι δεν μπορώ να πάω στο σπίτι του πατέρα της Εκκλησίας και να του δείξω πορνό. Θα τον προκαλέσω και δεν είναι σωστό. Πρέπει να σεβαστούμε και τον συντηρητισμό των ανθρώπων και να τον αποδεχτούμε. Εγώ προσωπικά θα ήθελα να είμαστε λιγότερο συντηρητικοί. Είμαστε συντηρητικοί σαν έθνος και αυτό φαίνεται και στην ψήφο μας. Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν άκρως συντηρητική και θελήσαμε να γυρίσουμε στην ακόμη μεγαλύτερη συντήρηση της Νέας Δημοκρατίας. Τα έχουμε κάπως μπερδεμένα. Από το κεντροδεξιό κόμμα πήγαμε στο εντελώς δεξιό. Μέσα μας θέλουμε την σιγουριά. Εγώ δεν μπορώ να πάω μια παράστασή μου στις επαρχιακές πόλεις και να δείξω απολύτως γυμνά σώματα επί σκηνής. Ξέρω ότι θα προκαλέσω τον συντηρητισμό τους και δεν έχω λόγο να το κάνω.
Σας έχει αποτρέψει αυτός ο συντηρητισμός από το να επιλέξετε πιο τολμηρά έργα ή πιο τολμηρές προσεγγίσεις;
Καθώς κάνω πολιτικό θέατρο, αυτό δεν έχει συμβεί. Ίσως το “Όνειρο” να είναι η πρώτη μη πολιτική μου παράσταση. Ακόμα και ο Ταρτούφος ήταν ένα δικό μου πολιτικό σχόλιο. Για το ανέβασμά του, μελέτησα το Θεός και Κράτος του Μπακούνιν και τη Ζυστίν του Μαρκήσιου Ντε Σαντ.
Δεν μπορεί να λείψει από τις παραστάσεις σας το πολιτικό σχόλιο.
Είμαι πολίτης και μιλάω σε πολίτες μέσα από την δουλειά μου. Είναι χώρος επισκέψιμος το θέατρο. Καλούμαστε όλοι να επισκεφθούμε μύθους. Όλοι μαζί συζητάμε για έναν μύθο. Τον μύθο της Αντιγόνης, της Ιφιγένειας κλπ. Δεν γίνεται να μην έχουμε άποψη να καταθέσουμε. Δεν γίνεται να ανεβαίνουμε σε αυτό το βήμα για να σας μιλήσουμε και να μην έχουμε τι να σας πούμε. Κρίμα δεν θα ήταν;
Δεν ξέρω αν είναι χειρότερο να μην έχει κάτι να πει ο σκηνοθέτης ή να το λέει και να μην βρίσκει κάποιον να τον ακούσει.
Μίλα. Πες την άποψη. Και ένας από τους 5.000 θα καταλάβει. Δεν φτιάχτηκε ο κόσμος με τη μεγάλη συνείδηση των μαζών. Φτιάχτηκε με κάποιους λίγους που οδήγησαν.
Έχω ακούσει κ. Χειλάκη να λένε για τις παραστάσεις σας ότι είναι πολύ καλλιτεχνικές, “ιντελεκτουέλ”; Θεωρείτε ότι ισχύει;
Στην Αθήνα με θεωρούν πολύ εμπορικό (Γέλιο). Όλοι μας κάνουμε αυτό που αντιλαμβανόμαστε καλά και θέλουμε να ανοίξει το ταμείο και να πληρωθούμε από αυτό. Ειδικά, όσοι είμαστε ιδίοις εξόδοις και κάνουμε μόνοι μας τις παραγωγές. Δεν είμαστε κρατικοδίαιτοι, δεν έχουμε πάρει επιχορηγήσεις. Το γεγονός ότι πρέπει να ανοίξω την πόρτα μου και να δείξω μια παράσταση που πιστεύω ότι έχει άποψη και παράλληλα να κόψω και εισιτήριο με καθιστά στην Αθήνα λιγότερο καλλιτέχνη. Στο Εθνικό αν δεν κόψεις τίποτα δεν κινδυνεύεις.
