Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε το 2023. Μάλλον γιατί συνηθίζεται τον Δεκέμβρη να κάνει κρύο, και φέτος, μόνο που δεν βγήκαμε με κοντομάνικο να φωνάξουμε Καλή Χρονιά από τα μπαλκόνια. Όμως, ο καιρός μάς έχει υποσχεθεί λίγο κρύο τις επόμενες μέρες και δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ αποφάσισα ότι αυτή τη χρονιά θα βλέπω πολλές περισσότερες ταινίες από ποτέ.
Ξεκίνησα με ένα re-watch στο The American Friend του Wim Wenders, ενώ η πρώτη ταινία που είδα φέτος για πρώτη φορά ήταν το υπέροχο The Red Balloon του Albert Lamorisse. Δεν αποκλείω το γεγονός ότι η πρώτη ταινία που θα δω στο σινεμά φέτος θα είναι ξανά το Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου, που ήταν και η τελευταία ταινία που είδα το 2023.
Θέλοντας, λοιπόν, να μπω και εγώ σε αυτή τη φθινοπωρινή-χειμωνιάτικη διάθεση και θεωρώντας δεδομένο ότι θα πάτε να δείτε οπωσδήποτε το The Holdovers του Alexander Payne για να κρατήσουν λίγο ακόμα τα Χριστούγεννα, αποφάσισα να διαλέξω 5+1 ταινίες που μπορείς να βρεις στις αίθουσες αυτή την εποχή, αλλά και να δεις online.
The Peasants των DK Welchman & Hugh Welchman
Ξεκινάω με αυτή την ταινία που είναι χάρμα οφθαλμών μόνο από το trailer και τις φωτογραφίες που έχω δει. Από τους δημιουργούς του Loving Vincent, το The Peasants αφηγείται την ιστορία της Jagna, μιας νεαρής γυναίκας αποφασισμένης να χαράξει το δικό της μονοπάτι σε ένα πολωνικό χωριό στα τέλη του 19ου αιώνα. Ανάμεσα σε κύκλους κουτσομπολιού και συνεχιζόμενων διαμαχών, με την προσήλωση στις πολύχρωμες παραδόσεις και την βαθιά ριζωμένη πατριαρχία, η Janga θα προσπαθήσει να βρει τον εαυτό της. Μια ταινία που ανυπομονώ να δω.
Fallen Leaves του Aki Kaurismäki
Αν κι έχω ήδη αναλύσει τις σκέψεις μου για το Fallen Leaves εδώ, δε θα μπορούσα να αφήσω αυτή την ταινί έξω από τη λίστα. Ο Kaurismäki δημιουργεί δυο χαρακτήρες αληθινούς, με αστικά προβλήματα, αλλά και με μεγάλη καρδιά έτοιμη για να υποδεχτεί κάτι νέο, κάτι όμορφο. Ο Holappa και η Ansa, δύο μοναχικές ψυχές, θα βρουν καταφύγιο ο ένας στο βλέμμα του άλλου, όταν θα αποφασίσουν να πάνε μαζί σινεμά χωρίς να σκεφτούν να ανταλλάξουν ούτε ονόματα, ούτε τηλέφωνα. Αυτή η ταινία είναι σαν το ζεστό κρασί το χειμώνα – δεν σε απογοητεύει ποτέ.
The Taste of Things του Anh Hung Tran
Αυτή είναι μια ταινία που από το περσινό Φεστιβάλ των Καννών παραμένει στη watchlist μου, κι ένας από τους λόγους που μπαίνει εδώ είναι για να πάω να τη δω κι εγώ. Ωστόσο, η Σοφία Αγαλιώτη μάς είχε πει εδώ τις δικές της σκέψεις για την ταινία που έμελλε να είναι η επίσημη συμμετοχή της Γαλλίας για τα φετινά βραβεία Όσκαρ. Λατρεύω τη Juliette Binoche και μόνο από την περιγραφή της μου φαίνεται μια πολύ cozy ταινία, χωρίς να πιστεύω ότι είναι μια ταινία που δεν κρύβει ανάμεικτα συναισθήματα πίσω από τις μυρωδιές της. Ίσως μου φαίνεται cozy επειδή έχει να κάνει με μαγειρική, κάτι που νομίζω τα περισσότερα άτομα βρίσκουν comfort σε ταινίες, σειρές και ριάλιτι που έχουν να κάνουν με τη μαγειρική. Άντε, να τη δούμε!
