Συντάκτης:Ιορδάνης Κυνηγόπουλος
Αγαπημένε μου αναγνώστη, πάει καιρός από τότε που τα είπαμε! Τι κάνεις; Πως είσαι; Ελπίζω το καλοκαίρι που μας βρήκε να σε πετυχαίνει σε μια όμορφη φάση της ζωής σου. Ο Ιούνιος είναι γεγονός, και ίσως είναι ένας μήνας αυτοκριτικής. Αν είσαι φοιτητής, βλέπεις την εξεταστική να έρχεται απειλητικά προς τα σε. Aν είσαι εργαζόμενος αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως ένα μπάνιο στην θάλασσα θα σου είναι πλέον πιο απαραίτητο από ποτέ, και εσύ τι κάνεις σε αυτή τη δουλειά που ούτε καν σου αρέσει αλλά έχεις κολλήσει πλέον και δεν ξεκολλάς. Αν είσαι…ευτραφής είναι μια δυσάρεστη λεπτομέρεια να ξέρεις οτι η παραλία πλησίασε λίγο ακόμη. Μην φοβάσαι όμως, όλα θα πάνε καλά, always look on the bright side of life!
Μην φοβάσαι όμως, εγώ είμαι εδώ να σε βοηθήσω. Τουλάχιστον στον τελευταίο προβληματισμό που ίσως έχεις. Αν θέλεις όντως να χάσεις κιλά, πάνε το πρωί το γυμναστήριο σου και ”τρέξε” τα. Το βράδυ θα ”κλάψεις” άλλα τόσα! Γιατί; Μα προφανώς επειδή η ταινία που έχω να σου προτείνω σήμερα είναι κομματάκι συγκινητική. ”The Intouchoubles” ή αλλιώς στα ελληνικά με τον εξαίρετο τίτλο ”Οι άθικτοι” , είναι ταινία γαλλικής παραγωγής 2011 και 112 λεπτών σε διάρκεια. Α, και φυσικά είναι βασισμένη και σε αληθινή ιστορία. Πάμε.
Πλοκή
Η ταινία μας αφορά την ζωή του Driss (Omar Sy), ενός τύπου δίχως πολλά πράγματα να προσφέρει. Συχνάζει σε κακόφημα μέρη, και μάλλον στο σχολείο, θα ήταν αυτός που ξεκινούσε τις καταλήψεις επειδή ο τοίχος είναι χρώμα σομόν και όχι βερυκοκί. Ζει μαζί με την μητέρα του και τα υπόλοιπα, κατά πολύ μικρότερα σε ηλικία, αδέρφια του σε ένα μικρό και υγρό διαμέρισμα. 
Η μοίρα τα φέρνει έτσι που θα αναγκαστεί να επισκεφτεί τον Phillipe (François Cluzet), έναν πλούσιο ιδιοκτήτη έπαυλης, για να του υπογράψει κάποιο έγγραφο που χρειάζεται. Τυχαία, εκείνη την ημέρα ο Phillipe, ψάχνει να προσλάβει τον νέο του οικιακό βοηθό, ο οποίος στην πραγματικότητα θα έχει την ευθύνη να φροντίζει τον ίδιο, αφού είναι τετραπληγικός. Καθηλωμένος σε μία κινητή καρέκλα, οι μόνοι μύες που ελέγχει στο σώμα του είναι από τον λαιμό και πάνω. Ο Driss, σας σίφουνας θα μπει στο γραφείο του Phillipe, ο οποίος θα παρατηρήσει την έντονη σπιρτάδα και αλαζονεία του πρώτου και θα του προτείνει κάτι άκρως ενδιαφέρον.
Ένα δοκιμαστικό μιας εβδομάδας ως βοηθός του. O Driss δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Όταν όμως μαθαίνει οτι θα έχει τροφή, στέγη και ίσως αργότερα έναν αξιοζήλευτο μισθό, πείθεται. Και έτσι οι δύο άντρες χτίζουν τα θεμέλια μιας δυνατής φιλίας. 
Ο Driss: το σώμα, το καλούπι, η όρεξη για ζωή. O Phillipe: το μυαλό, η σκέψη, το όραμα. Ένας τέλειος συνδυασμός. Οι δυο φίλοι θα συνυπάρξουν αρμονικά, αφήνοντας στην άκρη την άτολμη αρχή, και θα πορευθούν στο μέλλον. Και την στιγμή που ο Phillipe θα ανοίξει την καρδιά του στον μικρό φίλο του, θα δεθούν ακόμη πιο πολύ. Και χωρίς να θέλω να αποκαλύψω και άλλα, όταν θα τους δεις σε ένα γραφικό καφέ-ρεστοράν, αργά το χάραμα, θα καταλάβεις γιατί μίλησα για δάκρυα.
Συμπεράσματα
Μια πολύ όμορφη και γλυκιά ταινία, για να δεις με τον σύντροφο σου, αλλά και μόνος σου. Εγώ τις δύο φορές που την έχω δει όλες και όλες, το έκανα μια έτσι και μια αλλιώς. Γιατί αρχικά την είδα μόνος, αλλά την ομορφιά του Intouchoubles, θα νιώσεις πως πρέπει να τη μοιραστείς και με άλλους. Θα πρέπει, όμως, να είσαι και εσύ εκεί, όταν το συνειδητοποιούν. Γιατί το βαθύτερο νόημα της ταινίας δεν είναι ούτε οι πλάκες που θα δεις, ούτε το πώς πρέπει -και είναι συναίσθημα ζεστό- να βοηθούμε αυτούς που δεν μπορούν. Το διαμάντι της ταινίας κρύβεται στον όρο φιλία. Πώς ακόμη και δύο άνθρωποι διαφορετικής πάστας, με διαφορετικά πιστεύω, ιδιοσυγκρασίες και άλλα μέτρα και σταθμά, μπορούν να έρθουν κοντά και να αναπτύξουν ένα άλυτο δέσιμο. Η φιλία είναι κάτι μαγικό και σπουδαίο. Και μακάρι όλοι μας μια μέρα να βρούμε έναν Driss. Ή έναν Phillipe.
Ότι θα συγκινηθείς είναι σίγουρο. Και αυτό γιατί πέρα από την έξυπνη σκηνοθεσία των Olivier Nakache & Éric Toledano, η μουσική που ντύνει την ταινία δεν θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από αψεγάδιαστη. Ο περίφημος συνθέτης και πιανίστας Ludovico Einaudi κρύβεται από πίσω, και σου υπογράφω πως θα μπορείς να νιώσεις τους παλμούς σου σε κάθε του νότα. Και αν δεν με πιστεύεις, σου παραθέτω το αγαπημένο μου κομμάτι του, το οποίο δεν βρίσκεται στα soundtrack της ταινίας, αλλά, λογικά το ξέρεις. Και είναι αυτό:
Εν κατακλείδι
Αν δεν είσαι των μελό ταινιών και των συγκινητικών στιγμών, τότε επιμένω να τσεκάρεις τους Άθικτους. Διότι η άριστη ισορροπία της συγκίνησης και των αστείων κομματιών της ταινίας θα σε κρατήσει στην οθόνη σου δίχως να σε κάνει να πλήξεις. Πάρε κάποιον αγκαλιά, κάποιον που αγαπάς και νοιάζεσαι, και αφήσου στις μελωδίες του Einaudi, και στην υπέροχη ερμηνεία των Driss και Phillipe. Είναι ωραίο να νοιάζονται για σένα. Και είναι επίσης ωραίο να νοιάζεσαι εσύ για κάποιους. 
