Βροχερός, σκοτεινός και κυκλοθυμικός ο μήνας που πέρασε. Ένα βήμα πριν το καλοκαίρι, o καιρός μάς κάνει να πιστεύουμε πως μεταφερθήκαμε στο φθινόπωρο και πλησιάζει ο χειμώνας. Αλλά δεν θα το αφήσουμε να μας επηρεάσει. Εμείς έχουμε μουσική, και μάλιστα πολύ καλή, με την οποία πορευθήκαμε και αυτόν το μήνα.
1.DRAIN – Living Proof
Το Living Proof είναι ζωντανή απόδειξη (sorry, δεν μπορούσα να αντισταθώ) ότι το hardcore είναι ζωντανό για τα καλά. Σε αυτόν το δίσκο φαίνεται πως έχει βρεθεί η φόρμουλα για να γίνουν πραγματικά διασκεδαστικά αυτά τα μουσικά crossovers. Η συνεργασία με το Shakewell είναι εκτός αντιληπτής πραγματικότητας και νιώθω σα να βρήκα το next best thing μετά τους Turnstile. Παίζει και διασκευή Descendants. Όλα υπέρ τους, δηλαδή.
2. Tinariwen – Amatssou
Να σας συστήσω τους Tinariwen, οι οποίοι με εξαιρετική μουσικότητα, συνδυάζουν την παραδοσιακή με τη δυτική μουσική με έναν πραγματικά αναζωογονητικό, συναρπαστικό αλλά και χαλαρό τρόπο. Η παραγωγή του δίσκου είναι για σεμινάριο, ενώ η ηχητική σύνθεση των φωνητικών είναι ιδιαίτερα ελκυστική, αναδεικνύοντας το μπάσο, τις κιθάρες και τα κρουστά πεντακάθαρα. Αξίζει μία ανασκαφή και στην υπόλοιπη δισκογραφία τους, οπότε ψάξτε εσείς μέχρι εγώ να βρω να κορνιζώσω το υπέροχο εξώφυλλο του Amatssou.
3. The Lemon Twigs – Everything Harmony
Χαίρομαι πολύ που έμαθα για αυτό το άλμπουμ και αυτό το συγκρότημα, γιατί εδώ έχουμε -τουλάχιστον για μένα- ένα πολύ υποτιμημένο στολίδι του 2023. Oι Lemon Twigs εμπνεύστηκαν πολύ από την pop-rock των ’60s και ’70s. Η ενορχήστρωση, οι φωνητικές αρμονίες τους, ακόμα και η φωνή του βασικού τραγουδιστή, θυμίζουν εξαιρετικά τους Beatles και τους Beach Boys και καθιστούν κατάλληλο το Everything Harmony για όσ@ λατρεύουν εκείνη την εποχή.
4. KAYTRAMINÉ – KAYTRAMINÉ
Το τέλειο μείγμα ενός από τους καλύτερους παραγωγούς της εποχής μας, του Kaytranada, δίπλα σε έναν rapper που είναι πάντα συνώνυμος με την καινοτομία, τον Aminé, δεν θα μπορούσε παρά να δημιουργήσει μια άκρως σαγηνευτική μουσική εμπειρία. Το KAYTRAMINÉ είναι ένα άλμπουμ που παρουσιάζει μια πολύ ενδιαφέρουσα ηχητική συνοχή, που κυμαίνεται από neo-soul έως R&B και hip hop και γνέφει στη δεκαετία του ’90. Η αισθητική και των δύο καλλιτεχνών γίνεται αισθητή και στα 11 κομμάτια και αναμφίβολα αξίζουν πολλά replays. Eλπίζουμε ότι αυτή η απίστευτη συνεργασία δεν είναι το τέλος.
5. Mandy, Indiana – i’ve seen a way
Κάπου στο Ηνωμένο Βασίλειο, ένα συγκρότημα, που πήρε το όνομά του από μια τυχαία πόλη στην Αμερική, μπορεί να δει το μέλλον. Τα οράματά τους δημιουργούν νυχτερινά τοπία του cyberpunk grunge. Το θράσος της σημερινής πραγματικότητας του Ηνωμένου Βασιλείου, αντικατοπτρίζεται σε ένα μέλλον που δεν έχει ακόμη έρθει. Ο ρυθμός δεν σταματά ποτέ να ακούγεται πάνω από το κρύο μητροπολιτικό τρόμο. Δεν ησυχάζουμε ποτέ σε αυτόν το δίσκο, και με το δίκιο μας άλλωστε. Ξεσπάμε.
