Πέρυσι τέτοιες ημέρες ευχόμασταν να μη μας ξαναβρεί άλλο 2020 κι επιθυμούσαμε να μπούμε στο 2021 με όση περισσότερη θετική σκέψη ήταν δυνατό. Φυσικά και πέσαμε έξω, καθώς δεν είχαμε προετοιμαστεί για το… πυροτέχνημα που ήταν το 2021. Τουλάχιστον, αν βγήκαν κάποια θετικά από αυτήν τη χρονιά, ένα από αυτά ήταν η άπλετη μουσική που είχαμε να επιλέξουμε να ακούσουμε, απόρροια της πρώτης παρτίδας του lockdown που ανάγκασε ολόκληρο τον καλλιτεχνικό κόσμο να κλειστεί σπίτι του και να γράψει, μιας και δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει.
Για τον λόγο αυτό, ο αριθμός των δίσκων που επιλέξαμε είναι τόσο υψηλός. Εδώ στο TFC προτείναμε γύρω στους 120 δίσκους για φέτος. Επομένως ήταν πολύ δύσκολη η επιλογή 20 ή 25 εξ αυτών. Οπότε το 35 φαντάζει ως ένας λογικός αριθμός για να καταλήξουμε. Πολλοί είναι οι δίσκοι που δεν μπήκαν στην τελική μας λίστα, αλλά εμείς θέλουμε να υπενθυμίσουμε ότι τους αγαπάμε όλους εξίσου. Απλά κάποιους δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να τους ακούμε.
Αυτοί οι 35 έχουν ως εξής:
35. BROCKHAMPTON – Roadrunner: New Light, New Machine
Δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο να βλέπουμε τους BROCKHAMPTON σε λίστες με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Είναι από τα σχήματα που επαναπροσδιόρισαν την έννοια του boyband δίνοντάς της μία εξαιρετικά μοντέρνα οπτική και άνοιξαν το δρόμο για ένα νέο κύμα hip hop. Στο Roadrunner τους ακούμε να βρίσκουν τη χρυσή τομή μεταξύ παρελθόντος και νεωτερισμών, δημιουργώντας έναν πολύ ενδιαφέροντα δίσκο. Ο Kevin Abstract, πάντως, λέει πως ίσως και να είναι ο τελευταίος. Εμείς ελπίζουμε πως όχι.
34. Godspeed You! Black Emperor – G_d’s Pee at State’s End!
Υπάρχουν πολλά που μπορούν να ειπωθούν για τους GY!BE και ταυτόχρονα θα είναι τρομερό χάσιμο χρόνου, όταν θα μπορούσαμε απλά να ακούμε τη μουσική τους. Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, το 2021 ήταν αυτό που οι ίδιοι επέλεξαν να επιστρέψουν. Εδώ, θα παρουσιάσουν ένα masterclass στο πώς εξελίσσεις τον ήχο σου έπειτα από σχεδόν 30 χρόνια στη μουσική και δε θα επιλέξουν να ασχοληθούν με πιο ambient συνθέσεις όπως έκαναν στο πρόσφατο παρελθόν. Το αποτέλεσμα είναι καθηλωτικό και μας κάνει να αναμένουμε τα επόμενα σχεδόν 30 χρόνια.
33. Every Time I Die – Radical
Μπορεί τον τελευταίο καιρό να υπάρχουν σύννεφα στον ουρανό της μπάντας, με τον frontman Keith Buckley να υπενθυμίζει έμμεσα τη σημαντικότητα της διατήρησης της ψυχικής υγείας, αλλά οι Every Time I Die πριν φτάσουν εκεί φρόντισαν να δώσουν έναν (ακόμα) μεγάλο δίσκο. Αποτελώντας πηγή έμπνευσης και σημείο αναφοράς για μία μεγάλη μερίδα των metalcore συγκροτημάτων της τελευταίας 15ετίας, οι ίδιοι συνεχίζουν να ακούγονται φρέσκοι τη στιγμή που πολλά από τα ονόματα που αντλούν τον ήχο τους από αυτούς, κουράζουν.
