Συντάκτης: Χρήστος Χριστακίδης
O Κλιντ Ίστγουντ επιστρέφει με μία ακόμη αληθινή ιστορία αμερικάνικου πατριωτισμού, επιλέγοντας, για πρώτη φορά στα κινηματογραφικά χρονικά, τους πραγματικούς ήρωες στους ρόλους των πρωταγωνιστών. Η κακή υποκριτική των “άβγαλτων” τριών ηρώων ωστόσο, είναι το μικρότερο σφάλμα μια ταινίας παντελώς άστοχης και φλύαρης.
Μια ιστορία “αγάπης” έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στον Κλιντ Ίστγουντ και τις βιογραφικές και αληθινές ιστορίες. Ο βραβευμένος με 4 όσκαρ Αμερικανός ηθοποιός-σκηνοθέτης, από το 2011 με το μέτριο “J.Edgar“, έχει σκηνοθετήσει συνολικά 5 βιογραφικές ιστορίες, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζει το προπέρσινο “Sully” και το “American Sniper” του 2014. Η συνεργασία του με κάποιους από τους σημαντικότερους ηθοποιούς των τελευταίων χρόνων σε αυτές τις ταινίες (Χανκς, Ντι Κάπριο, Κούπερ) συνδυάστηκε με μία σφαιρική αφηγηματική ματιά των γεγονότων και μία έντονη και δυναμική σκηνοθεσία που καθήλωσε το κοινό. Ο 88χρονος Ίστγουντ όμως, στο “The 15:17 to Paris” αποφάσισε να αλλάξει τον τρόπο της αφήγησης του, αλλάζοντας ριζικά την σκηνοθεσία και εφαρμόζοντας μία ενδιαφέρουσα καινοτομία στο κάστινγκ της ταινίας.
Το “The 15:17 to Paris” είναι μια ταινία αφιερωμένη σε τρεις νεαρούς Αμερικανούς, οι οποίοι το καλοκαίρι του 2015, σε ένα τρένο με προορισμό το Παρίσι, κατάφεραν να αποτρέψουν μία τρομοκρατική επίθεση και πιθανότατα μία τραγωδία με δεκάδες θύματα. Η ηρωική τους πράξη αναγνωρίστηκε από τη Γαλλική κυβέρνηση και τον πρόεδρο Ολάντ, ο οποίος τους βράβευσε με μετάλλιο τιμής. Ο φοιτητής Άντονι Σάντλερ, ο πεζοναύτης Αλεκ Σκαρλάτος και ο δόκιμος της πολεμικής αεροπορίας Σπένσερ Στόουν, μετά από το ταξίδι τους στην Ευρώπη το καλοκαίρι του 2015, το οποίο κατέληξε στην ηρωική τους πράξη, είχαν πρόσφατα την ευκαιρία να ξαναζήσουν αυτά τα γεγονότα.
Όχι στην πραγματικότητα βέβαια, αλλά συμμετέχοντας σε μια ταινία αφιερωμένη στα γεγονότα του ταξιδιού τους υποδυόμενοι μάλιστα τους εαυτούς τους. Αν και περιμέναμε η υποκριτική απειρία των τριών πρωταγωνιστών να επηρεάσει αρνητικά την ταινία, το “The 15:17 to Paris” πάσχει περισσότερο σε σημεία που ο σκηνοθετικά έμπειρος Κλιντ Ίστγουντ δεν μας έχει συνηθίσει. Αυτό σε συνδυασμό με τα τραγικά σεναριακά σφάλματα που πηγάζουν από τον υπέρμετρο πατριωτισμό του σκηνοθέτη, μετατρέπουν μια ενδιαφέρουσα ιδέα σε απόλυτη αποτυχία.
Πλοκή
Το καλοκαίρι του 2015 στη Γαλλία, τρεις Αμερικανοί, ο Άντονι Σάντλερ, ο Αλεκ Σκαρλάτος και ο Σπένσερ Στόουν, αποτρέπουν μια τρομοκρατική επίθεση στο τρένο Thalys με προορισμό το Παρίσι. Στο “The 15:17 to Paris” παρακολουθούμε τις ζωές των ηρώων, από τα δύσκολα παιδικά τους χρόνια μέχρι την ενηλικίωση και το ταξίδι τους στην Ευρώπη, που κατέληξε στην ηρωική τους πράξη να εξουδετερώσουν και να παραδώσουν στις γαλλικές αρχές τον μαροκινό τρομοκράτη της γραμμής Βρυξέλλες-Παρίσι.
