Συντάκτρια: Δανάη Τσατσάνη
Tο αποκούμπι της σιωπής. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, μερικές φορές ακόμα και ολόκληρα λεπτά, που μοιράζεσαι με κάποιον στο ρου μιας συζήτησης, μιας βόλτας, ενός καφέ (γκούχου γκούχου σπιτικής λεμονάδας). Λυτρωτικά, αγχολυτικά και απαραίτητα για κάποιους. Αμήχανα, αγχώδη και απευκταία για άλλους. Το μεσοδιάστημα αυτό του χρόνου, κατά το οποίο τα στόματα παύουν και τη θέση τους παίρνουν τα μάτια.
Ξεκινάς να παρατηρείς ενδελεχώς το συνομιλητή σου. Το βλέμμα από το γύρω περιβάλλον περιορίζεται αρχικά στο σώμα, τυχόν κινήσεις χεριών και ποδιών, και κορυφώνεται στο πρόσωπο. Ψάχνεις να βρεις με το ζήλο εμμονικού ντεντέκτιβ ένα στοιχείο, κάτι, οτιδήποτε, που κάπως θα ‘’προδώσει’’ και θα σου φανερώσει σκέψεις και αισθήματα. Το κυνήγι συνεχίζεται μέχρις ότου τα βλέμματα συναντηθούν. Η ταινία εκεί έχει ήδη τελειώσει και οι τίτλοι τέλους έχουν αρχίσει να πέφτουν στη μαύρη οθόνη.
Βλέπεις, είμαι από αυτούς που πιστεύουν πολύ στο βλέμμα και την ανθρώπινη ματιά. Αγαπώ τα μάτια και το ανθρώπινο βλέμμα και νιώθω συχνά ότι μπορώ να διαβάσω και να μιλήσω μόνο με αυτό. Θυμάμαι ακόμα βλέμματα αγάπης, πάθους, κεκαλυμμένου και ανεκπλήρωτου για πάντα έρωτα. Βλέμματα τρυφερά, στοργικά, αποδοκιμαστικά, όλο νόημα… Βλέμματα βαθιά ανθρώπινα και ειλικρινή.
Αυτό είναι υποθέτω που με κατατάσσει στην πρώτη μερίδα ανθρώπων, αυτών δηλαδή που όχι μόνο δε φοβούνται αλλά συχνά αποζητάνε ένα τέτοιο βλέμμα. Γυμνό, μινιμαλιστικό- σουηδικό αν θέλεις- ούτε στο ελάχιστο διανθισμένο με λέξεις, κινήσεις, εκφράσεις και άλλες χειρονομίες. Ένα βλέμμα πέρα για πέρα αθόρυβο, ήσυχο και ταυτόχρονα εκκωφαντικά δυνατό και πολύσημο. Έναν θόρυβο μεσ’ στην απόλυτη ησυχία.
