Και το καλοκαίρι ήρθε και οι καταιγίδες έπιασαν και ευχόμασταν για ήλιο και μετά ήρθε ο ήλιος και πλαντάξαμε από τη ζέστη. Ο κύκλος της ζωής θα έλεγε κανείς. Eπομένως, αφού κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, δε θα αλλάξει και το ραντεβού μας κάθε τελευταία ημέρα του μήνα. Είχαμε αρκετά πράγματα για το καλωσόρισμα του καλοκαιριού και δεν χρειαζόμαστε πολλά λόγια. Έχουμε και λέμε:
1. MARINA – Ancient Dreams In A Modern Land
Υπάρχουν λίγοι σαν τη Marina που μπορούν να παραμένουν αφιλτράριστοι σε ένα τόσο κοινωνικοπολιτικά φορτισμένο τοπίο και να παραμένουν δημιουργοί εκλεπτυσμένης και σοφιστικέ pop μουσικής. Στο Ancient Dreams In A Modern Land θα την ακούσουμε ίσως στο καλύτερο βήμα της μέχρι στιγμής, όπου φαίνεται πως πλέον έχει έναν νεοφερμένο έλεγχο στο συνθετικό της κομμάτι η οποία τη γεμίζει με την αυτοπεποίθηση και τη σιγουριά που χρειάζονται αυτά τα 10 κομμάτια για να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων
2. Kings of Convenience – Peace or Love
Οι Kings of Convenience εδώ δεν κάνουν κάτι επαναστατικό ούτε κάτι καινούριο για τα δεδομένα τους. Παίρνουν στοιχεία τα οποία τους είναι γνωστά και τα κατέχουν και τα ανάγουν σε μία συνθετική έκπληξη, η οποία ακούγεται τόσο οικεία όσο και φρέσκια. Είχα καιρό να βρω indie folk δίσκο να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον, αλλά έπρεπε να το περιμένω από τους Kings of Convenience. Ένας πολύ καλός δίσκος, φουλ για καλοκαίρι.
3. L’Rain – Fatigue
Στο πειραματικό τοπίο τώρα, θα βρούμε τη L’Rain, της οποίας ο δεύτερος δίσκος κυκλοφόρησε πριν λίγες μόνο ημέρες και είναι άνετα ένα από τα πιο αψεγάδιαστα άρτια σύνολα της φετινής χρονιάς. Άλλοτε pop, άλλοτε πιο αρμονικό, άλλοτε με auto tune, άλλοτε ορχηστρικό, το Fatigue είναι μία πνευματική εμπειρία για τον ακροατή και εντείνει τη μυσταγωγική αύρα της καλλιτέχνιδος.
4. Tyler, the Creator – Call Me If You Get Lost
Σχεδόν από το πουθενά ήρθε καινούριο κομμάτι από τον Tyler και μέσα σε δύο εβδομάδες, χωρίς επίσης προειδοποίηση, είχαμε και τον καινούριο του δίσκο. Λίγο παραπάνω από 2 χρόνια από τον προκάτοχό του, το Call Me If You Get Lost είναι από τους πιο ολοκληρωμένους μουσικά δίσκους του rapper, που δεν μπορούμε να βρούμε ποιο κομμάτι είναι το αγαπημένο μας. Είναι ΤΟΣΟ καλό.
5. Amenra – De Doorn
Κλείνοντας 21 χρόνια ύπαρξης και 7 δίσκους μετά, οι Amenra πλέον υποστηρίζονται από μία μεγάλη δισκογραφική εταιρεία και ξεφεύγουν από το μοτίβο των προηγούμενων 6. Αφήνοντας πίσω την Mass I – VI αλυσίδα των κυκλοφοριών τους, το De Doorn σημάνει ένα νέο μονοπάτι στην καριέρα τους. Πάντα υποστηρίζοντας το ιδιαίτερο sludge-hardcore στιλ τους, κάθε τους δίσκος είναι τόσο εκρηκτικός που ακούγεται βαρυσήμαντος, συναισθηματικά φορτισμένος και κάτι που, αισίως, φέρνει την κάθαρση. Το De Doorn είναι η απόδειξη ότι αν κάποιος θέλει και έχει ακόμα πολλά να πει, μπορεί στον 7ο δίσκο του και μία 20ετία μετά να ακούγεται φρεσκότατος.
