Αν κάτι μου έχει μάθει ο Andre Aciman με τα έργα του είναι να έχω υπομονή. Υπομονή για να ξαναδώ τον Elio και τον Oliver μαζί, υπομονή για να φτάσει στα χέρια μου η πολυπόθητη συνέχεια της ιστορίας τους. Παράλληλα, προσπαθούσα να κλείσω αυτιά και μάτια σε reviews, αν και αδύνατο σε κάποιες περιπτώσεις. Το βιβλίο, όμως, έφτασε στα χέρια μου και ήμουν όσο λιγότερο επηρεασμένη γίνεται. Εννοείται το διάβασα σε λιγότερο από μία μέρα φτιάχνοντας παράλληλα άθφονο τσάι, ταιριάζοντας τα μαξιλάρια και ανοιγοκλείνοντας τα τα λαμπάκια στη βιβλιοθήκη. Όπως ακριβώς του άξιζε. Και σίγουρα ό,τι ακολουθεί δεν είναι review. Είναι απλά οι σκέψεις μίας που έχει περάσει ατέλειωτες ώρες από το 2017 και μετά βλέποντας το Call Me By Your Name ξανά και ξανά και διαβάζοντας αποσπάσματα από το βιβλίο προσπαθώντας παράλληλα να αποφασίσει το αντίστοιχο τατουάζ που θα κάνει για να το κρατήσει για πάντα μαζί της. Έτσι, ψύχραιμα.
DISCLAIMER: Πιθανότατα δεν θα σου αρέσει που η συνέχεια του κειμένου περιέχει αρκετά spoilers, οπότε καλύτερα να φύγεις τώρα. Έλα πάλι όταν έχεις πιει 4 κούπες τσάι και έχεις διαβάσει το βιβλίο σε ένα απόγευμα, να το συζητήσουμε.
Πού είναι η ρεαλιστική εκδοχή της αγάπης;
Όχι ότι μπορούμε πιθανώς να ξέρουμε ποια είναι τελικά η ρεαλιστική εκδοχή της αγάπης. Αν φταίει το ότι την αληθινή αγάπη την έχουμε συνδυάσει με τα εμπόδια και την υπομονή. Πάντως στο Έλα Να Με Βρεις, η αγάπη θυμίζει περισσότερο κόνσεπτ και φιλοσοφία, παρά πραγματικότητα. Είναι αυτή που κινεί τα νήματα χωρίς απαραίτητα να λαμβάνει χώρα σε ένα συγκεκριμένο μέρος και χρόνο. Στο πρώτο βιβλίο την είχαμε δει να μεταφέρεται και να ανταλάσσεται μανιωδώς από άτομο σε άτομο. Σε μια πιο ώριμη συνέχεια όμως την βλέπουμε απλά να κατοικεί μέσα στον καθένα από αυτούς. Και ίσως να ήταν που χρειάζονταν εξ αρχής όλοι οι χαρακτήρες για να τα έχουν καλά με τους εαυτούς τους. Να βρουν την αγάπη μέσα τους αντί να ψάχνουν αγωνιωδώς κάπου να τη μοιράσουν, να τη σκορπίσουν ή να την ξοδέψουν.
Όχι, δεν είναι βαρετό τελικά
Αν και προσπάθησα να κλείσω τα μάτια σε όσα σχόλια κυκλοφόρησαν μαζί με το βιβλίο, ένα ήταν αυτό που δεν μπόρεσε να περάσει απαρατήρητο. Για πολλούς το Έλα Να Με Βρεις ήταν μια βαρετή και ρηχή συνέχεια του πρώτου βιβλίου. Κανείς μάλλον δεν σκέφτηκε ότι ίσως ο Andre Aciman να εξετάζει μεθοδικά την υπομονή μας. Μιας και πλέον σήμερα σχέσεις και αγάπες χτίζονται και τελειώνουν σε μια μέρα γιατί απλά “βαριόμαστε εύκολα”, εκείνος προσπαθεί να μας φέρει στα όρια μας. Και ειλικρινά κανείς πρέπει να κάνει πολλή υπομονή διαβάζοντας το νέο βιβλίο. Λίγη παραπάνω από όση κάναμε μέχρι να κυκλοφορήσει. Οι παλιοί έλεγαν ότι το “καλό πράγμα αργεί να γίνει” και μάλλον δεν είχαν άδικο.
