Η άνοιξη για εμάς δεν έκανε και την καλύτερη εισαγωγή. Στον απόηχο του τελευταίου μήνα και όσων εκτυλίχθηκαν, δεν υπάρχουν πολλά που μπορούν να ειπωθούν, παρά μόνο ότι το κάθε άτομο έχει προσωπικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Ένας βασικός για όλ@ μας είναι η μουσική και αυτοί εδώ είναι 10 από τους δίσκους που μας στάθηκαν το μήνα που φεύγει:
1. Arooj Aftab, Vijay Iyer, Shahzad Ismaily – Love in Exile
Μεγάλη συνάντηση: τρεις εξαιρετικοί μουσικοί παίζουν επτά υπέροχα κομμάτια τζαζ, στα όρια της Ανατολής και της Δύσης. Η ανατολική επιρροή σε συνδυασμό με τη μουσική μαεστρία και την εμπειρία των τριών καλλιτεχνών προσφέρει έναν τέλειο συνδυασμό για ένα άλμπουμ “world jazz”. Ένα όμορφα δημιουργημένο ambient άλμπουμ που είναι εξίσου ήρεμο και συναρπαστικό να ακούς τι ακολουθεί. Υπάρχουν πολλά στοιχεία τζαζ και απαλού πιάνου. Η φωνή της Arooj Aftab είναι θεϊκή.
2) Yves Tumor – Praise a Lord Who Chews but Which Does Not Consume; (Or Simply, Hot Between Worlds)
Ένα καλλιτεχνικό act που ακολουθώ εδώ και καιρό ακούει στο όνομα Yves Tumor. Το αφηρημένο, αλλά υπνωτιστικό “Safe In The Hands Of Love” του 2018 είναι ακόμα και σήμερα μια από τις πιο παραμορφωμένες και μοναδικές εμπειρίες ακρόασης. Μου άρεσε εκείνη την εποχή, αλλά η μουσική δεν μου έκανε κλικ μέχρι το φλογερό “Heaven To A Tortured Mind” του 2020. Διοχετεύοντας τα πνεύματα των σπουδαίων της funk, punk και soul, αυτός ο δίσκος, ενώ ήταν ακόμα αρκετά ιδιότυπος, είχε περισσότερη δομή, μελωδίες, αρμονίες, μπάσο και σόλο κιθάρας. Το “Hot Between Worlds” είναι για άλλη μια φορά μια υπέροχη κυκλοφορία από Yves Tumor. Όπως και οι προκάτοχοί του, αψηφά την εύκολη κατηγοριοποίηση ενώ συνδυάζει τις ιδέες και τις επιρροές του τόσο καλά που δεν έχει καμία σημασία. Το τοπίο της σύγχρονης μουσικής αλλάζει και έχουμε τέτοιους καλλιτέχνες να ευχαριστούμε.
3) JPEGMAFIA & Danny Brown – SCARING THE HOES
Έχω πει πολλά για τον JPEGMAFIA, όχι τόσα για τον Danny Brown. Αυτό εδώ το τόλμημα είναι λαμπρό. Είναι απίστευτα διασκεδαστικό, μια απολαυστική ακρόαση με απίστευτη παραγωγή στην οποία χάνεσαι εντελώς. Ακούγεται σε επανάληψη χωρίς κανένα πρόβλημα. Είναι τόσο εύκολο στα αυτιά. Η παραγωγή αρχικά προκαλεί ανησυχία, αλλά όλα είναι σαν να γίνονται για μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα και ιδέα.
4) slowthai – UGLY
Το UGLY είναι το συναισθηματικό magnum opus του slowthai. Ξεκινά με ένα από τα καλύτερα ανοίγματα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, και μετά περνάει από πολλές φάσεις μέχρι να φτάσει στο τέλος, σε πλήρη ψυχική αποσύνθεση. Πολλά τραγούδια είναι συγκινητικά μετά από ένα τόσο δυνατό ξεκίνημα, αλλά αυτό το μουσικό σύνολο εξακολουθεί να είναι πολύ δυνατό, και αξίζει να το βάλεις αν είσαι ακόμα και σε μια post-punk φάση.
5) Depeche Mode – Memento Mori
Υπάρχει περισσότερο ένα αίσθημα θλίψης με αυτό το άλμπουμ σε σύγκριση με την προηγούμενη δουλειά τους, η οποία οφείλεται μόνο εν μέρει στην τραγική απώλεια που αντιμετώπισε το συγκρότημα πρόσφατα, αλλά μένει αληθινό στο πόσο είναι σταθερά λυπηρό, ακόμα και στις πιο “βαριές” στιγμές του. Η θεματική του θανάτου, καθώς και όλες οι ανεπαίσθητες αναφορές στα προηγούμενα τραγούδια τους τόσο στους τίτλους όσο και στους στίχους, θέτει σίγουρα το ερώτημα αν αυτός θα είναι ή όχι ο τελευταίος δίσκος των Depeche Mode. Είτε αυτό καταλήξει να είναι αλήθεια είτε όχι, υποθετικά, θα τελείωναν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Ίσως ο καλύτερος δίσκος τους από τη δεκαετία του ’90.