The Teacher’s Lounge του Ilker Çatak
Αυτή είναι μια ακόμη ταινία που είδα στην εκπνοή του 2023 στο Cinobo, και μου άφησε μια γλυκιά αίσθηση. Ωστόσο, πρόκειται για μια ταινία που αφήνει το στίγμα της πολύ ήσυχα, κάτι που είναι καλό και κακό. Σίγουρα αξίζει να τη δεις κι εσύ, καθώς καταπιάνεται με ένα θέμα που, ναι μεν έχει το γνωστό whodunnit μοτίβο, όμως, αλλάζει τελείως μορφή υπό το πρίσμα ενός σχολείου, μιας ομάδας μαθητών, καθηγητών, γονέων. Η υπέροχη Leonie Benesch ως Carla Nowak δεν μας αφήνει λεπτό χωρίς να σκεφτούμε τι θα κάναμε εμείς στη θέση της, ενώ καθοδηγεί με μαεστρία τον εαυτό της αλλά και τους γύρω της σε μια προσπάθεια επίλυσης του κύβου του ρούμπικ εντός και εκτός της τάξης της.
The Old Oak του Ken Loach
Δεν έχουμε μιλήσει αρκετά για το The Old Oak, αν και θα έπρεπε. Ίσως η τελευταία ταινία του Ken Loach κάνει έναν πολύ δυνατό σχολιασμό στη μισαλλοδοξία της εποχής μας και όχι μόνο. Όμως, μας θυμίζει πως όσα κι αν πιστεύουμε ότι μας χωρίζουν, στην πραγματικότητα μας ενώνουν πολλά περισσότερα, εάν δώσουμε σημασία στα πιο απλά πράγματα.
Το The Old Oak είναι μια ταινία για τις εύθραυστες σχέσεις που δημιουργούνται ανάμεσα σε μια κοινότητα πρώην ανθρακωρύχων που παρακμάζει εδώ και 30 χρόνια, και σε μερικές οικογένειες προσφύγων από τη Συρία που προσπαθούν, φεύγοντας από τον πόλεμο στη χώρα τους, να βρουν ένα νέο σπίτι. Μια παμπ, ο τελευταίος δημόσιος χώρος που έχει απομείνει γίνεται ένα καταφύγιο για εκείνους, αφού εκεί θα βρουν την ανθρωπιά που έχουν χάσει. Ο ιδιοκτήτης της παμπ, TJ Ballantyne (Dave Turner), και η νεαρή Σύρια, Yara (Ebla Mari), θα χτίσουν σιγά σιγά όλα όσα και οι δύο φαίνεται να έχουν “ξεχάσει” όλοι γύρω τους, αυτά τα πιο ανθρώπινα.
+1: Pretty Woman του Garry Marshall
Να μιλήσουμε και κάποια στιγμή για αυτή την επίδραση που έχουν πάνω μας οι ρομαντικές κομεντί των ’90s. Είδα, λοιπόν, ότι το Pretty Woman μπήκε στο Netflix και θα είναι ένα από τα σύντομα re-watches μου, γιατί αν δεν δεις μια τέτοια ταινία αυτή την εποχή, πότε θα τη δεις; Πάρε αγκαλιά το πάπλωμα σου, βάλε κάτι ζεστό και πάμε…pretty womaaan, walking down the street, pretty womaaan…
6