32. Mdou Moctar – Afrique Victime
Ψυχεδέλεια και δε συμμαζεύεται από τον Mahamadou Souleymane, εν συντομία Mdou Moctar. Μένοντας πιστός στη μητρική του γλώσσα, ο Moctar δεν ακολουθεί τον Αγγλικό στίχο προκειμένου να ελκύσει μεγαλύτερο κομμάτι ακροατών. Και αυτό λειτουργεί υπέρ του, καθώς εδώ και 6 δίσκους η αυθεντικότητά του τον καταστά σημαντικό χαρτί στην σύγχρονη ροκ μουσική σκηνή. Άλλοτε απλοϊκός και άλλοτε περίπλοκος, στο Afrique Victime θα τον βρούμε να ξετυλίγει χρώματα σε μορφή νοτών.
31. Converge & Chelsea Wolfe – Blood Moon: I
Η συνεργασία αυτή ξεπήδησε από το πουθενά όμως κανένας δεν είχε παράπονο. Εκτός, ίσως, από τους πιο ένθερμους Converge fans που φάνηκε να περίμεναν κάτι πιο κοντά στον ήχο της μπάντας. Από την άλλη, όμως, όταν έχεις και μία Chelsea Wolfe στη συνταγή, πρέπει να την αξιοποιήσεις αναλόγως. Και αυτή η συνταγή στέφεται με επιτυχία, κυρίως για το λόγο ότι οι δύο πλευρές έχουν καταφέρει να “μπλέξουν” τον ήχο τους με πλήρη αποτελεσματικότητα.
30. Tyler, The Creator – Call Me If You Get Lost
Πώς επανέρχεσαι μετά από έναν δίσκο που είναι ταυτόχρονα το αποκορύφωμα κάθε βήματος στην καλλιτεχνική σου δουλειά, με αποτέλεσμα ένα εννοιολογικό αριστούργημα ΚΑΙ η πιο δημοφιλής κυκλοφορία σας που σας απέσπασε τους πιο mainstream επαίνους που έχετε λάβει μέχρι σήμερα; Ο τραγουδιστής, rapper, παραγωγός και δημιουργός Tyler αποφασίζει ότι η απάντηση είναι “με έναν ακόμα καλύτερο δίσκο”, με το Call Me If You Get Lost να είναι ένα άλμπουμ back to basics, όσο basic μπορεί να είναι ο Tyler, The Creator.
29. Tribulation – Where the Gloom Becomes Sound
Νομίζω η πιο σωστή περιγραφή για τον ήχο των Tribulation είναι ΄”black & roll“. Το αποτέλεσμα είναι αυτό ακριβώς, αφού έχουμε μία πολύ νερωμένη εκδοχή του black metal, ενώ διατηρείται η εμφάνιση και ό,τι μπορεί να παραπέμπει στην εν λόγω κουλτούρα. Από την άλλη, όλα αυτά παρουσιάζονται με μία αρκετά funk μορφή για τα παραπάνω δεδομένα, οδηγώντας στην επαλήθευση του όρου αυτού. Με τον αέρα συγκροτήματος που ακούγεται να είναι στο προσκήνιο δεκαετίες ενώ δεν είναι, προσθέτει το δικό του λιθαράκι στη λίστα με τις αψεγάδιαστες Σουηδικές μπάντες αυτού του είδους.
28. La Femme – Paradigmes
Έχοντας περάσει τόσα και τόσα τους τελευταίους μήνες, χρειαζόμασταν δίσκους σαν το Paradigmes να μας ξαλαφρώσουν και να μας μεταφέρουν σε άλλες εποχές. Άλλοτε με εκρηκτικό vintage αέρα και άλλοτε με πολύ original υλικό, οι La Femme ανεβαίνουν για ακόμα μία φορά στα μάτια μας (και στα αυτιά μας). Από τις πολύ΄ γες μπάντες που επίσης καταφέραμε να δούμε και στη χώρα μας, με μία εμφάνιση που αποδείχθηκε άκρως ξεσηκωτική. Όπως και θα έπρεπε.
