Συντάκτρια: Αθηνά Γιαντσίδη
Φωτογράφος: Τάνια Κανδυλανάπτη
Είναι Πέμπτη απόγευμα και η θερμοκρασία φτάνει σε ανυπόφορα, ακόμη και για την εποχή, μα κυρίως για τα νεύρα μας, επίπεδα. Ωστόσο, Θεσσαλονικείς και μη έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται από νωρίς στη Μονή Λαζαριστών. Άλλοι, μέλη της σχετικά περιορισμένης μα πιστής τζαζ κοινότητας, το βλέπουν ως μια διαφορετική, πιο ανάλαφρη εμπειρία, άλλοι βρίσκουν μια ευκαιρία να περάσουν ευχάριστα το βράδυ τους, ενώ άλλοι απλώς λατρεύουν τους PostModern Jukebox (PMJ). Και δικαίως!
Πρόκειται για μια ιδέα που γεννήθηκε στο μυαλό του ιδρυτή Scott Bradlee και των συνεργατών του σε ένα μικρό διαμέρισμα, στην Αστόρια, και εξελίχθηκε σταδιακά σε ένα παγκόσμιο μουσικό φαινόμενο, με χιλιάδες θαυμαστές σε όλο τον κόσμο και εκατομμύρια views στο YouTube.
Το κόνσεπτ απλό. Διαλέγουν γνωστά αγαπημένα τραγούδια και δημιουργούν εμπνευσμένες, κυρίως τζαζ και σουίνγκ, επανεκτελέσεις. Tις περισσότερες φορές επιτυγχάνουν να δώσουν μια εντελώς διαφορετική, απροσδόκητη πνοή στα κομμάτια, αποδεικνύοντας ότι η μουσική δεν υπακούει σε στερεότυπα, ούτε γνωρίζει από στεγανά. Ποιός να το φανταζόταν ότι ακόμη και ο Justin Bieber μπορεί να αποκτήσει κάποιο ενδιαφέρον;
Λίγο μετά τις 21.30 παίρνουν τη θέση τους οι μουσικοί. Στη σκηνή εμφανίζεται η Ariana Savalas, ως emcee των PMJ. Με τη μπλε περούκα της, τον ενθουσιασμό και τα αστεία της καταφέρνει να κερδίσει το κοινό χωρίς καν να ακουστεί η πρώτη νότα. Ευχαριστεί τον κόσμο, εκφράζει, προσωπικά, την τιμή που νιώθει γι’ αυτές τις πρώτες εμφανίσεις στην Ελλάδα. Και αν το επώνυμό της σας φαίνεται γνώριμο, είναι επειδή πρόκειται για τη μικρότερη κόρη του υποψηφίου για Όσκαρ Telly Savalas, γνωστού κυρίως για την ενσάρκωση του τηλεοπτικού ντετέκτιβ Kojak. Περισσότερα, όμως, γι’ αυτό το υπέροχο κορίτσι αργότερα.
Στη διάρκεια της συναυλίας εμφανίζονται στη σκηνή, εκτός από την ίδια, η Robyn Adele Anderson, η Annie Goodchild, η Cristina Gatti, με τη γνωστή αισθαντική βραχνάδα της και ο Lavance Colley. Ο τελευταίος, φυσικά, δε χρειάζεται συστάσεις για τους λάτρεις των PMJ. Όταν η Savalas αστειεύτηκε πως παρόλο που υπήρχαν τέσσερις γυναίκες στο σχήμα, ο Colley ήταν αυτός που έπιανε επίπεδα σοπράνο, η πραγματικότητα δεν απείχε και πολύ από την αλήθεια. Με μία αναμφισβήτητα εξαίρετη φωνή, την οποία χειρίζεται με μεγάλη άνεση και χειρουργική ακρίβεια, ισορροπεί άψογα ανάμεσα σε ύψη και βάθη που για άλλους θα έμοιαζαν άπιαστο όνειρο.
Ακούγονται εκδοχές των ”Call me maybe”, ”Roar” , ” Sweater Weather”, ”Seven nation army”, ”All about that bass”και άλλων επιτυχιών που ο κόσμος έχει αγαπήσει από τους PMJ. Οι μουσικοί (Logan Evan Thomas: πλήκτρα, Martin Diller: drums και μουσική διεύθυνση, Steve Whipple: μπάσο, Jacob Scesney: σαξόφωνο και κλαρινέτο, Reggie Watkins: τρομπόνι) με τις άριστες ικανότητές τους και τις θεατρικές εκφράσεις και χειρονομίες θυμίζουν ακριβώς τα βίντεο μέσα από τα οποία τους μάθαμε. Ο εξαιρετικός Lee Howard στις κλακέτες δίνει το δικό του τόνο στα κομμάτια που συνοδεύει χορευτικά.
