Συντάκτης: Χρήστος Χριστακίδης
Οι εξαφανίσεις παιδιών στη μικρή πόλη του Ντέρι, τραβάνε την προσοχή μια παρέας εφήβων, που θέλοντας να εξιχνιάσει το μυστήριο θα έρθει αντιμέτωπη με τους χειρότερους φόβους της και έναν μοχθηρό κλόουν, τον Πένιγουαϊζ.
Έφτασε ο Οκτώβρης. Το καλοκαίρι έχει ξεχαστεί προ πολλού, η πόλη επέστρεψε στους κανονικούς της ρυθμούς, τελείωσαν οι εξεταστικές και τα θερινά σινεμά σιγά σιγά κλείνουν. Ήρθε αυτή η στιγμή του χρόνου που αν βάλεις ζακέτα θα σκάσεις και αν δεν βάλεις θα αρρωστήσεις. Το φθινόπωρο λοιπόν έφτασε και μαζί του και η πρώτη ταινία της -πολύ γεμάτης φέτος- φθινοπωρινής σεζόν, που περίμενες εδώ και πολύ καιρό.
Όλο το καλοκαίρι έβλεπες και άκουγες παντού για το IT. Στα social media, στη τηλεόραση, από κάποιον φίλο σου που ανυπομονούσε να το δει ή σε κάποιο τρέιλερ στο σινεμά. Επιτέλους λοιπόν το remake της μίνι σειράς τρόμου του 1990 που έκανε πολύ κόσμο να αποφεύγει να πηγαίνει στο τσίρκο και σε παιδικά πάρτι, έφτασε και στην Ελλάδα, και πιστέψτε με, άξιζε η αναμονή. Εικοσι επτά χρόνια μετά τη μεταφορά του μυθιστορήματος του Στίβεν Κινγκ στη μικρή οθόνη από τον Τόμι Λι Γουάλας, έρχεται μία πιο σύγχρονη βερσιόν της ιστορίας για να δημιουργήσει τη φοβία για τους φρικιαστικούς κλόουν που δεν είχε προλάβει να αναπτυχθεί στη νέα γενιά.
Πλοκή
Με τον “πρωτάρη” σκηνοθέτη Αντι Μουσκιέτι (Mama, 2013) στο τιμόνι της, η ταινία διαδραματίζεται αυτή τη φορά το 1988, και όχι στα 50s όπως η σειρά, και μας γνωρίζει μία παρέα παιδιών από το Ντέρι, στο Μέιν της Αμερικής, που αυτοαποκαλούνται “Losers Club”. Η μυστηριώδης εξαφάνιση του μικρού αδερφού ενός μέλους της παρέας μια βροχερή ημέρα, ωθεί τη παρέα να ερευνήσει την εξαφάνιση αυτού αλλά και τις εξαφανίσεις άλλων παιδιών που προκύπτουν καθώς περνάει ο καιρός. Δεν θα αργήσουν όμως να καταλάβουν ότι το Ντέρι δεν είναι μια πόλη όπως όλες οι άλλες και ότι κάτι κακό κυριεύει την πόλη και προκαλεί ατυχήματα και συμφορές ανά τους αιώνες. Τότε θα έρθουν και οι επτά αντιμέτωποι με τους χειρότερους φόβους τους και έναν φρικιαστικό κλόουν που τους προσκαλεί με το καλό ή με το κακό, να τον συνοδεύσουν στους σκοτεινούς υπονόμους της πόλης και να “επιπλεύσουν” μαζί του.
Πρώτα Σχόλια
Η ταινία σου δίνει να καταλάβεις ότι δεν αστειεύεται από το πρώτο μισάωρο. Σου προκαλεί αγωνία, τρόμο, ανησυχία, συγκίνηση και -απροσδόκητα πολύ- γέλιο. Δεν μπορείς να γυρίσεις το βλέμμα σου ούτε στιγμή και δεν βαριέσαι σε κανένα δευτερόλεπτο από τα 135 λεπτά της. Όσον αφορά τον τρόμο και την αγωνία τα εύσημα σίγουρα αρχικά πηγαίνουν στον Μουσκιέτι. Παρά τις γεμάτες CGI σκηνές, η σκηνοθετική του άποψη, η χρήση και η κίνηση της κάμερας και οι πολύ όμορφες εναλλαγές των καρέ -ειδικά στις τρομακτικές σκηνές- όχι μόνο δεν μένουν απαρατήρητα αλλά μπορούν να χαρακτηριστούν και ως άρτια.