6) Fever Ray – Radical Romantics
Στην αρχή, το “Radical Romantics” μπορεί να φανεί λίγο ανομοιόμορφο, αλλά το replay value του αλλάζει γρήγορα αυτή την εντύπωση. Κάθε ένα από τα τρία single, What They Call Us, Carbon Dioxyde και Kandy, είναι ύμνοι με συγκεκριμένο ήχο και θεματική. Επομένως, είναι απόλαυση να ανακαλύψεις πώς ακούγεται το υπόλοιπο τρίτο άλμπουμ των Fever Ray, από αυτή την άποψη. Χάρη στο φίλτρο στη φωνή της Karin Dreijer, οι ερμηνείες του άλμπουμ είναι ποικίλες, πολιτικές και αστείες, και κάνουν τη μουσική μοναδική.
7) boygenious – the record
Πίσω από το όνομα boygenius είναι ένα τρίο που αποτελείται από τις Lucy Dacus, Julien Baker και την αγαπημένη Phoebe Bridgers . Υπάρχουν πολλά να αρέσουν σε αυτό το άλμπουμ. Το πρώτο ολοκληρωμένο πόνημα του group είναι ένα masterclass στην έξυπνη, μετριοπαθή σύνθεση τραγουδιών, αξιοποιώντας τις καλύτερες πτυχές της τέχνης κάθε μίας από τις τρεις καλλιτέχνιδες – τη συγκρατημένη λογοτεχνική τάση της Baker, τον περίεργο συμβολισμό της Bridgers και τη σχολαστική δημιουργία κόσμων της Dacus – για να δημιουργήσει μια ενιαία προσέγγιση. Από τα χαλαρωτικά φωνητικά μέχρι τους πυκνούς στίχους που καλύπτουν διάφορα θέματα σχετικά με την ψυχική υγεία, καθώς και την καλή παραγωγή, αυτός ο δίσκος είναι θεραπευτικός, σαν μια ζεστή αγκαλιά.
8) Daisy Jones & The Six – Aurora
Θέλετε να με πείσετε, λοιπόν, ότι αυτό είναι ένα ψεύτικο άλμπουμ, από ένα ψεύτικο συγκρότημα από μια τηλεοπτική σειρά τύπου docuseries, βασισμένη σε ένα βιβλίο; Και ότι οι ηθοποιοί στην πραγματικότητα τραγουδούν και παίζουν όργανα βάσει χαρακτήρων, αυτών του βιβλίου; Και βγήκε σε βινύλιο, σε streaming, και η σειρά είναι εξίσου καλή; Θέλουμε ψεύτικο tour με Riley Keough μπροστά για να πούμε ότι έχουμε ό,τι πιο κοντινό σε 70s.
9) Navy Blue – Ways of Knowing
O Navy Blue, αλλιώς Sage Elsesser, είχε μεγάλη απήχηση στην παραγωγή πρόσφατα, δουλεύοντας για τους Earl Sweatshirt, MIKE και Wiki, μεταξύ άλλων, καθώς και πολλά solo projects, συμπεριλαμβανομένου του Song Of Sage: Post Panic, ενός από τα καλύτερα underground hip hop δίσκους του 2020. Εδώ φτάνει σε ένα νέο ύψος, με την παραγωγή να αγγίζει την πιο μελωδική ηχώ, γεγονός που κάνει το άλμπουμ να συγχωνεύεται σε μεγάλο βαθμό, παρά τη μεγάλη ποικιλία στη μελωδία μεταξύ των κομματιών. Είναι ένας πολύ καλός δίσκος να “χαθείς” σε αυτόν. Παρά το γεγονός ότι το θεωρητικό αποτέλεσμα είναι κάτι πολύ παρόμοιο με κάποια από τα προηγούμενα έργα του, ιδιαίτερα με μερικά ραπ τραγούδια, καταλήγει να ξεχωρίζει μέσα από μια πιο αισιόδοξη ατμόσφαιρα. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα μια εξαιρετική προσθήκη στο σημαντικό έργο του Navy και ένα από τα καλύτερα δείγματα hip hop φέτος.
10) Lana Del Rey – Did you know that there’s a tunnel under Ocean Blvd
Πολύ πιο σύντομα απ’όσο περιμέναμε, έχουμε κάτι νέο από τη Lana Del Rey. Το όλο project είναι εμβληματικό της έννοιας του να φοβάσαι ότι θα σε ξεχάσουν και να θέλεις να σε θυμούνται, και αυτό είναι εμφανές στο ομώνυμο κομμάτι. Εκείνη μιλάει για ένα τούνελ. Το συγκεκριμένο τούνελ έχει ξεθωριάσει από τότε που έκλεισε για το κοινό, γι’ αυτό η τραγουδίστρια υποθέτει ότι η πλειοψηφία του κόσμου δεν θα το μάθει, προτρέποντας επίσης το κοινό της να μην την ξεχάσει με τον ίδιο τρόπο που το τούνελ έχει ξεχαστεί.
Το άλμπουμ είναι εξαιρετικά εκλεκτικό, περνώντας από μίξεις trap και hip-hop, περνώντας από το folk στο gospel, όπως για το “The Grants”, που ανοίγει τέλεια το άλμπουμ με ένα θέμα που θυμίζει οικογενειακές αναμνήσεις, ένα άλλο θέμα που αναζωπυρώνεται. Ο δίσκος είναι ένα μείγμα συναισθημάτων και η Lana είναι ένας χαμαιλέοντας στο να χρησιμοποιεί τη μοναδική της προσωπικότητα για να δουλεύει άψογα σε κάθε κομμάτι και να παραμένει συνεκτική και συνεπής.
