Συντάκτης : Γρυλλάκης Νίκος
Η αστείρευτη ενέργειά της είναι κάτι που κάνει κάθε φορά που τραγουδάει να μοιάζει ξεχωριστή. Ένας άνθρωπος που βάζει ως προτεραιότητά του τη ζωή και αν μη τι άλλο προσπαθεί να εκμεταλλεύεται κάθε λεπτό από αυτήν στο έπακρο. Γλυκιά, ταλαντούχα, πληθωρική και με χιούμορ, η Μαρίζα Ρίζου ανήκει σε μια μουσική παρέα της νέας γενιάς που έχει φέρει τα πάνω κάτω στο τραγούδι και προχωρά με όρεξη και τόλμη. Λίγες μέρες πριν την εμφάνισή της στις 8 Δεκέμβρη στο Fix Factory of Sound, το TFC Magazine μίλησε μαζί της.
Ε: Πότε τραγούδησες πρώτη φορά μπροστά σε κοινό Μαρίζα;
Α: Ήταν πολύ νωρίς. Ήταν στην έκτη δημοτικού και τραγούδησα τον “Υμηττό” και το “Επτά Τραγούδια θα σου πω”. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με αυτή τη συναισθηματική συνθήκη με την οποία έρχομαι σε επαφή κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή. Ένα κράμα ενθουσιασμού, έξαρσης, χαράς και οικειότητας.
Ε: Πόσο γρήγορα έγινε αυτή η συνθήκη επαγγελματική;
Α: Αν με το επαγγελματικό εννοούμε ότι πληρωνόμαστε και ζούμε από αυτό που κάνουμε τότε βρέθηκα πρόπερσι σε αυτή τη συνθήκη -Γέλιο. Η στιγμή που αποφάσισα να το κάνω όπως το έχω στο μυαλό μου ήταν πριν έξι χρόνια.
Ε: Ήρθε γρήγορα η ανταπόκριση του κοινού;
Α: Εγώ νιώθω ότι τα πράγματα έγιναν με πολύ φυσικό τρόπο και πολύ φυσική ροή. Σε αυτά τα εφτά χρόνια ο κόσμος έχει διαμορφωθεί και αυξηθεί σταδιακά. Δεν έγινε κάτι απότομα, δεν έγινε κάποιο μπαμ. Έβρισκα και εγώ τον εαυτό μου περισσότερο και έβρισκα και τους ανθρώπους τους οποίους αφορά αυτό που είμαι. Αυτό που κάνω είναι αυτό που είμαι οπότε είναι σαν να έρχονται σε μένα, είναι προσωποκεντρικό. Δεν είναι μόνο τα τραγούδια, είναι και η προσωπικότητα και η αύρα ενός ανθρώπου η οποία μας κάνει ή δεν μας κάνει. Όσο εγώ γινόμουν πιο συγκεκριμένη και πιο στιβαρή σε αυτό που ήθελα να πω τόσο πιο ξεκάθαρο ήταν το τι είμαι.
Ωστόσο, θέλω να σου πω ότι τα πρώτα χρόνια δεν μπορούσα να έχω καθαρό κριτήριο. Οι γονείς μου είχαν πάρα πολύ άγχος για το αν θα έχω κόσμο στο μαγαζί και έφερναν όλους τους φίλους τους και όλο μου το σόι. Έζησα, λοιπόν, τη συνθήκη του να είναι κόσμος από κάτω που δεν τον αφορούσε καθόλου το τι συμβαίνει πάνω στη σκηνή. Ήταν εκεί μόνο για προσωπικούς και συναισθηματικούς λόγους.
Η μετάβαση στο να βλέπω πρόσωπα που δεν γνωρίζω και είναι εκεί για καλλιτεχνικούς λόγους είναι τρομερά ανακουφιστική. Αυτό έγινε φυσικά και τμηματικά.
Ε: Καταλάβαιναν αυτοί οι άνθρωποι αυτό που είσαι και τη μουσική σου;
Α: Νομίζω ότι υπέφεραν -Γέλιο. Ήθελαν οι άνθρωποι να φύγουν. Όταν οι άνθρωποι από κάτω έχουν έρθει αναγκαστικά και για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με τη μουσική ή έρχονται τζάμπα μάλλον δεν το θέλουν και πολύ. Ο άνθρωπος που πληρώνει δίνει μια στήριξη οικονομική που κρύβει και μια στήριξη γενικότερη. Γι’ αυτό και είναι τόσο τιμητικό ειδικά σε αυτές τις περιόδους να έρχονται οι άνθρωποι να με βλέπουν. Όποιος το κάνει αυτό ανταποδίδει το σεβασμό που έτσι και αλλιώς νομίζω ότι του δείχνουμε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο φίλος ή ο συγγενής ή αυτός που θα έρθει με την πρόσκληση υποτιμά αυτό που βλέπει.