Μπορεί κάποιος να πει ότι η χρήση του κλόουν ήταν αλόγιστη και οι σκηνές με αυτόν να γελάει, να φωνάζει, να καταβροχθίζει και να τρομάζει ήταν τραβηγμένες από τα μαλλιά. Όποιος όμως και αν ήταν στη καρέκλα του σκηνοθέτη δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, γιατί δεν θα ήθελε να στερήσει από το κοινό ούτε δευτερόλεπτο από την ασύλληπτη ερμηνεία του Μπιλ Σκάρσγκαρντ (γιο του Στέλαν Σκάρσγκαρντ) ως Πένιγουαϊζ.
Σύγκριση
Ο 25χρονος νεαρός Σουηδός είχε βαρύ φορτίο στους ώμους του, καθώς έπρεπε η ερμηνεία του να φανεί αντάξια αυτής του εμβληματικού Τιμ Κάρι ως Πένιγουαϊζ το 1990. Και τα κατάφερε με το παραπάνω, δίνοντας μας μια διαφορετική και ακόμα μια μοχθηρή ματιά στο Αυτό, παίρνοντας στοιχεία από τον προκάτοχο του αλλά συμπληρώνοντας και πολλά δικά του, όπως το μοναδικό και “τζοκερικό” τσιριχτό του γέλιο. Η ερμηνεία του σίγουρα θα μείνει ως μία από τις πιο φρικιαστικές και θα προκαλεί εφιάλτες σε παιδιά και μεγάλους για πολλά χρόνια.
Το μόνο δυστυχώς που αξίζει να θυμάσαι από τη σειρά του 1990 ήταν η ερμηνεία του Τιμ Κάρι. Οι υπόλοιπες ερμηνείες, μικρών και μεγάλων, ήταν άχρωμες, άοσμες και κυρίως αφύσικες. Αυτή είναι μία από τις διαφορές στο φετινό ΙΤ. Το εξαιρετικό κάστινγκ δεν σταμάτησε στον Σκάρσγκαρντ καθώς οι επτά μικροί πρωταγωνιστές μας -με εξαίρεση ίσως έναν- έκλεψαν αρκετή από τη λάμψη του Πένιγουαϊζ. Με λίγο πιο πρωταγωνιστικούς ρόλους να είναι αυτοί του Τζέιντεν Λιμπέρερ ως Μπιλ και του Φιν Γούλφχαρντ (Stranger Things) ως Ρίτσι, οι “losers” ‘όχι μόνο δεν έχασαν την προσοχή μας κατά τη διάρκεια της ταινίας, αλλά μας τραβούσαν όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον με τις πολύ όμορφες ερμηνείες τους και τους φόβους που προσπαθούσαν να ξεπεράσουν.
Συνεπώς
Η ταινία παρουσιάζει μία κοινωνία η οποία καταπιέζει με κάθε τρόπο τους εφήβους της. Από την σεξουαλική κακοποίηση, μέχρι τον φυλετικό ρατσισμό και από τη θρησκοληψία έως την υπερπροστασία των γονέων. Αυτούς τους φόβους προσπαθούν να ξεπεράσουν οι ήρωες μας, με μία αλτρουιστική γενναιότητα που βασίζεται στην έλλειψη της αίσθησης του κινδύνου αλλά και με πολύ χιούμορ.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά το τέλος της προβολής θα είσαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα μιας εξαιρετικά ατμοσφαιρικής ταινίας τρόμου, αλλά και ενθουσιασμένος με την αφήγηση μιας πολύ ενδιαφέρουσας ιστορίας. Αν δεν σου έφτασε και ανυπομονείς για τη συνέχεια, θα κάνεις λίγη υπομονή μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2019.
Καλή Προβολή!
0