Έχει συμβεί να μην πιστεύετε σε εγχειρήματα που αναλαμβάνετε;
Ναι, έχω συμμετάσχει σε παράσταση που δεν μου άρεσε καθόλου. Έμεινα γιατί θα δημιουργούσα πρόβλημα στην συνθήκη της παράστασης. Έπρεπε να είμαι συνεπής λόγω και έργω στην αρχική απόφασή μου.
Έχει ξεφύγει δική σας παράσταση από το αρχικό σας όραμα;
Τις περισσότερες φορές ξεφεύγει. Μπορώ να πω ότι είμαι τις περισσότερες φορές απογοητευμένος από το αποτέλεσμα της δουλειάς μου γιατί δεν είναι το βαθύτερο που θα ήθελα. Είναι όμως πάντα αυτό που πρέπει να είναι. Δεν νομίζω ότι υπάρχει σκηνοθέτης που να έχει κάνει ακριβώς αυτό που μπορεί να έχει φανταστεί. Κανένας. Η σκηνοθεσία δεν είναι Stratego. Βάζω τα πιόνια μου και μένουν εκεί. Μπορεί ο ηθοποιός να σου το ανατρέψει. Είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Μπορεί ο ηθοποιός να σου πει ότι δεν κατανοεί αυτό που εσύ θεωρείς ως το μεγαλύτερο επίτευγμα μιας παράστασης. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει. Υπάρχει άνθρωπος που δεν εξήγησε σωστά.
Νομίζω ότι δεν αντιμετωπίζετε πρόβλημα σε αυτό πια. Άλλωστε, έχετε σταθερή ομάδα, η οποία σας καταλαβαίνει και την καταλαβαίνετε πολύ καλά.
Τώρα πια, ναι. Όμως, θυμάμαι την πρώτη μου σκηνοθεσία στο Εθνικό Θέατρο να σκηνοθετώ τον Γιάννη Μπέζο στον Δον Ζουάν. Ένας από τους ηθοποιούς της παράστασης που μου είχε αναθέσει το Εθνικό μου είπε, έναν χρόνο μετά, όταν του είπα ότι ήταν πολύ καλός σε μια άλλη παράσταση, ότι σε αυτήν την παράσταση είχε σκηνοθέτη! (Γέλιο). Μου είπε στα μούτρα μου ότι δεν είχε σκηνοθέτη όταν τον σκηνοθετούσα.
Γυρνάτε σε παραστάσεις που κάνατε στο παρελθόν; Και συγκρίνετε τον τότε εαυτό σας με αυτό που είστε σήμερα;
Νομίζω πως πρέπει η μνήμη μας να είναι βραχεία. Δεν πρέπει να ανακαλείς πράγματα που έκανες πριν από δύο ή τρία χρόνια. Είσαι εντελώς διαφορετικός άνθρωπος με άλλη αντιληπτική ικανότητα. Όσο πίσω και να πάω δεν μπορώ να θυμηθώ την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή πριν τριάντα χρόνια. Τι σχέση θα έχω εγώ με εκείνο το παιδί; Άρα, τι να το αναπολώ; Θυμάμαι το ότι τον Απρίλιο του 1990 ανέβηκα για πρώτη φορά στη σκηνή. Φοβερό δεν είναι; Αλλά δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από μια ανάμνηση. Τα θυμάμαι όλα ως συντεταγμένη γνώση.
Και η συντεταγμένη αυτή γνώση πώς διαμόρφωσε τον θεατρικό Αιμίλιο σήμερα;
Θα σου πω κάτι που δεν θα περιμένεις να ακούσεις. Οι παραστάσεις που δεν θέλω να θυμάμαι είναι αυτές που με όρισαν. Τα αρνητικά πρόσημα, τα όχι είναι αυτά τα οποία διαμορφώνουν. Όταν αποφασίζεις να μην ξανακάνεις το ίδιο λάθος. Δεν έχω να θυμάμαι μόνο το πόσο ωραία πέρασα με τον Γιάννη τον Μπέζο (του οποίου λένε ότι είμαι θεατρικό παιδί). Μην περιμένεις, δηλαδή, να σου πω μόνο το πόσο ωραία πέρασα με τον Μπέζο ή τον Μαρκουλάκη. Είναι σχεδόν φυσιολογικό. (Γέλιο). Τον ξέρω τριάντα χρόνια τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, έχουμε περάσει χάλια και υπέροχα. Αλλά αυτό είναι το νόημα.