Τα highlights της βραδιάς ανήκουν στην Ariana και το Lavance Colley χωρίς αμφιβολία. Η πρώτη με μια αποκαλυπτική burlesque στολή, ειδικά κατασκευασμένη για τις εμφανίσεις στην Ελλάδα, ανεβάζει έναν από τους θεατές στη σκηνή, τον ”John, the Greek God of sexual desire and ugly tennis shoes”, όπως θα πει η ίδια στη διάρκεια του κωμικού μονολόγου της, για να του τραγουδήσει το ”Pony” και να καταλήξει, μετά από καυστικές ατάκες, στην αγκαλιά του. Ο δεύτερος, με τη χάρη και το σεβασμό με τα οποία προσεγγίζει το ”Halo”, του προσδίδει αυτό που στα αγγλικά θα ονομάζαμε spirituality και καταφέρνει να συγκινήσει και να αποσπάσει μια από τις πιο ενθουσιώδεις αντιδράσεις από το κοινό.
Όταν η συναυλία έχει τελειώσει έχω πάρει μια γεύση για το τι σημαίνει Ariana Savalas. Και η συνέχεια είναι ακριβώς η αναμενόμενη.
Μου συστήνεται με μια πολύ ειλικρινή χειραψία. Είναι οι λεπτομέρειες που σε κάνουν να εκτιμάς ακόμη περισσότερο έναν άνθρωπο. Όσο διαρκεί η κουβέντα μας χρησιμοποιεί τα χέρια της για να εκφραστεί, παίζει ασυναίσθητα με το στυλό που κρατά και σταυρώνει τα πόδια της. Φαίνεται να έχει πάρει πολλά στοιχεία από τον πατέρα της, αν και τον έχασε σε μικρή ηλικία, και η αγάπη με την οποία αναφέρεται στο όνομά του είναι παραπάνω από εμφανής.
Αν και έχεις επισκεφτεί την Ελλάδα στο παρελθόν, είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεσαι στο ελληνικό κοινό. Πώς σου φάνηκε αυτή η εμπειρία;
Θεέ μου, είναι ακριβώς όπως το περίμενα! Έχουν πλάκα και δυνατές φωνές.
Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος έδειξε ενδιαφέρον, παρόλο που παραδοσιακά η τζαζ δε θεωρείται από τα πιο δημοφιλή είδη στην Ελλάδα.
Ίσως επειδή κάνουμε covers από γνωστά στον κόσμο τραγούδια. Όμως αλήθεια; Είναι μικρή εδώ η τζαζ κοινότητα;
*Σκέφτομαι πως είναι καλύτερα να παραλείψω αναφορές σε αυτή την πονεμένη ιστορία.*
Μας είπες νωρίτερα πώς ξεκινήσατε με το Scott Bradlee από ένα μικρό διαμέρισμα. Πώς έχει εξελιχθεί αυτό το ταξίδι μέχρι τώρα;
Είναι καταπληκτικό. Πράγματι, ξεκίνησα με τη μπάντα όταν βρίσκονταν στην αρχή, στη γένεση των PMJ. Παίζαμε για μικρότερο κοινό και δεν μπορούσαμε να ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί όλο αυτό. Και όταν τελικά άρχισε να παίρνει μεγάλες διαστάσεις, ήταν μια έκπληξη για όλους μας. Ξεκίνησε ως μια σειρά από viral βίντεο και κατέληξε σε αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο. Ξεπερνά τα όνειρά μας, το να βρισκόμαστε στην Ελλάδα, να παίζουμε σε όλο τον κόσμο.
Είναι προφανές ότι έχεις πολλά ταλέντα. Τραγουδάς, χορεύεις, γράφεις μουσική, σε ακούσαμε ακόμη και να σφυρίζεις στην εντέλεια. Έχεις, ακόμη, υπόβαθρο στην υποκριτική [έχει σπουδάσει στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών στο Λονδίνο] και προέρχεσαι από μια οικογένεια καλλιτεχνών. Έπαιξαν όλα αυτά ρόλο στο να στραφείς στο burlesque και τη τζαζ γενικότερα;
Εννοείται. Αρχικά με έλκυε πολύ η τζαζ. Ξέρεις, το Great American Songbook , έχει όλα τα κλασικά, Dean Martin, Frank Sinatra.
Αρχίζει να τραγουδά το Fly me to the moon, και θυμάμαι πως έχω δει μια όμορφη εκτέλεσή της με γιουκαλίλι.
Ω, ευχαριστώ πολύ, αλήθεια το έχεις δει αυτό; Λοιπόν, ξεκίνησα αγαπώντας αυτό το είδος μουσικής. Επειδή ο πατέρας μου ήταν μεγαλύτερος, θα ήταν 95 αν ζούσε σήμερα, είχα μια ξεχωριστή σχέση με αυτή τη μουσική, ήταν η μουσική της γενιάς του. Αυτή ήταν η αρχή για μένα αλλά μετά συνειδητοποίησα πως ήμουν λίγο ”κακό κορίτσι” για να γίνω τζαζ τραγουδίστρια. Όταν ξεκίνησα με το burlesque, βρήκα αυτό τον όμορφο συνδυασμό από πράγματα που αγαπώ. Είναι vaudeville και κωμωδία και τζαζ και καμπαρέ, όλα σε ένα.
Επομένως, θεωρείς ότι εξαιτίας όλων αυτών, είναι μερικές φορές δύσκολο να διατηρήσεις τις απαραίτητες ποιότητες στη σκηνή; Να μένεις πιστή σε κάθε παράσταση σε συγκεκριμένο κόνσεπτ;
Ξέρεις τι θεωρώ ακόμη δυσκολότερο; Να μην είσαι ο εαυτός σου. Και για αρκετό καιρό προσπάθησα να είμαι πιο ‘’κυρία’’ ή πιο αθώα. Αλλά, όταν ξεκίνησα να κάνω αυτό το σόου, κατάλαβα πως αυτό ήταν που ήθελα.
Άρα η εικόνα σου στη ζωή σου μοιάζει με αυτή που παρουσιάζεις στη σκηνή;
Ακριβώς. Αυτό που λέω πάντα είναι ότι το καμπαρέ είναι μια υπερβολή της πραγματικής ζωής. Όταν ξεκίνησε στο Βερολίνο και το Παρίσι, προοριζόταν ως παρωδία της ζωής, όπως της πολιτικής, και του σεξ και όλων εκείνων των πραγμάτων με τα οποία οι άνθρωποι πάλευαν. Έπαιρναν όλα αυτά και τα μετέτρεπαν σε μουσική και γέλιο. Κι εγώ αυτό θέλω να κάνω, όμως με την άτυχη ερωτική μου ζωή- λέει γελώντας. Όταν κάτι πάει στραβά, γράφω ένα τραγούδι και προσπαθώ να βγάλω κάτι καλό από αυτό.
Φαίνεται στις παραστάσεις σου πως νιώθεις άνετα με το σώμα σου και τον τρόπο που το χρησιμοποιείς, ενώ, παράλληλα επιδεικνύεις και μια ευρεία γκάμα ταλέντων. Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, που το θεωρούν υποτιμητικό, ή ως το μοναδικό μέσο για να πετύχει μια γυναίκα. Και όχι μόνο στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας, αλλά σε όλα τα επαγγελματικά περιβάλλοντα. Θεωρείς πως μπορεί να ενδυναμώσει και να γκρεμίσει κάποια στερεότυπα το γεγονός πως υπάρχουν γυναίκες, όπως εσύ, που είναι περήφανες και για την εμφάνιση και για τις ικανότητές τους;
Θεός φυλάξοι, να είναι μια γυναίκα σέξι και δυναμική ταυτόχρονα; Πάντα λέω το εξής, αν κάποιος σε αναγκάζει να βγάλεις τα ρούχα σου ή κάποιος σε αναγκάζει να βάλεις τα ρούχα σου, είναι πολύ κακό. Δεν το εγκρίνω. Όμως, αν είναι επιλογή σου να κάνεις ό,τι θέλεις, να φοράς ό,τι θέλεις, να λες ό,τι θέλεις, να είσαι όποιος θέλεις να είσαι, αυτό για μένα είναι πραγματικός φεμινισμός.
Πρόσφατα η Emma Watson, που είναι γνωστό πως είναι φεμινίστρια, εμφανίστηκε σε ένα εξώφυλλο του Vanity Fair με αποκαλυπτική αμφίεση και πολλοί την κατέκριναν γι’ αυτό, Αυτό, όμως, δεν είναι πραγματικός φεμινισμός. Ο πραγματικός φεμινισμός αφορά την επιλογή. Για μένα το burlesque είναι μέρος του να είμαι φεμινίστρια, ίσως είναι ένας παράξενος τρόπος να το αντιμετωπίζεις. Αλλά, όσο είσαι ευτυχισμένος και αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν υφίσταται τίποτε υποτιμητικό.
Έχεις πετύχει πολλά και σε μικρή ηλικία. Ακολουθείς και σόλο καριέρα, εκτός από τους PMJ.
Ναι, και πολλοί άλλοι μουσικοί μας κάνουν το ίδιο. Είμαστε σαν μια κολεκτίβα από τραγουδιστές.
Τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Θα παρουσιάζω το επόμενο αμερικανικό τουρ των PMJ. Στην Ελλάδα βρέθηκα μόνο για δύο μέρες και μετά πετάω πάλι πίσω. Με την παράστασή μου του burlesque θα κάνουμε περιοδεία στην Αμερική όλο το Σεπτέμβρη και του χρόνου, αν όλα πάνε καλά, θα το φέρω και στην Ελλάδα.
Φεύγω έχοντας μάθει λίγα περισσότερα πράγματα για την ίδια, όπως ότι λατρεύει το Robbie Williams, ότι θεωρεί φοβερή την Cristina Yang του Grey’s Anatomy και ότι εκτός από το προσωνύμιο The Pussycat, συχνά την αναφέρουν ως τη Bette Midler της γενιάς της. Κυρίως, όμως, φεύγω έχοντας γνωρίσει ένα γλυκύτατο, αεικίνητο και ταλαντούχο πλάσμα, που ακτινοβολεί από αγάπη και ενθουσιασμό. Και είναι άτομα όπως αυτή, που αν το βάλουν στο μυαλό τους, μπορούν να κατακτήσουν τον κόσμο. Απλώς περιμένουμε.