27. Xiu Xiu – Oh No
Από τα ονόματα έκπληξη φέτος οι Xiu Xiu και σίγουρα μας κέρδισαν με την πρώτη. Το ντουέτο παρουσιάζει ένα συλλογικό αποτέλεσμα, χωρίς ίχνος από προσωπική δυσπιστία, αναπληρώνοντας, έτσι, για τις πρώην απογοητευτικές αφηγήσεις τους. Με στιγμές ασυνήθιστα ικανοποιητικές, αυτές οι διαφορετικές νέες εκλάμψεις ουσιαστικά αποδεικνύουν ότι οι Xiu Xiu εξακολουθούν να υπάρχουν σε ένα σύμπαν αποκλειστικά δικού τους σχεδιασμού, αλλά και ότι ίσως είναι έτοιμοι να διαπραγματευτούν την “ύπαρξη” του δικού μας για άλλη μια φορά.
26. Wardruna – Kvitravn
Κάθαρση, ηρεμία και εσωτερική αναζήτηση. Αυτά είναι τα συναισθήματα που περνάει όποιος επιλέξει να επενδύσει στους Wardruna. Νορβηγική παραδοσιακή μουσική, η οποία όμως συνδέεται άμεσα με τη φύση και τη δύναμή της και μας δίνει την αλήθεια της στην πιο ωμή και αναγκαία μορφή. Με πληθώρα από διάφορα πρωτόγνωρα μουσικά όργανα, ο Einar Selvik έχει δημιουργήσει ένα μουσικό suite που, με το δικό της τρόπο, είναι χρήσιμη στους καιρούς που διανύουμε.
25. Vince Staples – Vince Staples
Αυτό το όνομα παντού και όχι άδικα. Ο Staples γράφει έναν self titled δίσκο βγαλμένο από τα βάθη της καρδιάς του και ακούγεται σε καλύτερη φόρμα από ποτέ άλλοτε. Δεν είναι εύκολο να γράψεις ένα άλμπουμ για τον εαυτό σου χωρίς να φαίνεσαι εγωιστικός και επίσης δεν είναι εύκολο να γράψεις ένα που θίγει θέματα βίας και φτώχειας χωρίς να πέσεις σε καυχησιολογία ή νοσηρότητα. Σε αυτό το άλμπουμ, ο Vince Staples έχει καταφέρει και τα δύο.
24. Gojira – Fortitude
Ίσως από τα μετρημένα στο ένα χέρι ονόματα με τέτοια οικολογική συνείδηση, οι Gojira αφιερώνουν το νέο τους δίσκο στο δάσος του Αμαζονίου και τους ανθρώπους που ζουν στις γύρω περιοχές. Συνοδεύοντας την κυκλοφορία του δίσκου με μία σειρά από εκστρατείες και δημοπρασίες με στόχο να μαζέψουν χρήματα για το σκοπό αυτό, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι τρομερά προσωπικό και με ιδιαίτερη προσοχή πίσω του πριν αυτό γίνει γνωστό στον κόσμο. Διαφορετικό βήμα από τα προηγούμενά τους, όμως εξίσου ενδιαφέρον και σημαντικό για την εξέλιξη του σκληρού ήχου.
23. Black Country, New Road – For the First Time
Ακούγεται σαν μια μίξη τρελού πειραματικού ροκ σε συνδυασμό με γλυκές και άμεσα πιασάρικες pop μελωδίες, με κάθε τραγούδι να ακούγεται τόσο συναρπαστικό, μοναδικό και επιθετικά πειραματικό όσο ακούγεται εξαιρετικά προσιτό, χορευτικό και διασκεδαστικό. Εξαιρετικά φρέσκος αλλά και εκλεπτυσμένος δίσκος που είναι νέος και συναρπαστικός, αλλά ταυτόχρονα με άμεσο λυρισμό. Το For the First Time ακούγεται σαν ένα συγκρότημα που φτιάχνει τον ήχο του εδώ και χρόνια.
