ΝΤΑ, ωδή στη σχέση πατέρα και γιου

Συντάκτρια: Χριστίνα Χαλκιά

Το ΚΘΒΕ παρουσιάζει το Ντα του Χιου Λέοναρντ στο Θέατρο Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών (ΕΜΣ) και συγκινεί, με μία από τις καλύτερες φετινές του παραγωγές. Ένα κείμενο φαινομενικά απλό, όμως ικανό να αγγίξει την αλήθεια του κάθε θεατή ή έστω αυτού που με ανοιχτή ψυχή θα ακολουθήσει το ταξίδι στη μνήμη του Τσάρλι.

Το ταξίδι αυτό γίνεται με αφορμή το θάνατο του πατέρα του, Ντα (υποκοριστικό από το Daddy) και την επιστροφή του στη γενέτειρά του με αφορμή την κηδεία του. Η ιστορία είναι τοποθετημένη στην Ιρλανδία του εικοστού αιώνα, όπου ο Τσάρλι μεγάλωσε. Με άτακτες αναδρομές στο χρόνο, ο πρωταγωνιστής μας θυμάται τη σχέση του με τους δυο του γονείς και ιδίως με τον πατέρα του. Η αγάπη, τα λάθη, η τρυφερότητα και η σκληρότητα που συνόδευαν την πατρική φιγούρα μέσα στην ψυχή του Τσάρλι, ξετυλίγουν τη σχέση πατέρα- γιου φανερώνοντας τον καθοριστικό ρόλο του γονέα απέναντι στο παιδί. Πώς το παιδί κι αργότερα ο ενήλικας έρχεται αντιμέτωπος από τη μία με ψυχικά τραύματα και από την άλλη με το βάρος της ανταπόδοσης της ανιδιοτελούς προσφοράς του γονιού.

“Όταν βρέχει, ο θεός βάζει τους Αγγέλους να κατουράνε!”. Έτσι αντιλαμβάνεται τη βροχή ο πατέρας, με αυτό το χιούμορ. Με σκηνικό παραπεμπτικό σε βροχή ανοίγει και η αυλαία του Ντα. Ωστόσο, σε αυτό ενυπάρχει περισσότερο η θλίψη και το ξέσπασμα, συναισθήματα που συνοδεύουν το θάνατο του Ντα. Το σκηνικό ντύνει μουσική με στοιχεία σπαραγμού -μόνο το βιολί θα μπορούσε να δώσει τόσο καθαρά αυτή την αίσθηση- και η αναδρομή, σχεδόν αναβίωση, στη σκέψη του Τσάρλι ξεκινά.

Ο σκηνοθέτης Δημοσθένης Παπαδόπουλος με την αφαιρετική του προσέγγιση, σε μια σχεδόν άδεια σκηνή, αφήνει τον ηθοποιό να λάμψει μέσα από την προσωπική του ευρηματικότητα. Δεν αφήνει τη συγκίνηση να παρασύρει το κοινό, πάντα θα έρθει μετά με λίγο το χιούμορ να αποφορτίσει το θεατή για να τον φορτίσει ακόμη περισσότερο στο τέλος της παράστασης. Η κατάληξη του έργου αρκετά βίαιη, με μία συγκεκριμένη σκηνοθετική επιλογή, σαν χαστούκι στο πρόσωπο του θεατή, θυμίζει πόσο ανάλγητη είναι η πραγματικότητα. Το τέλος δεν δίνεται ξεκάθαρο και προβληματίζει το κοινό. Το νόημα που ο κάθε θεατής θα του δώσει σίγουρα θα έχει να πει πολλά για τη δική του σχέση με την πατρική φιγούρα.

Τον πατέρα στο συγκεκριμένο έργο και στη συγκεκριμένη παράσταση πάντως σίγουρα τον αγαπάς, παρόλα τα λάθη του. Ο Κώστας Σαντάς, με αριστοτεχνία και ειλικρίνεια, παρουσιάζει την εξέλιξη και την πορεία του πατέρα μέσα στο χρόνο και ως το θάνατο -ακόμη και μετά το θάνατο. Ο Αναστάσης Ροϊλός με απλότητα και φυσικότητα, χωρίς προσπάθεια στο χιούμορ, με τη ζωντάνια του νεαρού αγοριού, μας συστήνει τον μικρό Τσάρλι στις πρώτες του διαμάχες με τον πατέρα του και στις πρώτες του προσπάθειες να φύγει από την προστασία της οικογένειας.

Όλοι κάποτε προσπαθούν κι όλοι πρέπει να προσπαθήσουν.

Πρέπει να ζήσεις τη δική σου ζωή, μην κρέμεσαι από τις ζωές των άλλων.

Σκηνοθεσία: Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Σκηνικά: Σταύρος Λίτινας,
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική Επιμέλεια: Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στεφανία Βλάχου
Φωτογράφιση παράστασης: Τάσος Θώμογλου
Οργάνωση παραγωγής: Φιλοθέη ΕλευθεριάδουΣτο ρόλο του ΝΤΑ ο Κώστας Σαντάς

Παίζουν: Νίκος Καπέλιος (Όλιβερ μεγάλος), Δημήτρης Κοτζιάς (Ντραμ), Λίλιαν Παλάντζα (Μάνα), Αναστάσης Ροϊλός (Τσάρλι νέος), Χριστίνα – Άρτεμις Παπατριανταφύλλου (Μαίρη), Δημήτρης Σιακάρας (Τσάρλι μεγάλος), Ορέστης Χαλκιάς (Όλιβερ μικρός), Μαρία Χατζηιωαννίδου (Κα Πρυν), Ελένη Θυμιοπούλου (Κα Πρυν, το διάστημα 4-23/2 /18).

Με τη χορηγία του ΚΘΒΕ