Η τρίτη στη σειρά ταινία του Κένεθ Μπράνα βασισμένη σε έργο της Αγκάθα Κρίστι, το Μυστήριο στη Βενετία (A Haunting in Venice) είναι μια whodunnit ιστορία με έντονο ενδιαφέρον. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στη Βενετία του 1947, όπου ο Ηρακλής Πουαρό παρευρίσκεται σε μια μάζωξη με σκοπό να αποκαλύψει τις απάτες μιας γυναίκας. Ωστόσο, η βραδιά παίρνει άλλη τροπή όταν δολοφονείται ένας από τους παρευρισκόμενους. Ο Πουαρό τότε, καλείται να εξιχνιάσει το μυστήριο.
Το σενάριο είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι με όνομα ‘Το Πάρτι’ (Hallowe’en Party).
Η διασκευή αυτή, όμως, φαίνεται να έχει πολλές και μεγάλες διαφορές από το βιβλίο, καθιστώντας την ομοιότητα αρκετά μικρή. Οπτικά η ταινία παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Ευρυγώνιοι φακοί που δημιουργούν μία μεγάλη παραμόρφωση στον χώρο και στην αντίληψη σου γι’αυτόν, ακραίες γωνίες λήψεις που παραπέμπουν έμμεσα σε παραδείγματα γερμανικού εξπρεσιονισμού και μία περιρρέουσα σκοτεινή ατμόσφαιρα είναι κάποια από τα στοιχεία που δόμησαν την όψη της ταινίας και την διαφοροποίησαν από τις προηγούμενες της σειράς.
Κάτι που διαφοροποιεί αυτή την ταινία από άλλες του είδους είναι η τολμηρή απόφαση να ενταχθούν χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε ταινίες horror, όπως πνεύματα και φαντάσματα. Η παραφυσική αυτή νότα έδωσε πετυχημένα μια horror πνοή στο έργο.
Η ταινία αυτή έχει διαφορές σε σχέση με τις δυο προηγούμενες ως προς την αφήγηση
Ενώ οι άλλες φαίνονταν να έχουν πιο πολλή δράση, η συγκεκριμένη επικεντρώνεται στον διάλογο, κάτι που ίσως την κάνει λιγότερο γοητευτική σε ορισμένα είδη κοινού. Αυτό που δεν με ενθουσίασε ήταν ότι δεν έγινε σωστή παρουσίαση των χαρακτήρων, αποτέλεσμα να μην νιώσω έντονη σύνδεση με αυτούς.
Το A Haunting in Venice είναι μια ταινία που έχει περιθώριο για διορθώσεις, χωρίς όμως αυτό να μειώνει το γεγονός ότι είναι αρκετά καλύτερο από τις δύο προηγούμενες (Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές, Έγκλημα στον Νείλο). Σε γενικές γραμμές, είναι ένα έργο πολύ σωστά σκηνοθετιμένο, με σχετικά καλό σενάριο και υποκριτικές, ειδικά από την πρόσφατα βραβευμένη με όσκαρ Μισέλ Γιό. Έτσι, οι προσδοκίες για μια επόμενη ταινία είναι πλέον υψηλές.