22. Spiritbox – Eternal Blue
Οι Spiritbox είναι ένα από εκείνα τα metal συγκροτήματα που όλοι μπορούν να απολαύσουν και έχουν κάτι για όλους με διαφορετικά γούστα. Μερικά hard rock/nu metal τραγούδια με κανονικά φωνητικά που μπορούν να συγκριθούν με μουσικές που ακούγαμε μικρότεροι και άρα μας χτυπάει στη νοσταλγία, αλλά και με σκληρά φωνητικά ώστε να ανακατέψει λίγο το μίγμα και να πάρει μπρος το όλο πράγμα. Η Courtney LaPlante, η τραγουδίστρια του συγκροτήματος, είναι από τις καλύτερες φωνές εκεί έξω και είναι το μεγαλύτερο χαρτί της μπάντας με το καλύτερο ντεμπούτο για το 2021΄.
21. Der Weg Einer Freiheit – Noktvrn
Αυτό το άλμπουμ είναι απλά καταπληκτικό. Το συγκρότημα συνεχίζει να εξελίσσεται. Μετά τους εκπληκτικούς προηγούμενους δίσκους Stellar και Finisterre, όλοι περιμέναμε περισσότερα σε αυτό το στυλ. Και ενώ αυτός ο δίσκος σίγουρα διατηρεί την “επωνυμία” τους στο έντονο black metal, έχουν προστεθεί στιγμές με καθαρά φωνητικά, δίνοντας περισσότερα στοιχεία στην πολυμορφία του Noktvrn. Τα πάντα, από τις ερμηνείες και τη σύνθεση τραγουδιών μέχρι την καλλιτεχνική διεύθυνση και την παραγωγή είναι αψεγάδιαστα.
20. Adele – 30
To 30 είναι μια άλλη εξαιρετική προσθήκη στη δισκογραφία της Adele και δείχνει γιατί η σπάνια εμφανιζόμενη καλλιτέχνης κατέχει τέτοια κυριαρχία στον κόσμο της μουσικής. Αν και σίγουρα δεν θέλουμε να βιώνει ραγίσματα καρδιάς ξανά και ξανά, η ενασχόλησή της με τα περίπλοκα συναισθήματα και τις διάφορες αποχρώσεις που τα συνοδεύουν, ενώ εξακολουθεί να καταφέρνει να βγάζει καλοφτιαγμένα τραγούδια, θυμίζει αυτό που αγαπούσε τόσο πολύ ο κόσμος στο 21. Και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι τώρα πιο relevant από ποτέ.
19. Mogwai – As the Love Continues
10 δίσκους μετά, δύσκολα κάνει κανείς αυτό που έκαναν οι Mogwai στο As The Love Continues. Ένα σύνολο από κομμάτια που θυμίζουν διάφορα σημεία στην πορεία τους που όμως δεν μοιάζουν επαναλαμβανόμενα. Αυτός ο δίσκος είναι ό,τι περιμένεις από τους Mogwai και τίποτα παραπάνω, και είναι εύκολα στο ίδιο επίπεδο με μερικές από τις καλύτερες δουλειές τους. Τόσο βαθιά μέσα στην καριέρα τους, αυτό το συγκρότημα εξακολουθεί να βγάζει τρομερό υλικό.
18. Emma Ruth Rundle – Engine of Hell
Το Engine of Hell είναι ένα διαφορετικό βήμα για τη Rundle από άποψη του ρυθμού και πραγματικά είναι μία εμπειρία να εξερευνήσει κανείς αυτόν τον κόσμο ταυτόχρονα με την ίδια. Υπάρχουν τόσα πολλά επίπεδα στο δίσκο, από απλές αλλαγές συγχορδιών ή απροσδόκητα συναισθηματικά ραγίσματα στα φωνητικά της και αυτές οι λεπτομέρειες είναι που καθιστούν το δίσκο ένα έργο τέχνης. Ικανό να κατακτήσει μία θέση στην καρδιά όλων, καθώς είναι από τις μουσικές που ανάγονται σε έναν ιδιαίτερο συναισθηματικό δεσμό.
17. slowthai – TYRON
Ο slowthai είναι εύκολα ένας από τους πιο εκκεντρικούς και συναρπαστικούς rappers που έχουν βγει από το Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία χρόνια, και σίγουρα ένας από τους πιο επιτυχημένους στο να δημιουργήσει κοινό για τον εαυτό του παγκοσμίως. Το ντεμπούτο του, Nothing Great About Britain εντυπωσίασε πολλούς, και από την κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ, συνέχισε να εντυπωσιάζει με μια εκλεκτική σειρά συνεργασιών. Στο TYRON συνεχίζει αυτό το μοτίβο, ενώ ταυτόχρονα είναι πολύ πιο προσωπικό.