Ε: Υπήρξε ποτέ κοινό αδιάφορο για το τι συμβαίνει στη σκηνή, κοινό που να μην τραγουδούσε και να μην χόρευε;
Α: Δεν μου έχει συμβεί. Το κοινό είναι ζωντανός οργανισμός. Ο ένας επηρεάζεται από τον άλλο και το κάθε live έχει ένα απρόβλεπτο κομμάτι που κρατάει και το πράγμα ζωντανό. Από την άλλη δεν σημαίνει ότι κάποιος αν δεν τραγουδήσει ή αν δεν χορέψει δεν περνάει καλά. Πέρυσι έπαιξα πρώτη φορά σε θέατρο και ήταν ο κόσμος χωρίς ποτό και δεν χόρευε γιατί καθόταν. Κατά τη διάρκεια ανησυχούσα ότι ο κόσμος δεν περνάει καλά. Ήταν όμως από τα πιο ωραία live που έχω ζήσει στη ζωή μου. Μου έδειξε ότι δεν υπάρχει ένας τρόπος να περάσει κάποιος καλά. Δεν ξέρω αν το να έρθει κάποιος και να γίνει λιώμα σημαίνει ότι είναι παρών στο live. Δεν με ενδιαφέρει να ζήσει αυτός τη φάση του ή να ζήσω εγώ τη φάση μου. Με ενδιαφέρει το να συνδεθεί ο καθένας με αυτό που έχει μέσα του και να βρεθούμε παρέα. Με αφορά η συνάντηση. Δεν με νοιάζει η ναρκισσιστική διαδικασία του να νιώσω πόσο φοβερή είμαι στη σκηνή.
Ε: Ένας άνθρωπος που ασχολείται με το θέαμα πιστεύεις ότι φλερτάρει με τη ματαιοδοξία;
Α: Δεν μπορώ να φανταστώ πως γίνεται να βγαίνεις μπροστά σε ανθρώπους να κάνεις κάτι και να μην σε αφορά το θέμα της αποδοχής. Δεν σημαίνει βέβαια ότι αυτή η αποδοχή θα σου λύσει και τα ψυχολογικά σου. Ο καθένας πρέπει να κάνει πολλή δουλειά με τον εαυτό του. Με θλίβει όταν βλέπω περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν πάρει τρομερή αποδοχή και ο κόσμος τους λατρεύει αλλά οι ίδιοι δεν είναι γενναιόδωροι. Είναι κάτι το οποίο δεν θα ήθελα να γίνω. Έχει να κάνει με τη γενικότερη στάση ζωής. Αν νιώθω ότι δεν είμαι γενναιόδωρη σημαίνει ότι δεν είμαι καλά. Δεν έχει να κάνει με την εικόνα μου ή τη δουλειά. Έχει να κάνει με την αληθινή ζωή. Αν εγώ είμαι μίζερη ή δεν είμαι γενναιόδωρη δεν θα είμαι ευτυχισμένη.
Ε: Ξεχωρίζεις το έργο του καλλιτέχνη από τον ίδιο ως προσωπικότητα;
Α: Αποφεύγω πάρα πολύ να γνωρίζω ανθρώπους που θαυμάζω γιατί δυστυχώς επηρεάζομαι. Είμαστε το έργο μας. Μπορείς να δεις σε κάποιον βαθμό ποιος είναι ο καθένας αν παρατηρήσεις το έργο του. Το έργο του Φοίβου Δεληβοριά αντικατοπτρίζει τελείως τη στάση του για τη ζωή και τα πράγματα. Δεν μπορεί το έργο του να μην είναι και στον άνθρωπο. Όταν γνώρισα τον Φοίβο ανακουφίστηκα γιατί ήταν ένας άνθρωπος που θαύμαζα πολλά χρόνια και θα ήταν πολύ επιζήμιο για μένα να μην ήταν τόσο υπέροχος όσο είναι. Όποτε γνωρίζω ανθρώπους που θαυμάζω πολύ το έργο τους και είναι υπέροχοι ολοκληρώνεται η λατρεία μου για αυτούς. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Τη λάτρευα χρόνια από τους “Απαράδεκτους” και είχα τρομερή αγωνία για το πως θα είναι η Δήμητρα όταν δουλέψαμε μαζί στη “Μαντάμ Σουσού”. Στην αρχή την απέφευγα. Και το γεγονός ότι είναι αυτή η τύπισσα η απίστευτη με κάνει να τη λατρεύω ακόμα περισσότερο.
