Συντάκτης: Ιορδάνης Κυνηγόπουλος
Welcome back αναγνώστες! Το καλοκαίρι έχει αρχίσει (επιτέλους) να κάνει τα πρώτα του δειλά βήματα και ο καιρός να ζεσταίνει. Για αυτό λοιπόν σου έχω ετοιμάσει κάτι απλό και δροσερό, μια ταινία που σε κατηγορία trash comedies είναι η αγαπημένη μου μακράν. Την έχω δει σίγουρα 20 φορές και μπορεί να λέω και λίγες. Ο λόγος; Είναι τόσο απλά αστεία και χιουμοριστική, που σίγουρα θα κάνει εσένα και την παρέα σου να λυθείτε στο γέλιο. Τίτλος της; ”White Chicks” ή στα ελληνικά ”Ξανθιές…γκόμενοι”. Και όχι, δεν έκανα ορθογραφικό λάθος. Γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση, τα αδέρφια Wayans, είναι και γκόμενοι και είναι και ξανθιές. Γιατί; Έμπα.
Πλοκή
Καταρχάς να σημειώσουμε πως η ταινία μας είναι παραγωγής 2004, κόστισε 37 εκατομμύρια και διαρκεί 109 λεπτά, υπό την σκηνοθεσία του Keenen Ivory Wayans. Ωραία, το σημειώσαμε; Πάμε λοιπόν και στο σενάριο. Η ταινία μας αφορά την ζωή δύο πρακτόρων του FBI, του Κέβιν (Shawn Wayans) και του Μάρκους (Marlon Wayans) -και εδώ να πούμε ένα μπράβο στο Wayaνέικο που από ό,τι φαίνεται πρόκοψε- οι οποίοι δυσκολέυονται να αντεπεξέλθουν στις ιδιαιτερότητες του επαγγέλματός τους. Η μία αποτυχία διαδέχεται την άλλη, οπότε και το αφεντικό τους αποφασίζει να τους δώσει κάτι απλό, σαν τελευταία ευκαιρία για να μείνουν στο σώμα. Κάτι ασήμαντο μπροστά σε αυτά που το FBI έχει να διαχειριστεί. Οι αδερφές Wilson (Maitland Ward και Anne Dudek), κόρες γνωστού δισεκατομμυριούχου, καταφθάνουν στην πόλη για ένα κοσμικό Σαββατοκύριακο στο Hamptons. Βέβαια, η μοίρα τα ήθελε έτσι που τα δύο κακομαθημένα κορίτσια δεν θα παρευρεθούν ποτέ στο γκαλά, αφού λόγω ενός ατυχήματος, τα πρόσωπά τους θα γεμίσουν με…μία γρατζουνιά το καθένα. Φυσικά τώρα δεν γίνεται να τους δει κανείς έτσι, οπότε δεν πρόκειται να βγουν από το ξενοδοχείο τους. Ποια, λοιπόν, θα είναι η λύση; Οι δύο πράκτορες μας θα αναγκαστούν να μεταμφιεστούν στις αδερφές Wilson, για να σώσουν την δουλειά τους. Ω,ναι…και το καλό, αρχίζει τώρα. Με την εύλογη απορία πώς γίνεται να μην τους κατάλαβε κανείς, αφού οι αντιδράσεις τους είναι εμφανώς διαφορετικές από αυτές των πραγματικών κοριτσιών, τα δύο τρελά αγόρια θα αναμειχθούν με το πλήθος και θα γίνουν και κολλητές με τις…ήδη κολλητές των αδερφών Wilson, οι οποίες τις περιμένουν εδώ και ώρες να εμφανιστούν. Το αποτέλεσμα; Ένα τρελό Σαββατοκύριακο με μια μεγάλη αποκορύφωση στο τέλος. Εσύ θα λείπεις;
Συμπεράσματα
Το χιούμορ της ταινίας είναι το κλασσικό αμερικανοκάφρικο. Χυδαίες σκηνές, προσβλητικοί διάλογοι και, γενικότερα, η ταινία φωνάζει trash από μακριά. Το θέμα είναι όμως πως στο τέλος εμφανίζεται σαν ηλιαχτίδα η σημασία της αγάπης και το πώς αν πιστέψεις στα όνειρά σου η κορυφή των αστεριών δεν θα αργήσει να φαν-χαχαχα- ούτε κατά διάνοια φίλε, ξέχασε τα αυτά! Εάν είσαι φαν των χαζών ταινιών και των -πώς να το θέσω μη ρατσιστικά- των συγκεκριμένων και ιδιαίτερων χιουμοριστικών αφροαμερικανικών αντιδράσεων μπροστά σε αντίστοιχα χιουμοριστικά γεγονότα, τότε αυτή η ταινία είναι για σένα. Δεν θα προσέξεις τα σκηνικά, – που είναι ικανοποιητικά-, δεν θα δώσεις σημασία στην μουσική επένδυση, αν και στην ταινία υπάρχει μία σκηνή με τον θεούλη Terry Crews, που είναι 83% πιθανό να την έχεις δει έστω κάποια στιγμή στην ζωή σου. (Φυσικά και το 83% είναι κάτι έγκυρα μελετημένο και όχι απλά κάτι που σκέφτηκα τώρα επειδή το χρησιμοποιεί και ο Barney Stinson. Ποιος είναι ο Barney Stinson; α, θα πλακωθούμε). Και η σκηνή είναι αυτή:
Εν κατακλείδι
Ξέρω, εξεταστικές ξέρω, υποχρεώσεις αλλά κούλαρε λίγο ρε μπρο…ή σις. Μάζεψε παρέα σπίτι και χαλαρώστε με το White Chicks. Άφθονο γέλιο, απίστευτα γελοίες στιγμές θα πλημμυρίσουν την οθόνη σου και θα ομορφύνουν το βράδυ σου. Ποια σκηνή να πρωτοθυμηθώ που με έκανε να σωριαστώ χάμω -και μιλάμε για 1.90 κορμί ε, από καλή οικογένεια, με ευγενικά χαρακτηριστικά, κελεπούρι, βιαστείτε κορίτσια-, την σκηνή στο μπάνιο, στο κλαμπ, στο δωμάτιο, στο ρεστοράν; Πραγματικά η ταινία μπορεί να είναι κλασσική χαζοαμερικανιά, αλλά, όπως έχω ξαναπεί σε άλλο άρθρο μου αγαπάμε και αυτές. Και γενικότερα οτιδήποτε μας κάνει να γελάμε. Ορίστε, και φιλοσοφικό σχόλιο στο φινάλε του άρθρου. Μα πόσο πρέπει να βιαστείτε τέλος πάντων;