6. Sqürl – Silver Haze
Το μεγάλο μουσικό δίδυμο των Jim Jarmusch και Carter Logan δημιουργεί ήχους με βαθιά υφή. Έχοντας πάντα αυτόν τον eerie χαρακτήρα στη μουσική τους, σαν να ακούμε μία ταινία, το ντουέτο ποτέ δεν παραλείπει να εκπλήσσει. Ο δίσκος εξυμνεί την ασάφεια και την αφαίρεση μέσω του ήχου. Εδώ, δίνουν μεγαλύτερη ποικιλία μεταξύ των τραγουδιών από τον τυπικό post-rock instrumental παραμορφωμένο ήχο, ενώ ταυτόχρονα το κινηματογραφικό στοιχείο δε λείπει. Jarmusch είναι αυτός.
7. Midwife & Vyva Melinkolya – Orbweaving
Θα ευχαριστώ τους Deafheaven για πολλά πράγματα στη ζωή μου. Δύο από αυτά είναι πως μου μαλάκωσαν το αυτί όσον αφορά το shoegaze και, το κυριότερο, ότι μου σύστησαν τους Midwife. Εδώ μαζί με τη Melinkolya, υπογράφουν ένα δίσκο πραγματικά όμορφο με χαρούμενο shoegaze αυτή τη φορά. Η μουσική κινείται με σταθερό, αργό ρυθμό, καθιστώντας εύκολο το να χαθείς στην ατμόσφαιρα. Πάμε για road trip και βάλτε Orbweaving.
8. billy woods, Kenny Segal – Maps
Ο billy woods είναι ένας δύσκολος καλλιτέχνης για μένα, πιθανώς λόγω του πόσο αφηρημένη και αργή είναι η μουσική του. Ωστόσο, αυτό το δισκογραφικό βήμα ήταν πραγματικά υπέροχο και με κράτησε ενθουσιασμένη σε όλη του τη διάρκεια. Η παραγωγή του Kenny Segal είναι τρελή και επαινεί πολύ καλά την παράδοση του billy. Επίσης τα ποικιλόμορφα χαρακτηριστικά το εμπόδισαν να “μπαγιατεύει”, κάτι που είναι ωραίο και ωφέλιμο να βλέπουμε μια στο τόσο.
9. Durand Jones – Wait Til I Get Over
Οι Durand Jones & The Indications έχουν ένα στυλ που είναι ζωντανό και κάνει το σώμα να κινείται μέσα από τη soul/funk. Στο solo ντεμπούτο του, o Jones ακολουθεί ένα ακόμα πιο παλιό στυλ και μας μεταφέρει και αυτός σε μία άλλη, μεταξένια εποχή. Είναι ωραίο να καταφέρνεις να φέρνεις ρουστίκ, προσεγμένες συνθέσεις στο προσκήνιο τόσο πετυχημένα, αποδεικνύοντας πως μπορεί να κάνει πετυχημένα μία solo καριέρα.
10. Sleep Token – Take Me Back To Eden
Τρεις δίσκους μετά και χωρίς να έχουμε ιδέα ποιοι κρύβονται κάτω από τις μάσκες, χωρίς δημόσιες εμφανίσεις πέραν των συναυλιών τους, ούτε καν μία συνέντευξη για δείγμα, το hype για τους Βρετανούς έφτασε κόκκινο. Ειδικά όταν μπήκε και το Tik Tok στο παιχνίδι. Έχει περάσει η σκέψη από το μυαλό μου ότι με τέτοια φωνή ίσως να πρόκειται για κάποιον μακρινό ξάδερφο του Hozier, αλλά υπερβολή. Τέλος πάντων, εδώ έχουμε την πιο βελτιωμένη έκδοση των Sleep Token, που αποτελείται αυστηρά από κομμάτια progressive metal/nu metal αναμεμειγμένα με pop, jazz και R&B στοιχεία και τα οποία έχουν τρελό replay value και αυτός ο λόγος της καθήλωσης όλων μαζί τους. The hype is real. Θα προτιμήσουμε να μην ακούσουμε τους Arctic Monkeys όταν διατείνονται και προστάζουν “Don’t believe the hype”.