6. Wolf Alice – Blue Weekend
Οι Wolf Alice δεν είναι πλέον το συγκρότημα που έπαιζε στη σκηνή του Ejekt λίγο πριν την καταιγίδα, ούτε το συγκρότημα που έκανε δειλά δειλά την εμφάνισή του στις Βρετανικές μουσικές σκηνές. Το Blue Weekend είναι το 3ο δημιούργημά τους και είναι ίσως το πιο original και υπερβολικό με όλους τους σωστούς τρόπους που μπορούν να εκτοξεύσουν την μπάντα. Πλέον, οι Wolf Alice, θα μπορούν να κυριαρχήσουν σε μία μεγάλη σκηνή με ευκολία, όπως τους πρέπει.
7. Dean Blunt – Black Metal 2
Τα sequel δεν περιορίζονται μόνο στις ταινίες, αλλά απαντώνται και στη μουσική. Συγκεκριμένα, αποτελώντας συνέχεια του Black Metal του 2014, ο Dean Blunt παρέχει ένα ζωηρό και σύντομο σχετικά δίσκο, ο οποίος ταυτόχρονα αποτελεί και τον πιο προσβάσιμο στη μέχρι τώρα καριέρα του. Κοιτώντας την πειραματική μουσική από μία άλλη οπτική σε σχέση με τη L’Rain, το Black Metal 2, είναι εξαιρετικά ευχάριστο και πολύπλευρο. Αξίζει ο χρόνος που θα αφιερώσει κανείς να εξερευνήσει όλες τις πτυχές του.
8. Wristmeetrazor – Replica of a Strange Love
Το έτος είναι 2008, το myspace ζει ακόμα και η μία emo μπάντα βγαίνει μετά την άλλη. Ή τουλάχιστον σε αυτό το σκηνικό παραπέμπει η νέα δουλειά των Wristmeetrazor, οι οποίοι αναλαμβάνουν να αναβιώσουν το metalcore ξεκινώντας από εκεί που το γνωρίσαμε και συνδυάζοντας όλα τα κύματα του metalcore μαζί, σε μία εποχή που το είδος φαίνεται να έχει κουράσει. Μπορεί και να με κάνει να θέλω να βάψω μαύρο το μαλλί μου, να φορέσω ζώνη με καρφιά και σκισμένο μαύρο στενό παντελόνι. Μπορεί και όχι. Θα δείξει.
9. Japanese Breakfast – Jubilee
Ίσως ο πιο στιλάτος δίσκος στη λίστα, και προβλέπω και ολόκληρου του καλοκαιριού, είναι το Jubilee. Η πορτοκαλί, κατά κύριο λόγο, και πολύχρωμη αισθητική που δημιουργεί η Michelle Zauner πηγάζει από τις παραδοσιακές indie rock επιρροές και παράλληλα ακούγεται πολύ σύγχρονο. Είναι πολύ μεγάλο το μεγαλείο του Jubilee για να μείνουμε στα ψεγάδια. Θα παίζει στο repeat για πολύ καιρό.
10. Bo Burnham – INSIDE
Ξεπερνώ το αριστούργημα για comic special που ακούει στο όνομα INSIDE, και θα σταθώ στη μουσική που το επενδύει γιατί αυτός είναι και ο σκοπός του άρθρου αυτού. Ο Burnham παραμένει πολυμήχανος και δημιουργεί ό,τι καλύτερο από το σπίτι του, μαζί και έναν εκτεταμένο δίσκο από κομμάτια που έχουν τη βάση τους στους κωμικούς στίχους. Παρ’ όλ’ αυτά, το INSIDE ακούγεται πάρα πολύ εύκολα, με κάποια κομμάτια να γίνονται άκρως εθιστικά, κάνοντας τον ακροατή να γελάσει αλλά και να μείνει έκπληκτος με το μεγαλοφυές μυαλό του Bo Burnham.