Ε: Υπήρξε ποτέ συνεργασία με κάποιον καλλιτέχνη με τον οποίο να αποκόμισες μια εμπειρία κωμική;
Α: Εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς χιούμορ, βαριέμαι αφόρητα τη ζωή. Ακόμα και τις στιγμές που είμαι χάλια δεν υπάρχει περίπτωση να μη βγω από τον εαυτό μου να με παρατηρήσω και να με κοροϊδέψω. Ζω πολύ για τέτοιες στιγμές. Στις επιλογές των συνεργατών μου το μισό κριτήριο είναι το ταλέντο και το άλλο μισό ο άνθρωπος. Με αφορά πολύ να μπορώ να μιλήσω σοβαρά αλλά να πω και τις βλακείες μου, να γελάσω και να μπορώ να ευχαριστηθώ τη ζωή και αυτό που κάνουμε παρέα.
Ε: Αμήχανες στιγμές υπάρχουν πάνω στη σκηνή;
Α: Πολύ δύσκολα αισθάνομαι αμήχανα. Έρχομαι δύσκολα σε αμήχανες στιγμές γιατί όσα συμβαίνουν πάνω στη σκηνή δεν είναι στημένα και τα ευχαριστιέμαι. Αν συμβεί κάτι απρόοπτο πάλι δεν μου φέρνει αμηχανία, απλώς το αντιμετωπίζω. Με φέρνουν σε αμηχανία πράγματα που δεν είναι φυσικά. Δεν πάω για καφέ εύκολα. Με φέρνει σε αμηχανία να πρέπει να συζητήσω με κάποιον που δεν ξέρω καλά. Με φέρνει σε αμηχανία να κάτσω στον ίδιο χώρο με κάποιον που θαυμάζω καλλιτεχνικά γιατί δεν ξέρω τι να πω. Σαν παιδάκι. Πάνω στη σκηνή και το ταβάνι να πέσει θα το χρησιμοποιήσω σαν αστείο. Είναι κάτι φυσικό αυτό που συμβαίνει στη σκηνή, μην τρελαινόμαστε. Είναι μια παρέα που τραγουδάει τραγούδια. Δεν κάνουμε πυρηνική φυσική ούτε σώζουμε τους ανθρώπους στην Αφρική.
Πρέπει να παίρνουμε τη δουλειά μας στα σοβαρά και όχι τους εαυτούς μας.
Ε: Κάποια συμβουλή από κάποιον άνθρωπο του χώρου που σε καθόρισε;
Α: Είχα στείλει στον Αλκίνοο ένα mail με κάποια πράγματα που ήθελα να τον ρωτήσω. Μου απάντησε με τρόπο πολύ διαφωτιστικό. Είναι τρομερός τύπος και μου ήταν πολύ χρήσιμη η επικοινωνία μαζί του. Αυτό μπορώ να θυμηθώ ως κάτι εσωτερικό και καθοριστικό για τη στιγμή που ζούσα. Σαν να με επανέφερε στον πυρήνα μου εκείνη η επικοινωνία.
Ε: Με ποιους ανθρώπους δεν έχεις συνεργαστεί ακόμη αλλά θα το ήθελες πολύ;
Α: Από ξένους θα ήθελα πάρα πολύ να δουλέψω με τον Michael Bublé που μάλλον δεν θα γίνει ποτέ αλλά εγώ δεν θα πάψω να το ελπίζω γιατί είναι ο αγαπημένος μου. Από Έλληνες θα ήθελα να δουλέψω με πολλούς αλλά το βρίσκω πιο ενδιαφέρον να βρεθώ κάποια στιγμή με τον Πάνο Μουζουράκη και την Παυλίνα Βουλγαράκη. Στη ζωή είμαστε τόσο αντίθετοι στην οργάνωση και τη συνεννόηση που πιστεύω ότι θα τους σκότωνα και τους δύο – Γέλιο. Έχουμε εκπληκτική σχέση και πραγματικά πιστεύω ότι θα ήταν τέλειο να συμβεί αυτό κάποια στιγμή. Για να προστατεύσω όμως τη ψυχική μου υγεία και να μην πάθω απανωτούς νευρικούς κλονισμούς πιθανότατα θα απέφευγα αυτές τις δύο συνεργασίες. Και με τον Κωστή και με τη Νατάσσα και με πολλούς ακόμη θα ήθελα.
