Όσο μεγαλώνω, συνειδητοποιώ πόσο σημαντικό είναι να εκτιμάς τη συντροφικότητα, χωρίς να περιμένεις κάποια ιδανική κατάληξη ή κάτι που εσύ έχεις φανταστεί πως θα ήθελες να συμβεί. Όσο και να ξέρουμε τι μας γίνεται -τρόπος του λέγειν- άλλο τόσο είναι σίγουρο πως όλ@ μας έχουμε κάποιες αβέβαιες στιγμές, αλλά όχι κάποιο άτομο με το οποίο θα μπορούσαμε να τις μοιραστούμε.
Κάνοντας αυτή τη σκέψη αρκετές φορές μέσα στις ταινίες που βλέπω, παρατηρώ τον εαυτό μου να θεωρεί πιο αληθινό το «περαστικά συναντιόμαστε για μερικές τέλειες στιγμές» από το «αρχή, μέση και τέλειο τέλος» που πολλές φορές το σινεμά – και ειδικά το αμερικάνικο, χωρίς παρεξήγηση- μας έχει προσφέρει με τις ιστορίες του.
Δεν ξέρω αν έχω δυσκολευτεί περισσότερο να διαλέξω 10 ταινίες για ένα κείμενο. Ίσως γιατί, χωρίς καν να το έχω συνειδητοποιήσει νωρίτερα, αυτό το άτυπο είδος ταινιών είναι τελικά πολύ πιο κοινό από όσο φανταζόμουν. Περιορίστηκα από το 2000 και μετά, και τελικά διάλεξα αυτές τις ταινίες για τις οποίες ίσως έχω μιλήσει λίγο λιγότερο σε σχέση με άλλες. Ίσως πάλι και όχι.
Oasis (2002) του Lee Chang-dong
Το Oasis είναι μια ιστορία αγάπης δύο νέων ανθρώπων που εγκαταλείφθηκαν από τις οικογένειες τους. Ένας νεαρός άνδρας που αποφυλακίστηκε επισκέπτεται τη χήρα του άνδρα που σκότωσε, ενώ οδηγούσε μεθυσμένος. Εκεί συναντά την κόρη της, καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο με εγκεφαλική παράλυση. Αυτοί οι δύο «χαμένοι» άνθρωποι θα βρουν τρόπο να κάνουν τη σχέση τους να λειτουργήσει;
Lost in Translation (2003) της Sofia Coppola
Σε αυτή την ταινία-αγκαλιά, όπως έχουμε ξαναπεί, βρίσκουμε δύο χαμένες ψυχές – κι όχι μόνο στη μετάφραση – που επισκέπτονται το Τόκιο για διαφορετικούς λόγους. Μια νεαρή κοπέλα, παραμελημένη σύζυγος ενός φωτογράφου κι ένας ξεπερασμένος σταρ του κινηματογράφου που γυρίζει μια τηλεοπτική διαφήμιση, βρίσκουν μια ιδιαίτερη παρηγοριά ο ένας στον άλλον, μακριά από τις ζωές τους στην Αμερική.
The Lobster (2015) του Γιώργου Λάνθιμου
Σε ένα δυστοπικό, αλλά όχι τόσο μακρινό μέλλον, άγαμοι άνθρωποι, σύμφωνα με τους νόμους της πόλης, οδηγούνται σε ένα ξενοδοχείο, όπου αναγκάζονται να βρουν έναν/μια/ένα ρομαντικό σύντροφο σε 45 μέρες ή μεταμορφώνονται σε θηρία και στέλνονται στο Δάσος. Όταν ο νεαρός άνδρας επαναστατεί και ακολουθεί τη ζωή στο άγνωστο Δάσος, θα συναντήσει τη γυναίκα που θα καθορίσει για πάντα τη ζωή του.
