Το 2023 είναι ήδη εδώ και μαζί του έρχονται πολλές ταινίες, μερικές από τις οποίες ξεχωρίσαμε εδώ, και ανυπομονούμε να τις δούμε. Όσο περιμένουμε τις νέες κινηματογραφικές αφίξεις, είπαμε να ρίξουμε μια ματιά σε ταινίες που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία μέσα από μονολόγους που ξεχώρισαν και σημάδεψαν τους πρωταγωνιστές τους, αλλά και κάθε σινεφίλ.
*Disclaimer*: Ναι, ακολουθούν spoilers. Ναι, υπάρχουν και άλλοι, αλλά διάλεξα 10.
Ο Brad Pitt ως Jeffrey Goines στο Twelve Monkeys
Φαίνεται ότι ο χαρακτήρας του Pitt στο Twelve Monkeys βρίσκεται σε αέναη λειτουργία μονολόγου, προσθέτοντας απλώς στο μεγαλείο της ερμηνείας του. Ενώ βρισκόταν σε ψυχιατρικό ίδρυμα, οι περιπλανήσεις του με τον χαρακτήρα του Bruce Willis, James Cole, σχετικά με τη λαιμαργία και την υλιστική πλευρά της κοινωνίας, με τα έντονα κουνήματα και τα τσιμπούρια του, μας κάνουν να νιώθουμε ότι κατοικεί στην πραγματικότητα στο σώμα ενός τρελού. Ίσως τελικά και να συμβαίνει.
Ο Anthony Hopkins ως Dr. Hannibal Lecter στο The Silence of the Lambs
Εάν δεν σε πιάνει ανατριχίλα κάθε φορά που μιλάει ο Hopkins σε αυτή τη ταινία, τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να το προκαλέσει αυτό. Με μάτια που δεν ανοιγοκλείνουν ποτέ, ο Hopkins στριμώχνει μόνο με τα λόγια του την Jodie Foster συστήνοντας μια προσωπικότητα που δεν πρόκειται ποτέ να βαρεθείς να βλέπεις.
Ο Rutger Hauer ως Roy Batty στο Bladerunner
Αυτός είναι ένας από εκείνους τους μονολόγους που έχουν τη δύναμη να σε μεταφέρουν σε ένα μέρος πιο μεγαλειώδες από οτιδήποτε θα μπορούσε να παρουσιαστεί στην οθόνη. Με την τόσο γεμάτη σκοπιμότητα και ρυθμική απόγνωση στις τελευταίες στιγμές του, ο Batty μάς λέει πως «όλες αυτές οι αναμνήσεις θα χαθούν στο χρόνο, σαν δάκρυα στη βροχή». Και κάπως καταλήγεις να τον συμπαθείς.
Ο Samuel L. Jackson ως Jules Winnfield στο Pulp Fiction
“Ezekiel 25:17…” μη τα γράψω όλα. Μια προσευχή που, λίγο πριν φύγει το επόμενο θύμα από τη σφαίρα του Jules, έχει στιγματίσει όχι μόνο την ταινία, αλλά και τον ίδιο τον χαρακτήρα. Με οδηγό τη δικαιοσύνη, παραθέτει ένα μέρος από τη Βίβλο, αποδίδοντας την τιμωρία που αρμόζει στον εκάστοτε εχθρό του. Εάν για κάτι θυμόμαστε αυτόν τον χαρακτήρα είναι αυτός ο μονόλογος. Εντάξει, και το «English, motherfucker, do you speak it?» που θα μπορούσε, αν έπαιζε σε λούπα, να θεωρείται ο καλύτερος μονόλογος της ταινίας.
Ο Laurence Fishburne ως Morpheus στο The Matrix
Ο μονόλογος του Fishburne βοηθά στην ανάδειξη του τεράστιου φωνητικού ελέγχου και της επιβλητικότητας του, καθώς λέει στον Neo την αλήθεια. Συσχετίζοντας το ταξίδι του Neo στην Αλίκη που κατεβαίνει από την τρύπα του κουνελιού, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει περίπλοκα συναισθήματα: διασκέδαση με τον σκεπτικισμό του Neo, επίγνωση του παραλογισμού και, ωστόσο, μια θεμελιωμένη, σαφή και αποφασιστική στάση που προέρχεται από την αδιάκοπη αντιμετώπιση της σκληρής πραγματικότητας. Σίγουρα, ένα σημείο καμπής για την ταινία, και ένας μονόλογος-conversation starter μέχρι και σήμερα.
Ο Charlie Chaplin ως Hynkel στο The Great Dictator
Είναι δύσκολο να σκεφτείς μια καλύτερη ομιλία από αυτήν, καθώς συμπυκνώνει τέλεια το ελπιδοφόρο πνεύμα της ταινίας, ενώ παράλληλα κάνει μια σημαντική πολιτική δήλωση. Ο διάσημος μονόλογος έρχεται στο τέλος, καθώς ο Κουρέας κάνει έναν παθιασμένο λόγο στο κοινό. Προτρέπει τους στρατιώτες να ξεσηκωθούν και να αψηφήσουν τα αφεντικά τους, τους ανθρώπους του κόσμου να αγκαλιάσουν την καλοσύνη, αντί για το μίσος και εκείνους που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σκλαβωμένοι να έχουν ελπίδα. Το γεγονός ότι η ταινία κυκλοφόρησε το 1940 – αφού οι Ναζί είχαν ήδη ανεβεί στην εξουσία – κάνει αυτή τη σκηνή ακόμα πιο εντυπωσιακή, αλλά το μήνυμα του Chaplin είναι εξίσου σημαντικό σήμερα όπως και τότε.
Η Liv Ullmann ως Eva στο Autumn Sonata
Η Φθινοπωρινή Σονάτα του Ingmar Bergman είναι μια από τις πιο συναισθηματικές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Υπάρχουν λίγες καλύτερες ερμηνείες στην ιστορία του κινηματογράφου από αυτή της Ullmann. Η ταινία διαδραματίζεται σε μια μέρα και ακολουθεί μια μητέρα η οποία ξανασμίγει με την κόρη της, μετά από επτά χρόνια. Η αντιπαράθεσή τους έρχεται σε έξαρση αργά το βράδυ, όταν η Eva τελικά ξεσπά σε έναν μονόλογο που δείχνει πόσο πολύ έχει πληγωθεί από τη μητέρα της. Ξεκινά θυμωμένη και παθιασμένη, εξηγώντας στη μητέρα της πώς η παραμέληση και η συναισθηματική κακοποίηση κατέστρεψαν τη ζωή της.
Ο Harry Dean Stanton ως Travis Henderson στο Paris, Texas
Το Paris, Texas κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το 1984, και αυτή η σκηνή είναι πιθανότατα ένας τεράστιος λόγος. Ένας αργόσυρτος μονόλογος γεμάτος παραίτηση και λύπη, σε μια στιγμή που ο Travis περιγράφει στη πρώην γυναίκα του όλη τους την ιστορία και εκείνη σιγά σιγά συνειδητοποιεί πως είναι μέρος αυτής, μέχρι να γίνουν ένα.
Η Saoirse Ronan ως Jo March στο Little Women
Σε αυτή τη σκηνή, και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η Ronan περιέγραψε όλα όσα σκέφτεται κάθε σύγχρονη γυναίκα του 21ου αιώνα, με τόση ένταση όση χρειάζεται και χωρίς κανέναν περιττό μελοδραματισμό. Σε μια ταινία εποχής – ωδή στην γυναικεία χειραφέτηση, η Ronan γίνεται η φωνή των γυναικών με φιλοδοξίες και όνειρα, που μπορεί μερικές φορές να νιώθουν μόνες, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι ποτέ.
Ο Michael Stuhlbarg ως Mr. Perlman στο Call Me By Your Name
Αυτό. Τίποτα άλλο.
