Συντάκτης: Γρυλλάκης Νίκος
Φωτογράφος: Ορφέας Χωρινόπουλος
Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής και η Λίλα Μπακλέση είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα ανθρώπων του θεάτρου μας που δημιουργούν όμορφες παραστάσεις μπολιασμένες με έμπνευση, ομορφιά και όνειρο. Ίσως με διαφορετικές πορείες στο χώρο, με κοινή συνισταμένη όμως την ειλικρίνειά τους απέναντι σε αυτό που κάνουν, οι δύο ηθοποιοί ένωσαν τις δυνάμεις τους υπό την προστασία της συγγραφικής πένας του Τηλέμαχου Τσαρδάκα και τόλμησαν να ονειρευτούν κάτω από καλοκαιρινούς έναστρους ουρανούς, να φέρουν επί σκηνής εφηβικούς απραγματοποίητους έρωτες και με νοσταλγία και ευαισθησία να συγκινήσουν και να συγκινηθούν.
Με μεγάλη χαρά το TFC Magazine τους συνάντησε στο Θέατρο Αυλαία λίγη ώρα πριν ανέβουν στη σκηνή και μίλησε μαζί τους για τη δύναμη του απραγματοποίητου, για το συναίσθημα του έρωτα, για την τάση των ανθρώπων να σκαλίζουν το παρελθόν αλλά και για τα όνειρα που κάνουν οι ίδιοι κάτω από τα αστέρια. Μια συζήτηση με πολύ χιούμορ και γεμάτη όνειρα και έρωτα, όπως και η παράσταση!
Συνέντευξη
Τι έκανε τον κόσμο να αγαπήσει τόσο πολύ την ιδιαίτερη ιστορία των «Κάτω απ’ τα αστέρια»;
(Λίλα) Κάποια κομμάτια των εαυτών των θεατών ταυτίζονται με τη Μένια και τον Νικολή. Βρίσκουν κομμάτια με τα οποία ταυτίζονται και στους δύο. Είναι εύκολο να βρεις κάτι από σένα μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους. Όταν τελειώνει η παράσταση πολλοί μιλούν για το ποιος είχε δίκιο και συζητούν για το με ποιον ταυτίστηκαν πιο πολύ.
Συνδεθήκατε με τους χαρακτήρες που υποδύεστε; Βλέπετε στοιχεία από τον εαυτό σας μέσα σε αυτούς; Τους βρίσκετε λάθη;
(Κωνσταντίνος) Βλέποντας κάποιος την παράσταση καταλαβαίνει ότι είναι αδύνατο να μην συνδεθείς με τους χαρακτήρες ακόμη και αν δεν έχεις καμία σχέση μαζί τους ως προσωπικότητα. Εμείς τυχαίνει και να έχουμε κάποιες συγκλίσεις με τους χαρακτήρες. Ακόμη και να μην έχεις όμως κοινά, συνδέεσαι με μια ιστορία που περιγράφει έναν έρωτα στον οποίο κάτι πήγε καλά, κάτι όχι. Δύο άνθρωποι που ερωτεύτηκαν σε ένα νησί ανάμεσα σε κοχύλια και βότσαλα και πήγαν βόλτες πάνω σε μηχανάκια. Είναι τόσο ελληνικό αυτό, τόσο καταγεγραμμένο στο DNA μας που δεν γίνεται να μην βρεις επαφή.
Έχετε και σεις παρόμοια ανοιχτά μέτωπα με το παρελθόν σας, κεφάλαια που δεν έχουν κλείσει ακόμη;
(Λίλα) Δεν απαντάω σε τέτοιες ερωτήσεις καταλαβαίνεις! (Γέλιο).
(Κωνσταντίνος) Τι να πεις καλέ, θα μας βάλουν φυλακή, ειδικά στη Θεσσαλονίκη! (Γέλιο) Κοίταξε να δεις, το να επιστρέφουμε ξανά και ξανά στο παρελθόν είναι γενικά ένα θέμα το οποίο σε πολλούς από εμάς δημιουργεί μια ηδονή. Να ακούμε ένα τραγούδι και να βουρκώνουμε για κάποιον που έφυγε από τη ζωή μας. Νομίζω ότι και αυτό είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα, αυτός ο νταλκάς. Είναι ασφαλές που και που να πονάμε με το παρελθόν.
(Λίλα) Εγώ δεν είμαι έτσι. Κάποια πράγματα κλείνουν. Τον νταλκά μπορώ όμως να τον καταλάβω.
Άρα είναι και πιο έντονος ο ανεκπλήρωτος έρωτας;
(Κωνσταντίνος) Μπορεί αλλά δεν είναι αλήθεια όμως. Εδώ συναντιόμαστε απόλυτα με τη Λίλα.
(Λίλα) Δεν είναι αλήθεια, παιδιά! Το θέμα είναι να το ζούμε.
