Συντάκτης: Τάσος Καραντάκος
Ζω σε μια τέλεια εποχή
Όλα κινούνται συμμετρικά, αρμονικά, χωρίς ίχνος λάθους. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είμαι ο μόνος που είμαι σκάρτος. Περπατώ και νιώθω το περιβάλλον να με περιορίζει, να με κάνει πιο μικρό απ’ ότι είμαι στην πραγματικότητα. Όλα φαίνονται τόσο μεγάλα, τόσο ανυπέρβλητα.
Με συγχωρείς, απλά το ρολόι δείχνει 1:33 π.μ. και έπρεπε κάπου να μιλήσω. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι ο μοναδικός τρόπος να επικοινωνήσω με τον εαυτό μου είναι να αφήσω μερικά κομμάτια του ανάμεσα σε γραμμές σαν κι αυτές. Με την ελπίδα ότι όταν τις διαβάσεις θα έρθεις λίγο πιο κοντά στην αλήθεια μου. Οι αλήθειες μας, βλέπεις, δεν διαφέρουν, μεγαλώνουν, συρρικνώνονται, αλλά στο τέλος μένουν ίδιες.
Σε αυτή την εποχή λοιπόν, όπου έχει εξαλείψει οποιοδήποτε περιθώριο δημιουργίας, κάθε πιθανότητα αγνής σκέψης. Όλα περνούν μέσα από φίλτρα, λες και δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ξέρω ότι όταν τελειώσουν αυτές οι γραμμές θα επιστρέψεις κι εσύ, όπως κι εγώ, στις ροές σου.
Ξέρεις, αυτές των μέσων κοινωνικής(!) δικτύωσης
Ναι, έτσι τα ονόμασαν. Στην αρχή μου φαινόταν άβολο, αμήχανο, αλλά όπως όλα τα πράγματα που σε φέρνουν σε δύσκολη θέση, αν τους δώσεις λίγο χρόνο, γίνονται νόρμες. Νόρμες με τις οποίες συμφιλιώνεσαι όλο και περισσότερο μέχρι αυτές να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου.
Δεν είναι παράξενο που η “ροή” υπάρχει πλέον στο κινητό, αλλά όχι στη ζωή μας;
Έτσι κι εμείς λοιπόν, ξεχάσαμε την αφετηρία μας και τρέχουμε πλέον με τους ρυθμούς που η εποχή μας επιβάλλει. Θαρρείς πως αν για μια στιγμή σταματήσεις θα σε πατήσουν αυτοί που τρέχουν από πίσω σου. Γιατί το να σταματήσεις δεν αποτελεί πλέον επιλογή. Ή συμβαδίζεις ή εξαφανίζεσαι.
To “ζήσε τη στιγμή” έχει πάψει να είναι κλισέ. Έχει γίνει ουτοπικό.
Και αν θεωρείς τον εαυτό σου ρομαντικό, λυπάμαι αλλά οι μέρες στον πλανήτη σου είναι μετρημένες. Αργά ή γρήγορα θα σε καταπιεί κι εσένα η τέλεια αυτή εποχή. Θα σε μετατρέψει από επώνυμο σε έναν ακόμα δειλό ανώνυμο επαναστάτη του πληκτρολογίου.
Ξαφνικά η υποσυνείδητη σύγκρισή σου με τους υπόλοιπους ανώνυμους θα γίνει μία ακόμα νόρμα σου. Θα είναι σαν να ήταν πάντα εκεί. Και αν τολμήσεις έστω και για μια στιγμή να ξεκολλήσεις από την οθόνη σου, θα σε καταπιεί όπως κατάπιε τον ρομαντισμό σου. Αν τολμήσεις να σκεφτείς ότι είσαι κάποιος άλλος, θα πνίξει την σκέψη σου μέσα σε ακόμα μια φωτογραφία της ροής σου.
Και πώς να ξεφύγεις από αυτόν τον κυκεώνα ροών; Φαίνονται τόσο ξένες, μα τόσο οικείες την ίδια ακριβώς στιγμή. Στο τέλος της ημέρας η απόφαση να τις αποδεχτούμε είναι δική μας.
Ή μήπως όχι;
