Πειραματική θεατρική ομάδα Ντόμινο. Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας

Συντάκτρια: Σπαθάρη Μαρία

Μια νέα ομάδα συστήνεται στο κοινό της Θεσσαλονίκης. Μια ομάδα φρέσκια με πολλές ιδέες και όρεξη για έρευνα και πειραματισμό στις θεατρικές δομές. Το όνομά αυτής; Πειραματική θεατρική ομάδα Ντόμινο. Βρεθήκαμε λοιπόν με τον ιδρυτή και σκηνοθέτη αυτής της ομάδας τον Μάριο Κωνσταντίνου.
Ο Μάριος κατάγεται από την Λεμεσό της Κύπρου και είναι απόφοιτος του τμήματος θεάτρου του ΑΠΘ. Επίσης υπήρξε και φοιτητής της δραματικής σχολής του Ανδρέα Βουτσινά, όπου σήμερα εργάζεται. Έχει ασχοληθεί με την δραματολογία, την υποκριτική, το θεατρο, τα παιδαγωγικά και τώρα θα ανεβάσει “Τον αγαπητικό της Βοσκοπούλας”, στο θέατρο Σοφούλη με την πειραματική θεατρική ομάδα Ντόμινο. Παράλληλα, συμμετέχει και ως ηθοποιός στην παράσταση Υπέρ Κλυταιμνήστρας της Δήμητρας Μήττα σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή και στην STRING-Λα, σε σκηνοθεσία Λένας Πετροπούλου.
Θα σας παραθέσω λοιπόν ένα κομμάτι της συζήτησής μας σχετικά με την παράσταση που θα ανέβει στις 24 Νοεμβρίου στο θέατρο Σοφούλη.

Η ομάδα

Η Πειραματική θεατρική ομάδα Ντόμινο είναι κάτι καινούργιο στην ουσία και βασικά δημιουργήθηκε από την δική μου ανάγκη να ανεβάσω αυτό το έργο. Βαπτίστηκε πειραματική, γιατί ακριβώς πιστεύω ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε παιδεία να παίζουμε με τις αισθητικές και τις τάσεις του θεάτρου. Και –κακά τα ψέματα- δεν είμαστε γνώστες αυτών των αισθητικών. Οπότε, εγώ βάφτισα αυτή την ομάδα πειραματική για να δοκιμάσω αυτές τις φόρμες. Έτσι, αυτή η ομάδα άρχισε να δοκιμάζει πράγματα ασύνδετα μεταξύ τους, που δεν κολλούσανε αλλά ψάχναμε τρόπους, αν θέλεις, να τα κολλήσουμε.
Η ομάδα είναι πέντε άτομα, είναι τα πρώτα μέλη και είναι όλοι από την σχολή του Ανδρέα Βουτσινά.

Η διαδικασία

Ξεκινήσαμε πρόβες τον Αύγουστο, και κάνουμε μέχρι και σήμερα. Αρχικά πειραματιστήκαμε με τις χειρονομίες. Δεν ήθελα με τίποτα να ανεβάσω αυτό το έργο ρεαλιστικά. Δηλαδή, δεν ήθελα να βάλω στην σκηνή βοσκούς και βοσκοπούλες με τις γλίτσες και τα τσεμπέρια. Πρώτον, γιατί το έχουμε ξαναδεί και δεύτερον, γιατί δεν μου ταίριαζε και δεν ταίριαζε και στην ομάδα που βαπτιζότανε πειραματική. Οπότε, το ανέβασμα είναι πάρα πολύ λιτό. Επηρεάστηκα πάρα πολύ από την μέθοδο του Chekhov, του Michael Chekhov, με τις χειρονομίες , τις ψυχικές χειρονομίες, τις λεγόμενες. Επομένως, πειραματίστηκα πάνω αυτές και με βάση τις δικές μου γνώσεις έφτιαξα, σε παρά πολλά εισαγωγικά, μια δική μου μέθοδο και την χρησιμοποιήσαμε στην υποκριτική των παιδιών όσον αφορά το συναίσθημα. Δεν ταυτίζεται ο ηθοποιός με τους ρόλους αλλά μέσω τις χειρονομίας η οποία δηλώνει το συναίσθημα.

Κάποιος που δεν είναι εξοικειωμένος όμως με αυτές τις τεχνικές ως θεατής, θα μπορέσει πιστεύεις να ακολουθήσει την ροή της παράστασης;

Νομίζω ότι θα μπορεί γιατί είναι πάρα πολύ απλή η μέθοδος. Δηλαδή, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σώμα ηθοποιού, το οποίο απλά με μια θεματική παλέτα γκρι που έχουν όλοι οι ηθοποιοί απλά επιλέγει ένα στοιχείο της φορεσιάς, το φοράει και με την χειρονομία , με όποια χειρονομία, δηλώνει αυτό που είναι.

Η μέθοδος είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει να έρχεται στους σκηνοθέτες αφού έχουν κάνει κάποια πράγματα είπες πριν ότι όλο αυτό το κουβαλάς καιρό μέσα σου. Εσύ δηλαδή αυτήν την μέθοδο την δουλεύεις καιρό;

Κουβαλάω το κείμενο μέσα μου, τη μέθοδο όχι. Η μέθοδος αυτή είναι κάτι το οποίο με βοηθούσε εμένα ως ηθοποιό. Και δεν έχω αξιοποιήσει τη μέθοδο του Chekhov εκατό τις εκατό. Έχω αξιοποιήσει ένα 20 -30 τις εκατό, που είναι η χειρονομία. Ας πούμε, η μέθοδος του Chekhov έχει πολύ περισσότερα πράγματα από αυτό που θα δείξω εγώ στην παράσταση. Όποτε, πήρα αυτό το ποσοστό και πρόσθεσα το προσωπικό μου στίγμα.
Όσον αφορά τα στοιχεία από άλλες μεθόδους είμαι πολύ πιστός σε αυτό το κομμάτι του Chekhov. Χειρονομία και ουδέτερο σώμα. Παρόλα αυτά έχω βάλει και άλλα πράγματα τα όποια όμως δεν μπορείς να τα βαπτίσεις άλλη αισθητική. Έμεινα λοιπόν πιστός στην ψυχική χειρονομία, είδα πού με πήγε και μέσω της δικής μου αντίληψης, έφτιαξα έναν κόσμο.

Μουσική: Έχεις κρατήσει τον στίχο , τι άλλο έχει γίνει όσον αφορά την μουσική της παράστασης;

Α, τώρα με ρωτάς για κάτι, στο οποίο πήγα κόντρα, επίσης! Στο έργο έχει πολλά τραγούδια και έχει πολλές σκηνές με νταούλια, με φαγοπότια, με καβγάδες στην πλατεία κτλ. Λοιπόν, εγώ αφαίρεσα όλα τα γλέντια. Είναι πολύ παράτολμο, γιατί στο έργο γίνονται δυο γάμοι. Αυτό περιμένεις να δεις. Αλλά έχει σημασία, θα καταλάβεις γιατί το κάνω. Τα τραγούδια είναι αυτούσια. Η Ελένη η Βουγιατζή που παίζει και στην παράστασή μας έχει και την επιμέλεια αυτών των τραγουδιών, γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει σωσμένη η μελωδία των τραγουδιών από τότε. Έχει μείνει το γνωστό «μια βοσκοπούλα αγάπησα». Αυτό είναι το μόνο που κράτησα. Κράτησα την μελωδία γιατί το ξέρουμε όλοι. Όλα τα υπόλοιπα τραγούδια είναι έμπνευση της Ελένης Βουγιατζή.

Που εστιάζει η παράσταση;

Θα σου απαντήσω διακριτικά, για να υπάρχει αυτό το ξάφνιασμα, αυτή είναι και η νοστιμιά της σκηνοθεσίας άλλωστε. Εστιάζω πάρα πολύ καθαρά και φαίνεται πάρα πολύ από την φράση που αναφέρεται στο δελτίο τύπου μας «Όλα οδηγούν στο happy end αλλά, ίσως πάντα κάτι μένει μετά την ρήξη». Ρήξη στο έργο φαινομενικά δεν έχουμε πουθενά. Αν λάβουμε υπ’ όψιν μας λοιπόν ότι ένα κορίτσι αγαπάει ένα φτωχό αγόρι, το οποίο δεν αγαπάει η μάνα του κοριτσιού και δεν τη θέλει για την κόρη της. Πώς αντιδρά αυτό το πλάσμα -σήμερα όμως- σε αυτήν τη μάνα, η οποία τα κάνει όλα από αγάπη; Πως αντιδράει αυτό το κορίτσι σε αυτήν τη μαμά που, έστω για λίγα λεπτά, για λίγες μέρες ή λίγες βδομάδες κρατάει αυτό το μυστικό;