Πώς θυμάστε τα δικά σας εφηβικά καλοκαίρια; Ήταν λίγο σαν της Μένιας και του Νικολή;
(Λίλα) Τα δικά μου καλοκαίρια ήταν στο χωριό μου που είναι στην Ορεινή Φωκίδα οπότε δεν είχα κοχύλια! (Γέλιο). Είχα ορειβασία και δέντρα…
(Κωνσταντίνος) Ποτάμια δεν είχατε εκεί;
(Λίλα) Είχαμε τα ποτάμια μας, φυσικά! (Γέλιο). Αλλά δεν νομίζω ότι εγώ έχω τόσα κοινά με την Μένια και τον Νικολή.
(Κωνσταντίνος) Εγώ νησιώτης είμαι οπότε καταλαβαίνεις!
Θεωρείτε ότι είναι η τάση μας να βάζουμε τον έρωτα πάνω απ’ όλα που έκανε και το κοινό να ερωτευτεί την παράσταση;
(Λίλα) Νομίζω ότι πολλούς τους έχει φέρει και σε αμηχανία. Κάποιοι μπορούν να μπουν μέσα σε όλο αυτό που συμβαίνει αλλά είναι άλλοι που είναι πολύ αμήχανοι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τους αρέσει.
Δεν είναι εύκολο να ερωτευτείς. Πρέπει να θες να δώσεις τον εαυτό σου στον άλλο και να μην φοβάσαι αν θα πληγωθείς ή όχι. Ποιος το κάνει αυτό; Ποιος δίνει τον εαυτό του ακόμη και αν δεν τον ερωτευτεί ο άλλος; Πώς θα αφεθεί για να συμβεί αυτό το μαγικό;
(Κωνσταντίνος) Το κείμενο μιλάει για έναν έρωτα που συμβαίνει άνευ όρων. Και άνευ διαπραγματεύσεων. Κάτι που όντως μπορεί να σε φέρει σε αμηχανία όταν το παρατηρείς με την έννοια ότι δεν είναι εύκολο ούτε να το πλησιάσεις ούτε να το βιώσεις. Θέλει πολλές θυσίες. Όχι ότι υπάρχει λάθος ή σωστό.
Μπορεί ο έρωτας να έχει συμβιβασμούς;
(Λίλα) Νομίζω ότι σε όλες τις σχέσεις κάνεις συμβιβασμούς, κάνεις κάποια βήματα για να συναντηθείς με τον άλλο. Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς συμβιβασμός. Σε όλες τις σχέσεις μας κάνουμε κάποια βήματα για να φτάσουμε τον άλλο. Δεν ξέρω αν στον έρωτα δεν πρέπει ή πρέπει να γίνεται.
(Κωνσταντίνος) Το ερώτημα είναι στο πως διατηρείται ο έρωτας. Το μπαμ θα γίνει, το θέμα είναι πως αυτό μετουσιώνεται σε κάτι που μπορεί να κρατήσει τους ανθρώπους – έξω από το ψυχιατρείο – και μέσα στα χρόνια. Ο συμβιβασμός μου θυμίζει όρους οικονομικούς και πολιτικούς. Συναισθηματικά θα έλεγα ότι το μαζί ορίζεται από δύο. Πρέπει αυτοί οι δύο να ορίσουν μαζί το τι σημαίνει.
Ανακαλύπτετε καινούρια πράγματα για τους εαυτούς σας με την επαφή σας με το θέατρο;
(Λίλα) Κωνσταντίνε έχεις ανακαλύψει τίποτα;
(Κωνσταντίνος) Εγώ τίποτα, σκατά. (Γέλιο)
Αυτά που λένε για ψυχοθεραπείες κ.λ.π είναι όλα ψέματα;
(Λίλα) Ψυχοθεραπεία σίγουρα δεν είναι!
(Κωνσταντίνος) Ψυχοθεραπεία είναι η ψυχοθεραπεία!
(Λίλα) Το θέατρο σου βγάζει όλα τα συναισθήματα και μετά σου λέει χρησιμοποίησέ τα. Ακόμη και αυτά που κάπως προσπαθούσες να προφυλάξεις για τον εαυτό σου είναι πια εκτεθειμένα. Εκεί πρέπει να κάνεις ψυχοθεραπεία. (Γέλιο).
(Κωνσταντίνος) Ανακαλύπτεις πράγματα στο θέατρο, το θέμα είναι όμως όχι μόνο να ανακαλύψεις τον κάκτο αλλά και να βγάλεις τα αγκάθια του. Οι ανακαλύψεις του ηθοποιού έγκεινται στο ότι ξέρω ότι κάτι είναι εκεί. Δεν σημαίνει ότι το λύνω.
Τι ονειρεύονται ο Κωνσταντίνος και η Λίλα όταν βρίσκονται «Κάτω απ’ τα αστέρια»;
(Κωνσταντίνος και Λίλα) Αχ!
(Λίλα) Αυτή τη στιγμή αλήθεια ονειρεύομαι ένα πολύ ωραίο πάρτι σε ένα beach bar σε ένα νησί του Αιγαίου με πολύ ωραία κοκτέιλ και τους αγαπημένους μου φίλους.
(Κωνσταντίνος) Ονειρεύομαι κάποια στιγμή της ζωής μου που θα είμαι πιο ήσυχος. Ονειρεύομαι περισσότερη ησυχία.
Πάρτι και ησυχία, λοιπόν!
