Ο Απρίλιος πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Λίγο το Πάσχα, λίγο που μετρούσαμε αντίστροφα τις ημέρες για περισσότερο ήλιο, και ήρθε ο Μάιος χωρίς να πάρουμε χαμπάρι. Η μουσική επίσης ήταν άπλετη και αυτόν τον μήνα, με την παράσταση να κλέβουν οι Σκανδιναβικές χώρες, αφού έχουμε ήδη δύο δίσκους από Νορβηγία κι έναν από Ισλανδία για να προσθέσουμε στη συλλογή μας.
1. Petite Noir – MotherFather
Ο Petite Noir επαναπροσδιορίζει το δικό του μουσικό κίνημα, Noirwave, στο MotherFather, καθώς επεκτείνεται σε πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις. Αν το MotherFather είναι ένα πράγμα σε σύγκριση με τον προκάτοχό του, είναι πιο προσιτό και περισσότερο pop, παρά την punk αισθητική και τα riffs του εναρκτήριου κομματιού. Τα υπόλοιπα τραγούδια κυμαίνονται στιλιστικά από εναλλακτική rock έως afro-beat, έως εναλλακτική hip hop, έως τζαζ ψυχεδέλεια. Eπίσης, η παραγωγή είναι αρκετά προσεγμένη και το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ φρέσκο και ικανοποιητικό.
2. Wednesday – Rat Saw God
Το Rat Saw God είναι ένα masterclass στο πώς πρέπει να εξελίσσεται ένα συγκρότημα. Παίρνοντας τα θεμελιώδη που σε καθιέρωσαν σε προηγούμενους δίσκους και βελτιώνοντάς τα με κάθε τρόπο. Το Rat Saw God είναι ένα σύνολο από ανέκδοτα που θυμίζουν τα εφηβικά σας χρόνια που ζείτε στη στιγμή και όχι στο μέλλον. Πραγματικά, είχα χρόνια να ακούσω έναν τέτοιο indie rock δίσκο. H τραγουδίστρια Karly Hartzman εκφράζει πως το χειρότερο μέρος της ενηλικίωσης δεν είναι ότι τα κόκκαλά της γίνονται πιο εύθραυστα ή ότι χάνει μερικούς από τους πιο στενούς της φίλους στο χρόνο, αλλά οι ευθύνες. Και νομίζω πως όλ@ μπορούμε να καταλάβουμε τι εννοεί.
3. Susanne Sundfør – blómi
Ερχόμενη από την Ισλανδία, η Susanne συνθέτει έναν πανέμορφο και στοχαστικό ambient δίσκο. Η ηχητική σχεδίαση και διαβάθμιση του στιλιζαρισμένου υλικού της είναι εξωπραγματική και η σύνθεση των τραγουδιών της θυμίζει άλλους Σκανδιναβικούς θρύλους, όπως η Bjork και οι Sigur Ros, ενώ παραμένει πιστή στα δικά της ηχητικά τοπία. Αυτός είναι ένας δίσκος στον οποίο πραγματικά μπορείς να χαθείς με το όμορφο μείγμα από folk, ambient και έντεχνα pop στοιχεία και σίγουρα θα επιστρέψουμε πολλές φορές μέχρι να τελειώσει το ’23.
4. Yaeji – With A Hammer
Το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο της Yaeji είναι μια σύγκρουση μεταξύ χάους και τάξης. Η χαλαρωτική φωνή της έρχεται ενάντια σε μερικά από τα πιο σκληρά, χαοτικά, ξέφρενα house beat, κάνοντας το With A Hammer να αγριεύει, ενώ κρατά τα “πόδια” του στο έδαφος. Η Yaeji παίζει με άνεση με τις δυνάμεις της και η ίδια με αυτήν την πρώτη γεύση θέτει τα στάνταρ της απίστευτα υψηλά. Προς το τέλος η λεπτεπίλεπτη αυτή ισορροπία διαταράσσεται, αλλά τα βασικά κομμάτια είναι φανταστικά hip house τραγούδια, που προέρχονται από μια από τις πιο ευλαβείς νέες φωνές της Ιαπωνίας.
5. Dødheimsgard – Black Medium Current
Αλλάζουμε κλίμα με τους Νορβηγούς Dødheimsgard, οι οποίοι κυκλοφόρησαν τον έκτο δίσκο τους. Πρόκειται για ένα avant-garde metal δίσκο που προσπαθεί, και πετυχαίνει, να συνδυάσει ορχηστρικούς και μεγάλους ήχους με ρίζες black metal. Η απίστευτη ατμόσφαιρα που δημιουργεί στο άκουσμά του, φέρνει στην επιφάνεια τρομερά συναισθήματα κατά την ακρόασή του. Θέλει υπομονή, καθώς στο απαίδευτο αυτί δεν μπορεί άμεσα να υπάρξει συνοχή, παρά μόνο θόρυβος. Ωστόσο, αξίζει τον κόπο και πρόκειται για κάτι πραγματικά καλοφτιαγμένο, όπου όλα ακούγονται επαγγελματικά φτιαγμένα και τίποτα δεν ακούγεται ουσιαστικά παράταιρο.