16. Amenra – De Doorn
Δεν ξέρω τι είναι πιο τρομακτικό: η ίδια η μουσική των Amenra ή η ικανότητά τους να γράφουν συνεχώς απίστευτα βαρύ, συναισθηματικά φορτισμένο και πρωτόγνωρο sludge. Σπάζοντας τον κύκλο του Mass που έφτασε μέχρι το 6ο κεφάλαιο, ο 7ος δίσκος της μπάντας συνεχίζει ουσιαστικά από εκεί που σταμάτησε ο προηγούμενος, ενώ ταυτόχρονα σημάνει ένα νέο κεφάλαιο για την πορεία της μπάντας μουσικά από εδώ και πέρα. Η δε προσθήκη στίχων στα φλαμανδικά, προσθέτει στοιχεία στην εμπειρία για την οποία πρόκειται η ακρόαση των Amenra, η οποία συνοδεύεται από εκτεταμένη συναισθηματική φόρτιση.
15. shame – Drunk Tank Pink
Αρθρωμένο γύρω από την ψυχολογία και το άγχος, το Drunk Tank Pink δεν είναι μόνο ένα επιτυχημένο δεύτερο άλμπουμ για τους Βρετανούς, αλλά είναι μια συνεπακόλουθη και αναμενόμενη -με την καλή έννοια- εξέλιξη για τους Λονδρέζους shame. Η άλλοτε νεαρή παρέα έχει πλέον μεγαλώσει, αντιμετωπίζοντας τώρα τους δαίμονές της μέσα από ένα έντονο και βαθύ post punk ήχο, ικαν΄΄ο να τοποθετηθεί πλάι σε ιστορικά ονόματα χωρίς να έχει να χάσει τίποτα.
14. Liars – The Apple Drop
Επιστρέφοντας σε ένα στυλ πιο προσανατολισμένο στη ροκ από τους προηγούμενους δίσκους, ο Angus και η ομάδα του συνεχίζουν να πειραματίζονται με τον ήχο και τον χώρο, ενώ προσφέρουν μια ευχάριστη ακρόαση ό,τι μουσική κι αν προτιμάει ο καθένας. Το Apple Drop προσφέρει έναν ειδυλλιακό σκοτεινό ροκ δίσκο υπό ένα ευρύ φάσμα επιρροών και στυλ που παρουσιάζονται με εκτενή μαεστρία. Πάνω από όλα, αυτός ο δίσκος σπάει τις προσδοκίες από το τι έπρεπε να κάνουν οι Liars στη συνέχειά τους. Πλήρης καλλιτεχνική ακεραιότητα, τίποτα δεν άλλαξε.
13. Sleep Token – This Place Will Become Your Tomb
Αν ποτέ βρεθούν δύο άτομα να σας ζητήσουν μουσικές προτάσεις, με το ένα να θέλει κάτι σκληρό και να προσεγγίζει τη metal, και το άλλο να θέλει κάτι χαλαρό και μελωδικό, παραπέμψτε και τους δύο στους Sleep Token. Συγκεκριμένα σε αυτόν εδώ τον δίσκο. Τα έχουμε ξαναπεί για τη μοναδική αυτή φωνή ενός συγκροτήματος που επιλέγει να μην κάνει ποτέ γνωστά τα πρόσωπά του, δίνοντας την αμέριστη προσοχή μας σε αυτό που προσφέρουν και αυτό ακριβώς πετυχαίνουν όταν στο δεύτερο μόλις δίσκο, έχουν συνθέσει ένα ακόμα αριστούργημα.