Πρώτα Σχόλια
Ο Κλιντ Ίστγουντ έχει δείξει πάμπολλες φορές την έντονη πατριωτική του διάθεση και στις ταινίες και στις δηλώσεις του αλλά και στις πρόσφατες πολιτικές επιλογές του . Μέχρι στιγμής όμως, τουλάχιστον στις ταινίες, την παρουσίαζε με μέτρο, όπως στο “Gran Torino“. Στο “The 15:17 to Paris” το μέτρο δεν υπάρχει πουθενά. Από τη αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας, παρακολουθούμε ένα ατελείωτο αφιέρωμα αγάπης στη στολή και στον πόλεμο. Παρουσιάζονται παιδιά που μοναδικό τους παιχνίδι είναι ο πόλεμος, μοναδικό τους ντύσιμο είναι η παραλλαγή, ακόμα και η προσευχή τους αναφέρεται στον πόλεμο και στο όνειρο να υπηρετήσουν την πατρίδα τους. Ο ηρωισμός της πράξης τους, αντί να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους υπολοίπους, καταλήγει να φαίνεται ως το αποτέλεσμα ενός πολεμοχαρούς τρόπου ζωής που δεν εμπνέει κανέναν, εκτός των πατριωτών Αμερικανών.
Οι σεναριακές ατασθαλίες δεν σταματούν εκεί καθώς μετά το τέλος μίας 9ολεπτης ταινίας για μια ηρωική πράξη, συνειδητοποιείς ότι έχεις παρακολουθήσει μόνο πέντε λεπτά δράσης. Πώς είναι αυτό δυνατόν; Μέχρι και ο τίτλος, το “The 15:17 to Paris”, αναφέρεται σε ένα τρένο, σε μια διαδρομή. Απ’ αυτήν τη διαδρομή πώς γίνεται να βλέπουμε μόνο μία ολιγόλεπτη σεκάνς; Γίνεται όταν ο σκηνοθέτης δεν έχει στο μυαλό του να αναδείξει τον ηρωισμό αλλά να τον εξηγήσει με εσφαλμένο τρόπο.
Ο Ίστγουντ θέλησε να μας δώσει να καταλάβουμε ότι ο ηρωισμός στους τρεις Αμερικανούς αναπτυσσόταν μέσα τους καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους, μέσω των ιδεολογιών των ίδιων και των οικογενειών τους, και ήρθε στο φως όταν του δόθηκε η ευκαιρία. Θεώρησε δηλαδή πως εάν οι τρεις ήρωες δεν ήταν πολεμοχαρείς και θρησκόληπτοι από παιδιά, δεν θα κατέληγαν σε αυτή τους την πράξη. Τέλος, όλα αυτά συνδυάζονται με μία εξαιρετικά φλύαρη σκηνοθεσία, της οποίας αποκορύφωμα αποτελεί το σχεδόν μισάωρο μοντάζ σκηνών από πόλεις στην Ευρώπη, οι οποίες αρμόζουν πολύ περισσότερο σε ταξιδιωτική εκπομπή του Ευτύχη Μπλέτσα παρά σε μία ταινία για μια ηρωική πράξη.
Ερμηνείες
Δεν υπάρχει νόημα να γίνει αναφορά στους πρωταγωνιστές όσον αφορά την υποκριτική τους. Δεν περιμέναμε από τρεις άπειρους νεαρούς να παρουσιάσουν κάτι παραπάνω και δεν τους βοηθάνε καθόλου και οι προχειρογραμμένοι διάλογοι. Το υπόλοιπο κάστινγκ όμως θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ακόμα χειρότερο, καθώς σε όλους τους ρόλους, με εξαίρεση ίσως έναν παιδικό, οι ερμηνείες είναι το λιγότερο απαράδεκτες. Φάνηκε ξεκάθαρα, λοιπόν, ότι το επιτελείο του κάστινγκ της ταινίας βασίστηκε πάνω στην πρωτότυπη ιδέα της επιλογής των πραγματικών ηρώων και ξέχασε την πραγματική του δουλειά, που είναι η επιλογή ανθρώπων με ταλέντο στην υποκριτική.
Συνεπώς
Το “The 15:17 to Paris” είναι μακράν η χειρότερη προσπάθεια του Κλιντ Ίστγουντ σε ολόκληρη τη σκηνοθετική του καριέρα. Μια ηρωική πράξη θυσιάστηκε στον βωμό της μετάδοσης της ιδεολογίας ενός ανθρώπου στον οποίο ο κινηματογράφος μπορεί να χρωστάει πολλά αλλά δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τις στάσεις του απέναντι σε θέματα όπως ο πόλεμος και η οπλοκατοχή. Γι αυτόν το λόγο η συγκεκριμένη ταινία θα ξεχαστεί γρήγορα, ας ελπίσουμε ότι δεν θα στιγματίσει και τις πράξεις των τριών ηρώων.
Με την υποστήριξη του Cineplexx
