Δεν είμαι εγώ που θέλω να μείνω στη Μπολόνια για πάντα. Δεν είμαι εγώ που ψάχνω εισιτήρια και δωμάτια για το 2024. Δεν είμαι εγώ που θέλω να ξυπνάω κάθε μέρα στη Cineteca. Ευτυχώς, είμαι εγώ και οι φίλες μου.
Μικρή ιστορία Ι
Ήταν 22 Δεκέμβρη όταν η Μαρίνα προσπάθησε – δυσκολεύτηκε – να μου «πουλήσει» το ταξίδι με το «Δεν ξέρω αν το ξέρεις αλλά υπάρχει ένα φεστιβάλ κάθε καλοκαίρι στη Μπολόνια…». Εγώ απάντησα «ΠΑΜΕ». Εκείνη μου είπε «ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΤΟ ΗΞΕΡΑ». Και μέχρι την αναχώρησή μας, μετράγαμε κάθε μέρα αντίστροφα. Είχαμε μάλιστα την απόλυτη σιγουριά πως μία εβδομάδα θα είναι υπέρ-αρκετή στη Μπολόνια. Fast forward στο σήμερα, τρεις ημέρες μετά την επιστροφή μας και ψάχνουμε ήδη εισιτήρια για του χρόνου.
Μικρή ιστορία ΙΙ
Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε είδα για πρώτη φορά το Bicycle Thieves του Vittorio De Sica. Προφανώς δεν το είδα σε κάποιο σινεμά. Α, κι εδώ ίσως είναι ένα καλό σημείο να πω λίγα πράγματα για το κινηματογραφικό φεστιβάλ της Μπολόνιας. Το Il Cinema Ritrovato εδώ και 37 χρόνια φέρνει στη μεγάλη οθόνη και στη τεράστια πλατεία Piazza Maggiore, αλλά και σε πολλά μικρά-μεγάλα σινεμά της πόλης, ταινίες του προηγούμενου αιώνα σε αποκατεστημένες κόπιες. Όπως είπε και ο Ruben Östlund που βρέθηκε στο φετινό Il Cinema Ritrovato, «αυτό είναι ένα φεστιβάλ για άτομα που αγαπούν πραγματικά το σινεμά». Και το Bicycle Thieves μπορώ να πω πως είναι μια ταινία που με έκανε να αγαπήσω το σινεμά λίγο παραπάνω. Όσες φορές και να τη δω, στο τέλος πάντα θα συγκινηθώ. Συγκινήθηκα και στην προβολή στο Cinema Arlecchino και είμαι ΟΚ με αυτό.
Μικρή ιστορία III
Α, και δεν σου είπα. Η μελλοντική μου γειτονιά βρίσκεται στη Cineteca. Στη ταινιοθήκη δηλαδή της Μπολόνιας, εκεί που μαζεύονται όλ@, μιλάνε για σινεμά, πίνουν το aperol ή τη μπύρα τους στο Il Cameo, γελάνε, περπατάνε, διαβάζουν, σκέφτονται, αναμένουν. Μέσα στη Cineteca θα βρεις δύο αίθουσες σινεμά, τη Scorsese και τη Mastroianni, ενώ στη βασική αίθουσα θα βρεις τις ημέρες του φεστιβάλ διάφορες κινηματογραφικές εκδόσεις, ό,τι αφίσες μπορείς να φανταστείς, vintage εικόνες και κασέτες. Και φυσικά, δίπλα από το Il Cameo θα βρεις ένα μικρό ψύκτη με άφθονο δροσερό νερό για πολλά refill στο επαναχρησιμοποιούμενο μπουκάλι σου.
Μικρή ιστορία IV
Είδαμε τον Wim Wenders. Αυτό θα έπρεπε από μόνο του να φτάνει, αλλά εντάξει θα συνεχίσω για λίγο. Όταν έβλεπα το Παρίσι, Τέξας, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έβλεπα, θα άκουγα, θα γέλαγα και θα συγκινούμουν ακούγοντας τον να μιλά Wim Wenders μόλις μερικά μέτρα μακριά μου. Ο -ξεκάθαρα- καλύτερος του φίλος, και πρόεδρος του φεστιβάλ, Gianluca Farinelli, μας υποδέχτηκε και τον καλωσόρισε και τις δύο φορές που τον ακούσαμε. Η πρώτη ήταν στην προβολή της ταινίας Dragnet Girl του Yasujirō Ozu, μιας βουβής ταινίας του 1933, την οποία συνόδευσε η live μουσική ενός πιάνου. Η δεύτερη ήταν στο conversation που έκανε ο Gianluca με τον Wim Wenders, απ’όπου επιλέγω να κρατήσω κυρίως το εξής:
Films are their own entity. They are not people, of course, but they have their entity. They need to fulfill their purpose and that is to reach people.