12. Billie Eilish – Happier Than Ever
Η Billie Eilish μάς είχε προσφέρει ένα πολύ συγκινητικό φινάλε στο προηγούμενο άλμπουμ της από το οποίο ξεκινάει και αυτό. Ο δίσκος αυτός είναι ένα βήμα προς τα εμπρός για την Billie. Στο Happier Than Ever, η τραγουδίστρια επεκτείνει και βελτιώνει τη φόρμουλα της, δίνοντάς της μια μεγαλύτερη διάσταση σε σχέση με στο παρελθόν. Θεματικά, αυτό το νέο άλμπουμ είναι συντριπτικό, επείγον και οδυνηρό, δείχνοντας όλη τη θέλησή της να σπάσει τους κώδικες της pop. Και το κάνει, καθώς από τα διάφορα pop τολμήματα που ακούσαμε φέτος από άλλους πασίγνωστους καλλιτέχνες, αυτό είναι ίσως το μοναδικό που μας έμεινε μέχρι το τέλος του έτους.
11. BADBADNOTGOOD – Talk Memory
Μετά από μία πενταετή απουσία, οι Καναδοί τζαζίστες BADBADNOTGOOD επιστρέφουν με μία γερή δόση jazz fusion στο Talk Memory. Τα αγόρια έδειχναν πάντα εξαιρετικές δεξιότητες ως κουαρτέτο jazz, αλλά αυτή τη φορά δεν εστιάζουν πολύ στο hip hop ήχο και τα grooves της προηγούμενης δουλειάς τους, αλλά προτιμούν κάτι πιο άγριο που κοιτάζει πίσω στο παρελθόν απλά για έμπνευση. Αυτή είναι η πρώτη κυκλοφορία χωρίς το ιδρυτικό μέλος, Matthew Tavares, ο οποίος έφυγε το 2019 και φαίνεται σχεδόν ότι οι υπόλοιποι “έσκαψαν” βαθιά και έδειξαν ότι μπορούσαν να συνεχίσουν χωρίς αυτόν, καθώς το τελικό αποτέλεσμα αναδεικνύεται σε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του συγκροτήματος.
10. Nick Cave & Warren Ellis – Carnage
Δεν ξέρω τι άλλο μένει να πεις για αυτούς τους τιτάνες που να μην έχει ήδη ειπωθεί. Μουσικά, είναι πραγματικά ευχάριστο να βρίσκεις τον Nick Cave και τον Warren Ellis σε μια πιο συμβατική θέση, που δεν υποτιμά τον πλούτο των μουσικών οργάνων που αντλούν υπέροχα ηχητικά τοπία. Από κάθε σκοπιά, είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έγιναν και μελετήθηκαν υπό τον αέρα της πανδημίας, ενώ είναι ταυτόχρονα μουσική συνειδητοποίηση και απελευθέρωση. Υπάρχουν επίσης ομοιότητες με τα προηγούμενα έργα του Nick Cave, χωρίς καμία πραγματική καινοτομία, αλλά στοχεύοντας σε ένα σχεδόν άψογο περιεχόμενο.
9. Genesis Owuzu – Smiling With No Teeth
΄Το καλύτερο και πιο ενδιαφέρον ντεμπούτο φέτος μας ήρθε από τον Genesis Owusu. Ένας δίσκος που καλύπτει ένα φάσμα industrial hip-hop, έντονης παραγωγής, λαμπερής και γεμάτης pop-rap, smooth neo-soul, αργές μπαλάντες εμπνευσμένες από gospel, άγριο post-punk, synth-pop, προφορικό λόγο και ακόμη και fusion ανάμεσα στις αφρικανικές ρίζες και το μελωδίες που φέρνουν στους clipping. και τη δική τους πειραματική hip-hop, αναδεικνύεται η εκτίμηση του καλλιτέχνη για άλλα είδη εκτός από την pop-rap. Δεν ξέρω πως κατάφερε να γραφτεί η πρόταση αυτή, αλλά δε νομίζω ότι χρειάζεται κάτι παραπάνω για να πείσει για την ποικιλομορφία του Smiling With No Teeth.