Ε: Αισθάνεσαι τυχερή για κάτι από όσα σου έχουν συμβεί;
Α: Είναι πολύ σχετικό. Δεν ξέρω αν υπάρχει η τύχη ή αν τα φτιάχνουμε τα πράγματα. Αν υπάρχει τύχη γενικά νιώθω τυχερή. Όταν πάω να πέσω κάπως κάνω έναν εσωτερικό διάλογο, κάπως σαν σκανάρισμα στον εαυτό μου και κάπου συνέρχομαι. Δεν σκέφτομαι γιατί πρέπει να νιώθω τυχερή απλά νιώθω καλά με τη ζωή μου και με τα πράγματα όπως έχουν έρθει ως τώρα. Και για τα επαγγελματικά και για τις ανθρώπινες σχέσεις. Και για το πώς φέρομαι στον εαυτό μου, νιώθω ήσυχη. Αν υπάρχει τύχη και δεν τραβάμε εμείς τα πράγματα τότε ναι, νιώθω τυχερή.
Ε: Οι προσωπικές σου αναφορές Μαρίζα ποιες είναι; Τι θα βάλεις να ακούσεις στο σπίτι;
Α: Τελευταία έχω κολλήσει με τον James Blake. Ακούω διάφορα. Δεν ακούω όμως συχνά. Επειδή είμαι συνέχεια σε μια πρόβα ή σε ένα στούντιο οι στιγμές που είμαι στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο είναι στιγμές με παύση. Έχω ανάγκη να μην ακούγεται απολύτως τίποτα ιδανικά. Όταν βάζω μουσική ακούω jazz.
Ε: Σύντομα θα κάνεις και μια “Απλή Μετάβαση” στο θέατρο, έτσι;
Α: Αυτό το πράγμα ξεκίνησε από μένα και τον Ασπιώτη. Μας είπε ο Λιβαθινός να του προτείνουμε πράγματα για τη μουσική σκηνή του Εθνικού και φωνάξαμε τον Μίνωα Θεοχάρη να το σκηνοθετήσει και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο να κάνει την απόδοση. Μετά που αποφασίσαμε ότι θα είναι πρωτότυπο ήρθε και ο Θέμης Καραμουρατίδης να γράψει τη μουσική. Είναι πολύ προσωπική υπόθεση αυτό το έργο και με συγκινεί η συνθήκη της παρέας. Με συγκινεί η προστασία που νιώθω. Φυσικά είμαι προστατευμένη γιατί τραγουδάω, δεν θα παίξω. Το ότι πρέπει όμως να κάνουμε τόσες πολλές πρόβες με βασανίζει, δεν θα σου πω ψέματα. Υπάρχουν στιγμές που λέω “Χριστέ μου, γιατί είπες ναι;”. Αλλά το βασικό συναίσθημα όποτε βρίσκομαι με αυτούς τους ανθρώπους είναι ενθουσιασμός και χαρά. Μόνη προϋπόθεση για να κάνω κάτι καλλιτεχνικά είναι να νιώθω ότι θα είμαι με τους φίλους μου και θα παίξουμε τα παιχνίδια μας.
Ε: Ποια είναι η μεγαλύτερη δύναμη που έχει η μουσική κατά τη γνώμη σου;
Α: Για μένα η μουσική είναι λύτρωση. Τώρα αν θα λυτρωθεί κάποιος με το ματζόρε ή το μινόρε, αυτό είναι κάτι πολύ υποκειμενικό. Η μουσική για μένα έχει μόνο θετικό πρόσημο.
Ε: Επιστρέφεις στην πόλη μας στις 8 Δεκέμβρη, τη Θεσσαλονίκη. Τι σημαίνει για σένα η πόλη αυτή;
Α: Με τη Θεσσαλονίκη έχω μια ερωτική σχέση. Είναι σαν τον εραστή που είναι μακριά και δεν τον βλέπεις συχνά και το πάθος κάθε φορά που είναι να τον δεις είναι ακόμη μεγαλύτερο. Έχει τύχει να κάτσω στο παρελθόν έναν μήνα για να τη ζήσω περισσότερο. Τη χάρηκα πάρα πολύ και κάθε φορά που έρχομαι ανυπομονώ γιατί και αυτός ο εραστής είναι πολύ ορεξάτος και είναι πολύ απογειωτικό συναίσθημα όταν βρισκόμαστε.
- Οι φωτογραφίες είναι της Christina Alossi.
0