Ήθελα να ρωτήσω πως δρομολογείται κάθε φορά η επόμενη παραγωγή αλλά διάβασα λίγο πριν τη συνέντευξή μας ότι έχετε σχεδόν κλειδώσει τις παραγωγές σας μέχρι και το 2021.
Είναι αλήθεια, έχουμε πρόγραμμα διετίας για το Θέατρο Βεάκη.
Να τολμήσω να ρωτήσω τι θα δούμε μέχρι και το 2021;
Θα έχουμε αυτόν τον χειμώνα το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας μέχρι και τον Γενάρη, μετά τον Γενάρη τις Τρεις Αδερφές σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και στην διανομή θα είναι η Αθηνά Μαξίμου, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ο Χρήστος Λούλης, εγώ και άλλοι εξαιρετικοί ηθοποιοί. Τον Οκτώβρη του 2020 θα κάνουμε τη Μήδεια σε κλειστό χώρο σε σκηνοθεσία δική μου και του Μανώλη Δούνια και την Αθηνά Μαξίμου στον ρόλο της Μήδειας. Η διανομή ακόμα διαμορφώνεται. Σε κλειστό χώρο όπως καταλαβαίνεις η παράσταση δεν θα είναι αρχαιοπρεπής ούτε θα την εξετάσουμε με τη μέθοδο των τριών υποκριτών. Την άνοιξη του 2021 θα κάνουμε ένα έργο που δεν μπορεί να ανακοινωθεί ακόμη με την Κατερίνα Ευαγγελάτου και τέλος το καλοκαίρι του 2021 θα κάνουμε τον Οθέλλο με τον Γιάννη Μπέζο. Μέχρι και τον Ιανουάριο του 2022 ξέρω πως θα κινηθώ. Με την Αθηνά είμαστε πια καλλιτεχνικοί διευθυντές του Θεάτρου Βεάκη και νιώθουμε πιο ασφαλείς να σχεδιάζουμε από νωρίς το τι θα κάνουμε.
Πιστεύετε ότι έχετε δημιουργήσει προσδοκίες στο κοινό προσωπικά ως σκηνοθέτης αλλά και από κοινού με την Αθηνά Μαξίμου ως θεατρικό δίδυμο;
Κοίτα να δεις. Η Λένα Κιτσοπούλου θα έχει πάντα μαζί της τον Γιάννη Κότσιφα. Σωστά; Ο Νίκος Καραθάνος θα έχει πάντα μαζί του τον Χρήστο Λούλη. Εμπιστεύεσαι κάποιον βασικό συνεργάτη για να ονειρευτείς μια δουλειά. Μια διαρκής συνεργασία ποτέ δεν στερεύει τα πράγματα. Είναι αλμυρό και spicy να λέμε ότι ο Αιμίλιος Χειλάκης και η Αθηνά Μαξίμου κάνουν θέατρο μαζί. Το θέμα είναι να βρούμε ανθρώπους να συμπλεύσουμε. Όταν πρότεινα στον Μπέζο να κάνουμε τον Οθέλλο μαζί μου είπε να του δώσω μια μέρα να το σκεφτεί. Σε μία ώρα μου είχε απαντήσει. Η χαρά και ο ενθουσιασμός! Ήδη συζητάμε για το τι φανταζόμαστε σε συγκεκριμένες σκηνές. Αυτό είναι το μαγικό.
Επιστρέφω στο έργο. Όλα μπορούν να συμβούν τη νύχτα του μεσοκαλόκαιρου. Και ρωτώ: Ο Αιμίλιος Χειλάκης τι θα ήθελε να συμβεί τη δική του νύχτα του μεσοκαλόκαιρου;
Σε ένα λογοτεχνικό παρελθόν, θα ήθελα να μπω σε ένα δάσος και να δω την Ελένη να την κυνηγάει ο Λύσανδρος και αυτή να κυνηγάει τον Δημήτριο, με την Ερμία σε μια γωνιά να κλαίει. Και πίσω από ένα δέντρο να είναι ο Ζαν με τη Δεσποινίδα Τζούλια. Τη νύχτα του μεσοκαλόκαιρου στη Σουηδία μπορείς να μπεις στα δάση και whatever happens in Vegas stays in Vegas!