6. Kara Jackson – Why Does the Earth Give Us People to Love?
Ένας όμορφα εκτελεσμένος folk δίσκος που προκαλεί πραγματική έκπληξη με τη δημιουργικότητα και τη μοναδική αφήγηση. Είναι ξεκάθαρο ότι η Kara είναι μια ποιήτρια, ακόμη και από την αρχή του δίσκου. Το ποιητικό της υπόβαθρο καταφέρνει να προσελκύσει και ακόμη και το πιο δύσπιστο απέναντι στη folk μουσική κοινό, και αποτελεί μεγάλο σοκ όντως αν σκεφτείς το γεγονός ότι στη ροή του είναι αρκετά αργός. Ένα emotional rollercoaster, όπως λένε και στην Αμερική, και λαμβάνοντας επίσης υπόψη ότι αυτό είναι το ντεμπούτο της, ο δίσκος της μας φαίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακός.
7. Jessie Ware – That! Feels Good!
Η βασίλισσα της disco επέστρεψε και αντανακλά μία νέα και σύγχρονη εκδοχή της δεκαετίας του ’20. Αυτό το status της ως βασίλισσας της disco έμελλε να το επιβεβαιώσει με την κυκλοφορία του That! Feels Good! Ο πέμπτος δίσκος της Ware είναι συμπαγής, αποτελούμενος από δέκα ύμνους dance pop που αξίζουν τόσο τις πιο αριστοκρατικές αίθουσες δείπνου όσο και τα πιο κιτς bar. Η πιο πρόσφατη προσπάθεια της δεν είναι απλά η καλύτερή της μέχρι στιγμής, αλλά ξεπερνά τη δική της δισκογραφία και πιθανότατα θα θεωρηθεί βασικό στοιχείο της nu-disco. Ένα από τα καλύτερα δισκογραφικά αριστουργήματα ενός πολύπαθου και κορεσμένου είδους που θα αναπολείται για χρόνια.
8. JFDR – Museum
Ξανά Νορβηγία και αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με το avant-garde electro-folk Museum. Κομψός, ανάλαφρος και λεπτεπίλεπτος, ο δίσκος-όπερα της Ισλανδής πολυοργανίστριας και συνθέτη Jófríður Ákadóttir, θυμίζει αναμενόμενα και αυτή την Björk, από την οποία εμπνεύστηκε. Είναι μεγάλος ο αριθμός των κομψών και μινιμαλιστικά ηλεκτρονικών στοιχείων στο πνεύμα του Brian Eno και chamber-pop ή folk εμπνευσμένη από σύγχρονους ήρωες των ειδών. Το κύριο πλεονέκτημα αυτού του δίσκου είναι ότι, παρά την pop βάση του, ακούγεται περισσότερο σαν soundtrack, αρνούμενος εντελώς να ακολουθήσει τους κανόνες της pop.
9. The Tallest Man On Earth – Henry St.
Προσωπικά, δεν μου άρεσαν πολύ τα singles για το Henry St. κι έτσι ξεκίνησα το άκουσμά του με πολύ μεγάλη επιφύλαξη. Σε σύγκριση με άλλους δίσκους των Tallest Man on Earth, υπήρχαν πολλά πιο σύγχρονα στοιχεία παραγωγής και η πλήρης ενορχήστρωση του συγκροτήματος αλλάζει εντελώς τις προσδοκίες. Οι συνθέσεις του Kristian Matsson εξακολουθούν να διατηρούν τον φρέσκο αέρα τους, ενώ ο ίδιος αποπνέει αυτή την αύρα του κλασικού τραγουδοποιού.
10. Metallica – 72 Seasons
Φαντάσου να είσαι από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του πλανήτη και να σε ακούει κυριολεκτικά περίπου το 1/8 του πληθυσμού. Μπορείς άραγε να ευχαριστήσεις τόσο μεγάλο κομμάτι των ακροατών σου ομόφωνα με ό,τι κάνεις; Όχι, φυσικά. Φαντάσου επίσης να το κάνεις αυτό για πάνω από 40 χρόνια. Ακούστηκαν ΤΟΣΑ πολλά για αυτόν το δίσκο και όλοι οι ‘πρωτοδισκάκηδες’ έσπευσαν να κατακεραυνώσουν τους Metallica που δεν έφεραν ένα … And Justice for All 2.0 ή κάτι ανάλογο του Master of Puppets, μιας κι έγιναν viral λόγω Stranger Things τη χρονιά που πέρασε (πρόκειται για πραγματική επιχειρηματολογία που προσωπικά άκουσα ως υπεράσπιση της απογοήτευσης για το 72 Seasons). Μη μασάτε. Ο δίσκος είναι φρέσκος και έτοιμος να παιχτεί δυνατά στις αρένες.
1