8. Little Simz – Sometimes I Might Be An Introvert
Στο Sometimes I Might Be Introvert, η Little Simz έρχεται με ένα από τους πιο κινηματογραφικούς και grans rap δίσκους που έχουμε ακούσει, ίσως και ποτέ, με υπέροχες ερμηνείες από την ίδια και με εξωφρενικά καλή παραγωγή. Χωρίς υπερβολή, η παραγωγή εδώ είναι από τις καλύτερες ever. Άλλοτε είναι μεγαλειώδης και επική, άλλοτε ομαλή και χαλαρή, και καλύπτει τόσο πολύ έδαφος στιλιστικά, ενώ καταφέρνει να είναι συνεκτική και να ταιριάζει στο γενικό πλαίσιό του δίσκου. Και αυτή η παραγωγή είναι μια εξαιρετική βάση για τη Little Simz, της οποίας η σύνθεση τραγουδιών βρίσκεται σε άλλο κόσμο, καθώς γράφει μερικά εξαιρετικά κομμάτια και στίχους. Πηγαίνει απρόσκοπτα από πιο χαλαρά και “εσωστρεφή” rap κομμάτια σε πιο επιθετικά, έπειτα σε ομαλά κομμάτια R&B και σε ακόμα πιο synth-pop κομμάτια –και είναι εκπληκτική σε όλα αυτά.
7. Lingua Ignota – Sinner Get Ready
Όταν γράφαμε για τη σημασία του δίσκου αυτού αφού τον πρωτοακούσαμε το καλοκαίρι, δεν φανταζόμασταν ποτέ πως τελικά κάτι τόσο βαρύ θα ήταν και πίσω από αυτό το μουσική βήμα της Kristin Hayter. Έχοντας αφιερώσει μεγάλο κομμάτι της καριέρας της ώστε να συνθέτει survival anthems μέσα από τους οποίους εκφράζει τα συναισθήματά της για την κακοποίηση που έχει υποστεί, με αποκορύφωμα το Caligula του 2019, το Sinner Get Ready είναι και αυτό η έκφραση τέτοιων γεγονότων. Πρόσφατα, σε μία λεπτομερή ανάρτησή της, περιέγραψε λεπτομερώς την κακοποιητική συμπεριφορά που υπέστη τα τελευταία χρόνια από το σύντροφό της, που κατέληξε σε χειρουργείο στην μέση της. Η κλασική και επιβλητική αύρα του Sinner Get Ready, που βασίζεται περισσότερο πλέον σε πιάνο, βιολιά και τα συναφή, αποκτά άλλη σημασία μετά τη γνωστοποίηση όσων υπήρξαν τελικά πίσω από τη σύνθεσή του.
6. Deafheaven – Infinite Granite
Η φετινή έκπληξη ήρθε από τους Αμερικανούς Deafheaven που έκαναν την πολυαναμενόμενη στροφή 180 μοιρών στον ήχο τους. Έχοντας δώσει τις βάσεις για αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως post black metal, οι ίδιοι κάνουν πίσω, δίνουν τα ρέστα τους και δημιουργούν έναν shoegaze δίσκο, ξεσκεπάζοντας, ουσιαστικά, τον μέχρι τώρα ήχο τους και κρατώντας απλά τα θεμέλια. Ευκολοχώνευτος για τους πρωτάρηδες, άξιο ξινίλας για τους πιο ένθερμους και παλιούς ακροατές της μπάντας. Εμείς απλά θα το στέψουμε ίσως το soundtrack των ονείρων μας.
5. The War On Drugs – I Don’t Live Here Anymore
Υπάρχει κάτι νοσταλγικό και εντελώς γλυκό στην ακρόαση του I Don’t Live Here Anymore, το οποίο μας κέρδισε φέτος και οι The War On Drugs ανέβηκαν τόσο ψηλά στη λίστα για φέτος. Η αισθητική ολόκληρου του δίσκου, συνοδεία των βίντεο κλιπ επίσης, έρχεται να κουμπώσει στιλιστικά το πιο πρ΄όσφατο δίσκο του συγκροτήματος, περιπλέκοντας έτσι τις δεκαετίες και δίνοντας εν τέλει ένα πολύ φρέσκο και συνάμα vintage rock υβρίδιο που θα μας συντροφεύσει με την είσοδό μας στο 2022.