Στα τρένα γίνονται οι πιο ενδιαφέρουσες συναντήσεις
Αυτό το αποδεικνύει περίτρανα πολλές φορές και η ίδια η ζωή. Από τότε που ο Linklater μας σύστησε τον Ethan Hawke και την Julie Delpy μέσα σε ένα βαγόνι τρένου, η παραπάνω θέση θεωρήθηκε αυτονόητη. Αλλιώς δεν θα είχαν κάνει άλλες δύο ταινίες για να μας το επιβεβαιώσουν. Έτσι κι εδώ, στην πρώτη πράξη του βιβλίου, ο Samuel και η Miranda ζουν κάτι ανάλογο, το οποίο παίρνει μεγάλες διαστάσεις γρήγορα. Λέγαμε κάτι για την ανυπομονησία των ανθρώπων; Ε, ίσως εδώ να φαίνεται η ανησυχία του Aciman επί του θέματος.
Μετά το τέλος του βιβλίου θα θες να διαβάσεις Καβάφη
Μετά από τόσες συχνές αναφορές στην ελληνική γλώσσα και ποίηση, ο Καβάφης θα γίνει ο επόμενος αγαπημένος σου μετά τον Aciman. Κατέχει ιδιαίτερη θέση στη καρδιά του συγγραφέα λόγω της καταγωγής του και εμείς σαν Έλληνες αναγνώστες μπορούμε να καταλάβουμε γιατί. Οφείλεις να διαβάσεις το βιβλίο για να ανακαλύψεις κι ένα σύντομο ποίημα του Καβάφη που ίσως αγνοούσες την ύπαρξη του.
Λίγο περισσότερο Oliver
Δεν θα ήθελα να ακουστώ αχάριστη, αλλά το κομμάτι και η ζωή του Oliver είναι αυτό που μού έλειψε περισσότερο από τη συνέχεια της ιστορίας. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε 4 μέρη. Κάθε ένα από αυτά είναι μικρότερο από το προηγούμενο. Έτσι, όταν πια έχουμε φτάσει στον Oliver λαμβάνουμε μόνο κλεφτές ματιές από τη ζωή του στην Αμερική. Αγωνιζόμαστε να καταλάβουμε πως πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια για εκείνον. Ίσως ο Aciman να είχε στο μυαλό του ότι δεν θα έπρεπε να ξέρουμε. Σαν μια απέλπιδα προσπάθεια να επικεντρωθούμε στο παρόν των ηρώων και όχι σε όσα κουβαλούν μέσα τους.
Να σε βρεις και να σε φωνάζεις με το όνομα σου
Αν ισχυριστεί κανείς ότι υπάρχει κάποιο επιμύθιο μετά το τέλος όλη της ιστορίας, είναι αυτό. Είναι ωραίο και ρομαντικό να χάνεσαι μέσα στην αγάπη και να γίνεσαι “ένα” με τον άλλον, δεν είναι όμως λειτουργικό. Αυτό το αποδεικνύει όχι μόνο το τέλος του νέου βιβλίου, αλλά η πορεία των χαρακτήρων μέσα στα χρόνια. Μόνο όταν μπόρεσαν να βρουν τους εαυτούς τους και να πατήσουν στα πόδια τους ήταν ικανοί να νιώσουν την ευτυχία. Όταν σταματάει το ρομάντζο, μένει η ζωή κι εκεί τα ψιλοβρήκαν σκούρα. Βρέθηκαν, όμως, και μέσα τους και μεταξύ τους και έδωσαν σε όλους εμάς να καταλάβουμε ότι δεν έφταιγε που δεν αγαπιόντουσαν τόσο εξ αρχής. Αλλά μάλλον που δεν αγαπούσαν τους εαυτούς τόσο ώστε να τους προστατέψουν και να πάνε μπροστά.
To βιβλίο “Έλα Να Με Βρεις” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση Νίκου Μάντη.