Carol (2015) του Todd Haynes
Στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’50, μια υπάλληλος πολυκαταστήματος που ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή, ερωτεύεται μια μεγαλύτερη, παντρεμένη γυναίκα. Μια ιστορία δύο γυναικών που αψηφά περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τις μονότονες καταστάσεις, μέσα από απλές καθημερινές στιγμές.
Moonlight (2016) του Barry Jenkins
Το Moonlight είναι η τρυφερή ιστορία του αγώνα ενός νεαρού άνδρα να βρει τον εαυτό του. Η ταινία ξετυλίγεται μέσα από τρία καθοριστικά κεφάλαια της ζωής του, καθώς βιώνει την έκσταση, τον πόνο και την ομορφιά του να ερωτεύεται, ενώ παράλληλα παλεύει με τη δική του σεξουαλικότητα. Ο Barry Jenkins επέστρεψε δύο χρόνια αργότερα με το If Beale Street Could Talk και μας ράγισε για άλλη μία φορά την καρδούλα μας.
Columbus (2017) του Kogonada
Ένας άνδρας από την Κορέα επισκέπτεται το Columbus της Indiana, εκεί όπου ο αρχιτέκτονας πατέρας του βρίσκεται σε κώμα. Ο ήρωας συναντά μια νεαρή γυναίκα που θέλει να μείνει στο Columbus με τη μητέρα της, με ρίσκο να μην κυνηγήσει τα δικά της όνειρα. Όταν αφήσεις την ταινία να σε συνεπάρει, θα καταλάβεις γιατί είναι ΟΚ να χάνεσαι που και που στη μεγάλη οθόνη.
Cold War (2018) του Pawel Pawlikowski
Ένας άντρας και μια γυναίκα συναντιούνται στα ερείπια της μεταπολεμικής Πολωνίας. Με πολύ διαφορετικά υπόβαθρα και ιδιοσυγκρασίες, είναι μοιραία αταίριαστοι κι όμως ελκύονται μεταξύ τους με αμφίβολες συνέπειες.
Μαγνητικά Πεδία (2021) του Γιώργου Γούση
Έχοντας συναντηθεί τυχαία στο δρόμο για ένα νησί, μια γυναίκα και ένας άντρας αποφασίζουν να περιπλανηθούν μαζί αναζητώντας ένα καλό μέρος για να θάψουν ένα μεταλλικό κουτί. Οι στιγμές τους περιτριγυρίζονται τυχαία ή επίτηδες από διάφορες συζητήσεις για τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις και οι μοναξιές τους ενώνονται, αλλά όχι με τον τρόπο που συνηθίζουμε να βλέπουμε.
Drive My Car (2021) του Ryûsuke Hamaguchi
Ένας ηθοποιός και σκηνοθέτης, που δεν είναι ακόμα σε θέση, μετά από δύο χρόνια, να ξεπεράσει τον χαμό της αγαπημένης του συζύγου, δέχεται να σκηνοθετήσει τον θείο Βάνια σε ένα θεατρικό φεστιβάλ στη Χιροσίμα. Εκεί γνωρίζει μια εσωστρεφή νεαρή γυναίκα, που έχει αναλάβει χρέη οδηγού για τον ίδιο. Ανάμεσα στις βόλτες τους θα αποκαλυφθούν μυστικά από το παρελθόν, αλλά και εγκάρδιες εξομολογήσεις.
Bones and All (2022) του Luca Guadagnino
Εγκαταλελειμμένη από τον πατέρα της, η Μάρεν ξεκινά μια οδύσσεια χιλιάδων μιλίων σε άγνωστα τοπία της Αμερικής, όπου συναντά τον Λι. Παρά τις καλύτερες προσπάθειές τους, όλοι οι δρόμοι οδηγούν πίσω στο τρομακτικό παρελθόν τους και σε μια τελική πρόκληση που θα καθορίσει το αν η αγάπη τους τελικά μπορεί να επιβιώσει παρά την ετερότητά τους.