4. Mastodon – Hushed and Grim
Μετά από περισσότερα από 4 χρόνια από το τελευταίο τους δίσκο, οι Mastodon επιστρέφουν με το Hushed and Grim, ένα διπλό δίσκο που έχει τον χαρακτηριστικό ήχο της μπάντας αλλά με πιο ενδιαφέρουσες ενότητες και στοιχεία από τα προηγούμενα σύνολα. Τα sludge metal κομμάτια ακούγονται σαν σύγχρονες ερμηνείες κομματιών από το Leviathan ή το Blood Mountain και αυτά που δεν υπάγονται ίσως στη metal κατηγορία, είναι μοναδικά. Χωρίς να είναι τελικά άσκοπα μεγάλο, το διπλό αυτό εγχείρημα είναι κάτι παραπάνω από απολαυστικό. Με αυτόν το δίσκο, οι Mastodon συνεχίζουν να αποδεικνύουν ότι μπορούν να καταφέρουν να βγάλουν μερικές από τις καλύτερες μουσικές στη metal σκηνή και ότι δεν μπορούν να συνθέσουν κακό δίσκο.
3. Iceage – Seek Shelter
Το ευφορικά ακατέργαστο στιλ τους έγινε σήμα κατατεθέν τους και δημιούργησε μια θέση για αυτούς στο post-punk προσκήνιο σε μια εποχή που το είδος λειτουργεί με life support. Μελωδίες και ενορχήστρωση που βρήκαν την ομορφιά τους στην τραχύτητα των συνθέσεων είναι αυτές που ξεχωρίζουν ενώ τα υπερβολικά δραματοποιημένα, καλλιτεχνικά και αγχώδη φωνητικά του Elias Bender Rønnenfelt ανέκαθεν επαινούσαν τα μουσικά όργανα. Οι Iceage μπορούν να χαρακτηριστούν ως μια ανωμαλία στη μουσική και το εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο καθώς δείχνουν το πόσο ικανοί είναι να εξελίσσουν διαρκώς τον ήχο τους, ακόμη και αφού είναι καινοτόμοι για πάνω από μια δεκαετία σε αυτό που κάνουν.
2. Japanese Breakfast – Jubilee
Η μεγαλύτερη φετινή έκπληξη ήρθε στο Jubilee από τους Japanese Breakfast της Michelle Zauner. Το Jubilee χαρακτηρίζεται από μία αποτελεσματικότητα που είναι δύσκολο να αμφισβητηθεί. Μερικές φορές, με την απλότητα μπορούμε να δημιουργήσουμε σπουδαία πράγματα και αυτό είναι το μάθημα που μπορούμε να μάθουμε από εδώ για ακόμα μία φορά. Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία των κλασικών κομματιών βασίζεται συνθετικά σε απλές συγχορδίες. Δηλαδή με λίγα λόγια, αν και δεν μας εκπλήσσει μουσικά η πρωτοτυπία του δίσκου, το σύνολο διανθίζεται από πολλούς παράγοντες όπως είναι η γραφή, η ενορχήστρωση, η ερμηνεία και ακόμα και η πιο μικρή ασήμαντη ή σημαντική λεπτομέρεια. Αν όλα αυτά φαίνονται τετριμμένα, αυτή η λεπτότητα, τόσο δύσκολη αλλά όσο και κατανοητή με την πρώτη ματιά, επιτρέπει σε ένα έργο να λάμψει όπως θα έπρεπε όταν τα περισσότερα από τα άλλα, τα παρόμοια δεν έχουν αυτή την επιπλέον λάμψη.
1.Turnstile – GLOW ON
Κανένας pop κολοσσός, καμία πολυαναμενόμενη επιστροφή και, εδώ που τα λέμε, κανένα άλλο mainstream όνομα δεν αξίζει το νούμερο 1 όσο οι Turnstile. Εμπνευσμένο εκτενώς από τη δεκαετία, κυρίως, του ’90, οι Αμερικανοί συνθέτουν έναν punk ύμνο ο οποίος οδεύει ολοταχώς προς τους πλέον κλασικούς δίσκους του είδους. Θυμίζοντας το peak των Offspring, με την ενέργεια των Blink – 182 ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζουν κάτι τελείως δικό τους σε αυτό το skate punk ύφος που με τόση μαεστρία αναπτύσσουν. Ένας δίσκος διαμάντι, ικανός να μας κάνει να βασίσουμε όλη μας την προσωπικότητα σε αυτόν για τουλάχιστον ολόκληρο το 2022.
