fbpx
Blog

Κάτι μεσημέρια Κυριακής

Συντάκτρια: Δανάη Τσατσάνη

Φωτογραφία: Ευφροσύνη Αλατά

Θυμάμαι νοσταλγικά τις παιδικές μου Κυριακές. Τα μεσημέρια με τη μαμά μετά το φαγητό παίρναμε το αμάξι και πηγαίναμε βόλτες στο φράγμα του Αλιάκμονα. Περπατούσαμε πλάι στο ποτάμι και προσπαθούσε να απαντήσει κάθε ερώτηση που κατέβαζε το μυαλό μου:

Πόσο βάθος έχει το νερό; Μπορώ να πάω κολυμπώντας απέναντι στην εξέδρα; Τι έντομο είναι αυτό; Τι ώρα δύει ο ήλιος; Πόσα χιλιόμετρα περπατήσαμε από το αμάξι; Να ανεβώ σε αυτό το κλαδί; Να βρέξω λίγο τα πόδια μου στο νερό; Θα μου πάρεις ένα παγωτό γυρνώντας;

Τα θυμάμαι, χαμογελάω και συνειδητοποιώ πόσα πράγματα έχει κάνει για ‘μας. Πόση αγάπη προσφέρει κεκαλυμμένα μα απλόχερα ένας γονιός  όταν απαντάει ανελλιπώς σε όλες τις ερωτήσεις κάπως έτσι: δεν ξέρω ακριβώς το βάθος, θυμήσου να το ψάξουμε στον υπολογιστή όταν πάμε στο σπίτι (βλέπεις, τότε δεν υπήρχαν smartphones κι εγώ γυρνώντας στο αμάξι έτρεχα να γράψω βιαστικά σε κάποιο χαρτάκι που έβρισκα στο ντουλαπάκι μπροστά στα πόδια του συνοδηγού την απορία που θα έψαχνα πίσω στο σπίτι: [η αναζήτησή μου στο Google είχε συχνά την εξής μορφή: ‘’μπορείς να μου πεις τι βάθος έχει το φράγμα;’’ Φυσικά τα αποτελέσματα ήταν μηδενικά και πάντα ζητούσα τη βοήθεια της μαμάς, η οποία έβλεπε τι είχα γράψει και πατούσε με ένα τρυφερό χαμόγελο το backspace, θέτοντας την απορία μου πιο σωστά.])

Δεν μπορείς να πας απέναντι αγάπη μου, είναι επικίνδυνο.

Αυτό το έντομο λέγεται ζούνα (η γνωστή χρυσόμυγα). Θα το θυμάσαι από το χαρακτηριστικό αυτό πράσινο μεταλλικό  χρώμα που έχει. Είναι πολύ ιδιαίτερο. [Και μετά παρέθετε ιστορίες δικές της, παλιές, από τα μικράτα της και από το πώς η ίδια έπαιζε με τον αδερφό της και τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς με ζουζούνια που έβρισκαν]

 Ο ήλιος λογικά θα δύσει στις 20.34, γιατί την προηγούμενη Κυριακή που το χρονομετρήσαμε έδυσε στις 20.27. Όσο η μέρα μεγαλώνει η δύση του ηλίου πάει ένα λεπτό μπροστά, δηλαδή αργότερα.

”Πόσα χιλιόμετρα να είναι άραγε; Από το αμάξι μέχρι τη βρύση θα είναι λογικά 1 χιλιόμετρο. Από τη βρύση μέχρι εδώ που είμαστε θα είναι άλλα 450 μέτρα. Άρα στο σύνολο πόσα είναι;” έλεγε και μας άφηνε να κάνουμε μόνες μας τους υπολογισμούς.

 Όχι, όχι μην ανέβεις σε αυτό το κλαδί, φαίνεται σάπιο, έλα να το δεις κι από κοντά. Θα βρούμε ένα άλλο να ανεβείς. Πιο σταθερό και πιο ωραίο. Εντάξει Δαναούλι;

 Τα πόδια; Βρε μπες και ολόκληρη αν αντέχεις το κρύο του νερού. Μόνο, να είσαι στα ρηχά, μην μπεις πιο μέσα.

Πάμε και για  κανένα παγωτάκι μετά στο ζαχαροπλαστείο. Θα μπεις εσύ όμως να τα πάρεις. Θα πεις δυνατά τι θέλεις στην κυρία και μετά θα δώσεις τα σωστά λεφτά. Στο τέλος να πεις και ευχαριστώ. Να είσαι ευγενική. Και μετά περπατάμε μαζί προς το σπίτι…

0

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *