Συντάκτρια: Χριστίνα Χαλκιά
Τι αξίζει ο κόσμος χωρίς μια πυρκαγιά;
Μια ερώτηση που αργά ή γρήγορα θα ταλανίσει κάθε ψυχή που πόνεσε από έρωτα και κάθε κορμί που ζωντάνεψε και μετά από λίγο πέθανε στο πέρασμά του. Η νέα παραγωγή του ΚΘΒΕ, ήρθε να θέσει αναπάντητα στο χρόνο ερωτήματα.
Υπόθεση
Και τι είναι έρωτας; Σε ένα χωριό της Κρήτης, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, τέσσερις άνθρωποι αναζητούν την απάντηση. Ένα νέο αγόρι, που ερωτεύεται για πρώτη φορά με την ορμή, τη λαχτάρα και τον άκρατο ενθουσιασμό της πρώτης αγάπης, όχι ένα κορίτσι αλλά μια γυναίκα. Μια μάνα, που αρνείται να δεχτεί αυτήν την αγάπη κι ένας άντρας, με τον οποίο η ίδια της βιώνει τον απαγορευμένο έρωτα. Πρόκειται για ένα έργο του Άκη Δήμου βασισμένο στην Πρώτη Αγάπη του Ιωάννη Κονδυλάκη.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Το κείμενο είναι γραμμένο σε ποιητικό λόγο, ίσως δηλαδή στον καταλληλότερο για την απόδοση του έρωτα. Όχι όμως δοσμένο απρόσιτα, αλλά με έναν πιο σύγχρονο τρόπο, που μέσα από τον προφορικό λόγο και τη σκηνοθεσία του Πάνου Δεληνικόπουλου, καταφέρνει να παρασύρει και εκείνον τον θεατή, που η ποίηση ηχούσε αρχικά ανοίκεια στα αυτιά του. Ο σύγχρονος χαρακτήρας και η διαχρονικότητα, που έτσι κι αλλιώς διακρίνουν το θέμα το έργου, εντείνονται κατά τη γνώμη μου στην παράσταση, με μια όμορφη αντίστιξη ανάμεσα στον ποιητικό λόγο και τα σύγχρονα μουσικά κομμάτια που τον συνοδεύουν.
Τέσσερις χαρακτήρες ενώνονται κάτω από την ίδια καταιγίδα. Τέσσερις ηθοποιοί καταφέρνουν και μεταφέρουν την οδύνη και την αρρώστια της ψυχής και του κορμιού και σου κινούν την περιέργεια να δεις κι άλλα από αυτούς τους ήρωες, θέλοντας να μάθεις την ιστορία τους, τη συνέχειά τους. Aλλά μάλλον, αυτά θα πρέπει να τα φανταστείς.
Τα σκηνικά λιτά, ουδέτερα, διαμορφωμένα ούτως ώστε να αντιλαμβάνεσαι την τοποθέτηση του έργου στη φύση με μια απλότητα. Η ουδετερότητα αυτή με έκανε να φανταστώ τις δύο πλευρές του έρωτα: από τη μία αυτή που είναι ορμητική, ανθισμένη και γεμάτη χρώμα στην αρχή και από την άλλη αυτή της απελπισίας, του πόνου και της ερημιάς στην οποία καταλήγει. Πώς η νεότητα από χειμαρρώδες ποτάμι καταλήγει αργότερα γκρεμισμένο γεφύρι;
Κάπου εδώ θα κλείσω διερωτώμενη: Εσύ, “τ’ αγαπάς τα ανήμερα που μέσα σου φωλιάζουν;”
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Πάνος Δεληνικόπουλος
Σκηνικά – Κοστούμια: Φανή Σκουλικίδη Μπουκουβάλα
Φωτισμοί: Ελένη Χούμου
Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Καλογηρά
Βοηθοί σκηνοθέτη:
Κατερίνα Λιάτσου (Α’)
Μαρία Χριστοφίδου (Β’)
Λυδία Ζαχαράκη (Γ’)
Φωτογράφιση παράστασης: Τάσος Θώμογλου
Οργάνωση παραγωγής: Marleen Verschureen
Παίζουν: Μομώ Βλάχου (Βαγγελιώ), Γιώργος Κολοβός (Άντρας), Κωνσταντίνος Λιάρος (Γιώργης), Μαρία Τσιμά (Μάνα)
Παραστάσεις: Τετάρτη 18:00, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 21:00, Κυριακή 19:00, στο Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών
Με τη χορηγία του ΚΘΒΕ
