Συντάκτρια/ Φωτογραφία: Γεωργία Λαδοπούλου
Δεν περίμενα ποτέ και ακόμα δεν καταλαβαίνω την εμμονή και την τόση αγάπη του ελληνικού κοινού προς τους Madrugada. Μου έχει ξανατύχει να γίνεται sold out κάποια συναυλία, το να γίνεται sold out και να πηγαίνει σε μεγαλύτερο χώρο για να δεχθεί περισσότερο κόσμο, αλλά ποτέ δεύτερο sold out και να πάει σε έναν ακόμα μεγαλύτερο.
Παρασκευή βράδυ, λοιπόν, και ένας καθαρά πενταψήφιος αριθμός ανθρώπων, γέμισαν την ανατολική πλευρά της πόλης, δημιουργώντας ένα σκηνικό που μόνο στην Αθήνα έχω καταφέρει να δω και μου έκανε πολλή και ευχάριστη έκπληξη να το δω και στην πόλη μου. Ήταν φυσικά ευνοϊκή και η επιλογή της ημέρας για τη διεξαγωγή του event της χρονιάς, επομένως τα μαθηματικά είναι πέρα από απλά.
Στον απόηχο της φρέσκιας ανακοίνωσης ότι οι Madrugada μόλις έκαναν και δεύτερο sold out στην πρωτεύουσα, έμενε μόνο να δούμε όλοι περί τίνος επιτέλους πρόκειται, αφού λίγοι θα ήταν αυτοί που ίσως πρόλαβαν σχεδόν 20 χρόνια πριν να τους δουν, στην πρώτη τους εμφάνιση σε ελληνικό έδαφος.
O Luke Elliot με την παρέα του ήταν κάτι πέρα από ταιριαστοί για το δύσκολο εγχείρημα της προθέρμανσης ενός τόσο μεγάλου κοινού και σε μέσες άκρες τα κατάφερε, παρά τις συνεχείς μετακινήσεις του κόσμου, του συνεχόμενου ομιλητού και ακόμα και την απουσία μίας μεγάλης μερίδας του, η οποία έδωσε το παρόν λίγο πριν βγουν στη σκηνή οι μπροστάρηδες της βραδιάς. O Luke ανακοίνωσε πως θα ξαναπεράσει μια βόλτα από τα κατατόπια μας το ερχόμενο φθινόπωρο στην επόμενή του περιοδεία.
Μεγάλο το χρονικό κενό μέχρι την επέλαση των Νορβηγών επί της σκηνής, οι οποίοι όμως σαφώς και έλαβαν την πιο τρελή και θορυβώδη ανταπόκριση από το κοινό, που στον αριθμό που είχε φτάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, υπήρχαν στιγμές που υπερίσχυε της μπάντας. Ο Sivert υποσχέθηκε πως θα παίξουν ολόκληρο το Insustrial Silence, αλλά και όλα εκείνα τα κομμάτια, τα άλλα.
Κι έτσι κι έκαναν. Το πρώτο μισό, αποτελούνταν αποκλειστικά από τα 13 κομμάτια του εξαιρετικού ντεμπούτου τους, που φέτος γιορτάζει 20 χρόνια κυκλοφορίας. Το δεύτερο μισό αφιερώθηκε στα άλλα. Ενέργεια, εξαιρετικός ήχος, αξιοθαύμαστη επικοινωνία μεταξύ του συκγροτήματος, σακάκια με πούλιες, φακοί, φωτορυθμικά ήταν μόνο κάποια από τα στοιχεία που συνέβαλαν ώστε να δείξουν γιατί όντως οι Madrugada είναι τόσο αγαπητοί, ακόμα και τόσα χρόνια μετά τη διάλυσή τους.
Όπως είπε και ο Sivert Høyem, το live αυτό διοργανώθηκε με την ιδέα να γίνει ένα live σε ένα απλό club. Αυτό το απλό live μετατράπηκε σε ένα γεμάτο γήπεδο μπάσκετ, πίσω από το οποίο περίμεναν άλλα δύο sold out σε έναν εξίσου μεγάλο χώρο, και όλα αυτά σε ελληνικό έδαφος. Κανείς δεν περίμενε, ούτε καν εμείς, το τι θα γινόταν με μία απλή τέτοια ανακοίνωση.
Πολλοί απλά ζήτησαν να μην αλλάξει ο χώρος και απλά να μπουν κι άλλες ημερομηνίες αλλά αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Άλλοι πάλι θα προτιμούσαν η διοργανώτρια εταιρεία να παραμείνει στο δεύτερο ή και στο πρώτο sold out ακόμα. Όλοι είχαν κάτι να πουν, αλλά όλοι έπαψαν με το που οι Madrugada ανέβηκαν στη σκηνή, και μόλις κατέβηκαν το μόνο που υπήρχε ήταν χαμόγελα.
Η βραδιά της Παρασκευής είχε κάτι μεγαλειώδες και συνάμα ιδιαίτερα προσιτό. Ήταν μία ανάμνηση από το παρελθόν και μία ματιά στο μέλλον, όποιο κι αν είναι αυτό για τους Madrugada. Ήταν σίγουρα ό,τι πιο βαρησήμαντο συνέβη και θα συμβεί από μουσικής άποψης στην πόλη. Ελπίζω αυτή να ήταν μόνο η αρχή για να δούμε ξανά τέτοια ονόματα στην Θεσσαλονίκη. Until then, κι οι Madrugada δεν μας χαλάνε.
