Όταν είπα ότι θα γνωριστούμε καλύτερα, το εννοούσα! Νομίζω, λοιπόν, πως ήρθε η ώρα για το πρώτο μας ταξίδι. Μικρότερη το όνειρό μου ήταν να ταξιδέψω στις μητροπόλεις του κόσμου, όπως η Νέα Υόρκη ή το Παρίσι. Όχι πως μεγάλωσα ιδιαίτερα από τότε, αλλά πλέον με συναρπάζουν εξίσου οι εξορμήσεις σε μικρότερους προορισμούς με λιγότερο κόσμο και περισσότερη φύση. Κάπου εδώ θέλω να ευχαριστήσω τους παντοτινούς μου συνταξιδιώτες, τους γονείς μου, που με έβαλαν στο «παιχνίδι» του ταξιδιού και δεν στάθηκαν ποτέ εμπόδιο στο solo traveling μιας γυναίκας στην εποχή μας. Yes, this was my Oscar moment, let’s move on. Έτσι, για ακόμη μια φορά μετά από καιρό, ξεκινήσαμε οι τρεις μας για ένα road trip με προορισμό την Οχρίδα.
Ας γίνω για λίγο μια μικρή εγκυκλοπαίδεια για σας
Η Οχρίδα βρίσκεται στη Βόρεια Μακεδονία (σχόλιο της συγγραφέως: η πιο υποτιμημένη γειτονική μας χώρα) και μέσω της Λίμνης Οχρίδας συνορεύει με την Αλβανία. Από το 1980 η πόλη και η λίμνη αποτελούν Πολιτιστικό, αλλά και Φυσικό Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Και αφού έγινα εγκυκλοπαίδεια, τώρα θα γίνω ταξιδιωτικός οδηγός. Ήταν μεγάλη ευλογία που πήγαμε με αυτοκίνητο, κυρίως για τις εξορμήσεις εκτός πόλης. Μέσα στην πόλη όλα τα μέρη είναι προσβάσιμα με τα πόδια και αυτό έχει τη δική του μαγεία. Ένα ακόμη μεγάλο υπέρ είναι οι χαμηλές τιμές της διαμονής, αλλά και του φαγητού.
Μιας και αναφερθήκαμε στο φαγητό…
Ο οικοδεσπότης μας μάς έστειλε στο Hotel Dva Bisera -στα 10 χιλιόμετρα από το κέντρο- για ψαρόσουπα. Ναι, ψαρόσουπα. Σαν πρωινό. Το ίδιο σοκαρισμένη με εσάς ήμουν κι εγώ. Το μεγαλύτερο σοκ ήρθε στις 10 το πρωί εκείνης της Παρασκευής που γεύτηκα τη μαγεία. Ζεστή ψαρόσουπα με αφρό σκόρδου και ολόφρεσκο κουλούρι. Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το τρώτε.
Ψάχνοντας λίγα παραπάνω για αυτή την πόλη διάβασα ότι την αποκαλούν και «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων», αφού κάποτε απαριθμούσε 365 εκκλησίες. Σήμερα έχει ακόμη πολλές, όπως και τζαμιά, αφού υπάρχουν και αρκετοί μουσουλμάνοι κάτοικοι. Το παράξενο είναι ότι όσες προσπαθήσαμε να επισκεφθούμε είχαν 3€ είσοδο και δεν μπήκαμε μέσα.
Παρόλα αυτά, με την ευκολία του αυτοκινήτου, φτάσαμε στο διάσημο μοναστήρι του Οσίου Ναούμ. Πολύ εμπορικό και αυτό, αλλά γεμάτο ανθισμένες αμυγδαλιές και παγώνια. Σωστά, παγώνια. Αφού τα είδα πρώτη φορά στο φυλάκιο των συνόρων και μετά στο μοναστήρι και στα χαρτονομίσματά τους το ανακήρυξα -τελείως μόνη μου- το εθνικό τους πτηνό.
Θα σας αφήσω με τη διαδρομή μας προς την εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου (Κανεό)
Όπως σας είπα, πήγαμε παντού περπατώντας. Η μέρα ήταν καταπληκτική με δροσιά και ήλιο. Για να φτάσουμε ως εκεί έπρεπε να περπατήσουμε πάνω σε μια ξύλινη προβλήτα. Στα αριστερά μας μία λίμνη, στα δεξιά ένας βράχος, απέναντι τα ψηλά βουνά της Αλβανίας. Νομίζετε ότι κάνω romanticize τα πάντα; Καλά νομίζετε. Αυτή η διαδρομή για μένα ήταν το απόλυτο slow living. Η θέα από την εκκλησία ήταν μια μικρή μέθεξη για εμάς και το ταξίδι ένα απλό δώρο που δε θα ξεχάσω σύντομα. Σας προτρέπω, λοιπόν, να κάνετε ταξίδια με αγαπημένα πρόσωπα σε ανορθόδοξους (pun intended) προορισμούς και να τα συζητήσουμε πάνω από μια κούπα ζεστό καφέ.