Μικρή ιστορία V
Ανάμεσα στις πολλές προβολές που είχαμε την τύχη να δούμε, δύο από αυτές πιστεύω θα μου μείνουν ως ανάμνηση για μια ζωή. Καμία από αυτές δεν είχα δει στο παρελθόν. Η πρώτη είναι η πολύ κλασική ταινία Dr. Jekyll and Mr. Hyde του Rouben Mamoulian. Bλέποντας την συνειδητοποίησα πως τέτοια ταινία δεν έχω ξαναδεί ποτέ, και τέτοιο σινεμά δεν φτιάχνεται πλέον (ναι, το είπα). Από τη μοναδική μεταμόρφωση και ερμηνεία του Fredric March, μέχρι τη φοβερή σκηνοθετική ματιά και όλα όσα σε κάνει να αισθάνεσαι, αυτή την ταινία πρέπει να τη δει κάθε σινεφίλ. Η δεύτερη ήταν το Viva Varda! του Pierre-Henri Gibert, ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο της Agnès Varda, της «γιαγιάς» της Nouvelle Vague, της γυναίκας – σύμβολο του φεμινισμού στο ανδροκρατούμενο σινεμά, τη γυναίκα που έμεινε για πάντα ελεύθερη. Ίσως αυτή να είναι η ταινία που με έχει συγκινήσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη.
Μικρή ιστορία VI
Δεν ξέρω πως μπορεί να μοιάζει η Piazza Maggiore χωρίς αυτό το μεγάλο άσπρο πανί και τις πολλές καρέκλες που κάθε βράδυ γέμιζαν με κόσμο. Αν δεν υπήρχε διαθέσιμη θέση, μπορούσαμε πάντα να βρούμε λίγο χώρο γύρω στην πλακόστρωτη πλατεία, τα πεζοδρόμια και τα σκαλοπάτια της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου. Σε κάθε προβολή μάς περίμενε μια καρτ ποστάλ της ταινίας που θα βλέπαμε και φυσικά ο Gianluca βρισκόταν εκεί κάθε βράδυ για να προλογίσει την προβολή. Μαζί του στη σκηνή βρέθηκαν ο Κώστας Γαβράς, η Thelma Schoonmaker, μοντέρ του Martin Scorsese, ο Thierry Frémaux , διευθυντής του Φεστιβάλ των Καννών, αλλά και ο Jim Jarmusch, σε βίντεο που έστειλε για να ευχαριστήσει το κοινό και τους ανθρώπους του φεστιβάλ.
Απ’ όλες τις προβολές στη Piazza Maggiore, αυτή που θα θυμάμαι για καιρό είναι η ταινία Stella Dallas του Henry King. Όχι μόνο για το πολύ συγκινητικό θέμα της, ούτε για τη φοβερή δύναμη που κρύβουν οι ταινίες του βωβού κινηματογράφου. Την προβολή της ταινίας συνόδευε ένα live cine-concerto της Orchestra del Teatro Comunale με μαέστρο τον Timothy Brock, ανατριχιαστικό από την αρχή έως το τέλος.
Μικρή ιστορία VII
Η τελευταία ιστορία αυτού εδώ του κειμένου είναι η απόδειξη πως τα manifestations δουλεύουν ακόμα κι αν μοιάζουν απίστευτα. Όχι μόνο ήρθε ο Ruben Östlund για το φεστιβάλ, αλλά μας μίλησε για τη σχέση του με το σινεμά και το κοινό του, μας είπε για τη νέα του ταινία που έρχεται πολύ σύντομα, μας ανέλυσε τη δυστοπία της πραγματικότητας και με ένα γλυκό χαμόγελο μας ευχήθηκε και μας παρότρυνε να αποτυπώνουμε μοναδικές στιγμές. Ό,τι ακριβώς είναι δηλαδή και το σινεμά.
Arrivederci al prossimo anno, Cinema Ritrovato!
Featured Image: Lorenzo Burlando & Margherita Caprilli | Il Cinema Ritrovato
Φωτογραφίες: Αθηνά Βγαγκέ
7
